Vlinderen

Het is al donker buiten, hoewel de klok een nog zeer beschaafd tijdstip aangeeft. De herfst heeft zijn intrede met verve en storm ingeluid: tegen de ruiten knalt de hagel, aangemoedigd door een stevige bries.

Toch staat ons badkamerraampje nog open. Was het niet pas de vorige dag dat we in zomerkleding gehuld nog even snel hebben gebarbecued in het park?

De zomergeur hangt nog in de badkamer.
En dat niet alleen.

Een vlinder.
Een gigantische dagpauwoog.
Hij fladdert vruchteloos tegen het gematteerde glas op, niet beseffend dat als hij nog net eventjes hoger weet te komen, hij over de rand van het raampje heen kan.
Nee hoor, want dat zou betekenen dat hij het licht van de lantaarnpaal buiten moet loslaten en zich terug moet trekken van wat vrijheid lijkt te zijn.
Eigenwijs.

Ik probeer hem te vangen met mijn handen, maar hij is zo groot dat hij niet past tussen mijn palmen en steeds weer ontstnapt. Ik wil zijn vleugels niet beschadigen en kies ervoor snel een glas en een papiertje te gaan halen.
Altijd in voorraad op de verdieping, want ik moet regelmatig mijn man redden van vraatzuchtige spinnen met rode ogen en gigantische giftanden (die zich altijd aan zijn kant van het bed vestigen).

Snel kom ik terug en schuif het glas over de frantisch fladderende vlinder. Met een geoefende beweging gaat het papiertje eronder en floep! Vlinder door het open raam naar buiten.
Gelukkig is het droog en ontsnapt onze nazomer veilig de nacht in.

In mijn buik tuimelt ons groeiende hummeltje nog eens rond in enthousiasme.

De zomer is misschien wel vertrokken, maar met het gevlinder in mijn buik gaan we een hele mooie winter tegemoet.