Ziek, zieker, ziekenhuis...(vervolg)

nando is een dikke week goed ziek geweest, eerst alleen koorts daarna de 6de ziekte erbij en de koorts bleef. er werd steeds minder geslapen, nog minder gedronken en veel gehuild. ik had met mezelf en char beslist dat wanneer nando na het weekend nog koorts zou hebben we weer aan de bel zouden trekken. ondertussen leeft mijn kleine manneke op zetpillen van 240mg en verder de gelegenheids hapjes en slokjes die hij neemt. 

vrijdag avond was hij erg huilerig en na een week slecht slapen was ik ook behoorlijk aan het eind van mijn latijn. nando heeft een poosje bij me op de bank liggen slapen, wat ik op zich prima vind aangezien slapen, slapen is. toch was dat van korte duur en eenmaal wakker had hij weer verdriet. zo sneu. 

hij lag op zijn ruggetje en ik pakte zijn handjes zodat hij zichzelf omhoog kon trekken, maar in plaats daarvan ging hij alleen maar harder huilen. ik vroeg me af of hij toch niet misschien ook nog ergens anders last van heeft dan alleen ik ben ziekjes en heb koorts pijntjes. we hebben zijn bedje bij ons op de kamer gezet zodat we sneller bij hem zijn en het iets makkelijker is voor mij. jammer genoeg wilde hij er niet in slapen. ik had hem al op schoot, in me armen, lopend, staand, wiegend niets leek echt te helpen. ook de zetpillen waren al weer gebruikt dus wat nu. langzaam aan had ik minder geduld, ik ben moe kan niet veel hebben en tegelijkertijd heel bezorgd gespannen en verdrietig omdat nannie zich zo naar voelt. ik heb hem bij me gepakt dicht tegen me aan gedrukt en binnen een paar minuten sliep hij.. gelukkig maar. 

de nacht was rommelig, onrustig en veelal wakker. s'morgens heb ik nog wat beter naar zijn lijfje zitten kijken en ik stelde vast dat ik zijn handje erg dik vond en hij gebruikte zijn hele armpje eigenlijk niet, ik heb even geprobeerd of hij dingen wilde vast pakken of hij dingetjes vast hield etc. niets van dit alles bleek het geval. ik heb even gewacht tot charles soort van wakker was en ondertussen guilliano uit bed gehaald, her zat me allemaal niet lekker dus ik heb mijn moeder even gebeld. net als ik al in gedachten had, vond zij het wijsheid om toch even naar de dokterspost te gaan. gezien het feit hij al een hele week echt ziek was en die zwelling ergens vandaan moet komen en we eigenlijk nu wel soort van duidelijkheid willen. we hebben alles even bij elkaar gepakt, de praktijk gebeld en om 11:15 konden we langs komen. natuurlijk maakt het geen bal uit dat je een afspraak tijd heb, wachten zul je.. rond 12 worden we geroepen en kijkt ze nando na. ze weet niet wat het is en verwijst ons naar een kinderarts. we moeten naar het rijnland ziekenhuis, daar de ehbo op en weer wachten. ze kijken hem na en we krijgen te horen dat de kinderarts in het diac ziekenhuis is ( gvd 5 minuten van me huis pff ) dus we moeten wachten tot zij er is dat kan wel even duren. we konden wel even plaats nemen in het restaurant ofzo en dan kwam ze ons wel halen. wat een regeling en onrust op deze manier maar goed wij doen het en wachten wachten wachten. 

uiteindelijk mogen we weer de ehbo op en moeten we in een kamertje wachten, het is er bloedheet en niet uit te houden. nando is ook geirriteerd en dat maakt het allemaal niet makkelijker. 

eindelijk komt daar de kinderarts, ik heb even uitleg gegeven over de afgelopen week en laat haar zijn handje zien. ook zij ziet de verdikking en na een paar tellen zegt ze :"ik weet  niet wat hij heeft maar we nemen hem wel op!".. zo dat valt even zwaar. ik had niet verwacht dat het zo erg zou zijn om hem daar te moeten houden, ze heeft wel een vermoeden wat het eventueel zou kunnen zijn maar dat kunnen ze alleen vast stellen met een bot scan. ze denkt aan een bindweefsel of bot ontsteking. hij word nu opgenomen en dan word er waarschijnlijk maandag een scan gedaan.. pfff mijn hart is al wel tig keer gestopt. terug op de kinderafdeling krijgt hij een infuus, gelukkig is charles erg sterk en blijft hij bij hem terwijl ik bijna jankend de gang op ga. hij is moeilijk te prikken en dat is te horen. arm jochie. als alles erin en op zit mag ik binnen komen om hem te troosten. hij krijgt een bedje toegewezen en straks krijgt hij antibiotica, ook moeten we nog foto's laten maken van zijn armpje. ik overleg even met charles en vraag de arts of we niet naar het diac. kunnen. aangezien dat veel makkelijker en dichterbij is. gelukkig kan dit en mogen we de kleine man zelf meenemen. de foto's worden nog wel even gemaakt en die krijgen we mee op een 

dvd-tje. 

in het diaconnesse ziekenhuis krijgt hij een eigen kamertje en we worden alleen gelaten, ik mag blijven slapen en charles gaat naar huis. verder wordt er niets verteld of onderbouwt. maandag zijn de artsen er weer dan zijn we de eerste. dat irriteert me al, hoe kan je ons nou zonder uberhaubt iets te weten daar laten zitten. maar goed... nando krijgt 4 maal per 24uur antibiotica via zijn infuusje in zijn voet. de nacht is lang  en onrustig en uiteindelijk zit in rechtop in bed met nando in mijn armen zodat de kleine man een uurtje of wat kan slapen. 

zondag lijkt er geen verbetering, mijn moeder komt s'morgens even wat schone spullen brengen en knuffelen met nannie, hij is nog steeds zielig maar gelukkig kan er zo nu en dan ook al weer een lachje vanaf. door de dag heen is hij snel verdrietig en huilerig, ik vraag de zusters om een zetpil of andere pijnstilling aangezien hij er niet genoeg aan lijkt te hebben. ook vandaag komt er geen arts oid bij ons en we komen niet verder dan de foto's zagen er goed uit maar verder weten we nog niets...

s'middags ben ik even naar mijn ouders gegaan, ik wilde niet weg maar ik wilde toch wel mijn andere grote ventje even zien en knuffelen. jammer genoeg had guill totaal geen intéresse in een emotionele mama en hij ging onverstoord verder met mieren en pissebedden zoeken. gelukkig maar, hij negeert het allemaal een beetje en zoekt zijn veiligheid bij opa en oma.. prima dus. 

nando vertikt het om te gaan slapen s'avonds en ook het toedienen van zijn medicatie is ff moeilijk, hij is erg gespannen en verdrietig en wil op een gegeven moment zelfs niet meer bij mij zitten. ik merk dat ik erdoor heen zit en jank natuurlijk met hem mee.. wat een in spanning. ik leg hem in zijn bedje en gelukkig draait hij zich lekker om en valt in slaap. ik bel charles en stoort even in. gelukkig is hij dichtbij en komt'hij naar me toe. we zitten buiten in de heerlijke avond lucht en zeggen niets. zijn moe gespannen en totaal overrompelt door alles wat we niet weten en wat ons hoofd ons inbrengt. terug op de kamer komt hij nog even lekker bij me in bed liggen, nando slaapt nog lekker en ook ik voel de slaap binnen komen, charles gaat naar huis en ik word pas rond half 3 s'nachts wakker door de zuster die nando zijn medicatie komt geven. gelukkig slaapt hij erdoorheen, nou ja,... 5 minuten erna is hij verdrietig en wakker. we knuffelen even en ik laat hem even murmelen. al snel slaapt hij weer en ook ik kruip snel me bedje weer in. er gaat van alles op de automatische piloot. 

nando is rond 7 s'morgens wakker en best vrolijk, aghh gelukkig dat scheelt al een heleboel. ff tempen, wegen, en wat drinken.. hoerahh hij drinkt zijn flesje van 120cc leeg. daarna zijn zetpil en diclofinac. en zijn antibiotica.  we moeten wachten op een arts om te horen wat er nou allemaal gaat gebeuren. de zuster weet ons wel te vertellen dat ze nu overleggen of het een botscan of een mri scan gaat worden. uit eindelijk horen we dat we naar het rijnland ziekenhuis mogen en dat we daar tussen alle andere afspraken door mogen voor de scan, ik regel ook mijn ouders o=in omdat ik zelf ook nog een sollicitatie heb en ik niet weet of ik op tijd ben voor van alles en nog wat. 

in het ziekenhuis kunnen we de wachtruimte in en al snel mogen we de scan ruimte in, hij krijgt via zijn infuus een stofje ingespoten die van alles laat zien vooral waar de eventuele ontsteking zou moeten zitten. het infuus word gechecked dmv eerst een zout oplossing, 2 artsen denken dat het goed doorloopt en spuiten vervolgens die vloeistof in. op de scan is niets te zien. wat blijkt het infuus zit niet goed, moeten we naar de kinderarts en die moet op nieuw het infuus zetten, ondertussen zijn de irritaties vrij hoog op gelopen, er gaat veel mis en we horen niets en dat maakt ons niet gezelliger oid. ze checken het infuus en zien dat heel zijn voetje opgezet is, het meeste vloeistof van de scan en de medicatie is ipv in zijn bloedbaan in zijn voetje gegaan. hij is hard en zijn huidje staat straks,..grrr.... in voel me steeds kwader worden. me arme kleine mannetje... nog meer pijn. ze moeten nog meer moeite doen om opnieuw een infuus te zetten, ze prikken mis in zijn armpje en na veel geduw, getrek en gemorrel zit er in zijn andere voetje nu een infuus. nando is boos, moe,  heeft pijn en is erg verdrietig. gelukkig  kan hij bij mij een beetje troost vinden. wederom naar de scan, die ze gelukkig redelijk snel gedaan hebben ( op ziekenhuis snelheid dan wel he ) dan moeten we 2 uur wachten en dan nog een scan, om vervolgens terug naar het diac te gaan en daar hopelijk eindelijk iets meer te horen te krijgen. ze blijven uit gaan van een bot en beenmerg ontsteking en dan houd in dat hij lang, heel lang medicatie moet. 

mijn ouders komen met guilliano naar het ziekenhuis zodat zij charles kunnen bij staan en terug kunnen rijden naar het diac ziekenhuis aan gezien ik er echt vandoor moet voor mijn sollicitatie. ik zou niets liever willen dan het afzeggen maar ik moet dit doen, en nando heeft ook een super papa die hem net zo goed helpt en troost. ik ben blij om guilliano ook nog even te zien, als hij aan komt lopen roept hij heel hard : " maaamaaaa" wat een heerlijk geluid, mijn grote vent. even vasthouden en knuffelen. ik lucht mijn hard even bij mijn ouders, knuffel nog meer met guilliano en dan moet ik weg. 

de scan ging redelijk goed, ze hebben het 1 keer opnieuw moeten doen omdat nando teveel aan het bewegen was, nando is het zat, en heel moe. elke keer als hij in slaap valt moet er iets gedaan worden. heel sneu maar straks kan hij even uit rusten. terug in het diac, gaan we met mijn ouders en guilliano naar nando zijn kamertje. guilliano vind het allemaal maar niets en als snel gaan ze weer weg. is misschien ook beter, hij weet nu waar we zijn en waar nando is en dat is genoeg. hij hoort ook niet in het ziekenhuis. 

we bespreken onze irritaties met de zuster die eigenlijk van niets weet maar ze krijgt wel de "zachte" wind van voren. dan komt ook de kinderarts in opleiding en die vertel ik ook even al mijn frustraties. ik zeg:" het is allemaal onduidelijk we horen niets, we weten niet en zo maar door. als het voor mij of mijn man is prima. maar nu met mijn kindje..nee ik ben boos en ik vind jullie allemaal stom!!" ze knikken alle bij en zeggen het te snappen. als ze weg zijn baal ik, dat ik het allemaal gezegd heb zij kunnen er ook niets aan doen. maar goed. even later komt de arts terug met de uitslag van de botscan.....

en we mogen blij zijn.. het is geen bot of/en beenmerg ontsteking. wat het precies is kunnen ze ons niet echt vertellen, het lijkt op een huid ontsteking en die zou moeten verminderen en zodoende verdwijnen. mocht dat morgen ochtend niet het geval zijn dan laten ze dermoteloog even mee kijken. maar buiten dat om zou nando eventueel morgen mee naar huis mogen zodat hij lekker thuis beter kan worden dmv orale medicatie. oo.. ik was zo blij met die worden, naar huis!! jaahhh dat willen we. met de woorden "nu vind ik je niet meer stom" sluit ik het gesprek met de arts af. ze moet er nu wel om lachen en nu is het afwachten. 

nando krijgt hier nog een aantal keer de medicatie via het infuus, en dan is het even duimen dat hij mee mag morgen. 

we zullen thuis nog wel even door moeten ploeteren maar dat is alles beter dan nando met een bot ontsteking. gelukkig lijkt het allemaal toch een beetje mee te vallen, wel drinkt hij nog veeeeeel te weinig, hij haalt net aan 150cc per dag. wel eet hij redelijk maar misschien dat hij toch ook daar nog iets voor krijgt ( eventueel een neus sonde??! ) we zullen het zien. voor nu ben ik dood op, heb ik een slapende man en kind op mijn ziekenhuis bed liggen en ben ik leeg, moe en emotioneel een wrak maar wel positief van zin. fingers crossed en we zien wel verder.