Mijn inleiding / bevallings verhaal

vrijdag 25 maart 10:15

eenmaal aangekomen in het diaconesse huis in leiden moesten we naar de verloskamers komen, we kregen uiteindelijk de blauwe kamer. heerlijk groot en ruim met eigen douche en toilet ( altijd makkelijk ) eerst werd er een ctg scan gemaakt om te kijken of er al iets gaande was en hoe de kleine man het deed daarbinnen in die enorm jeukende buik. alles bleek goed, de hartslag van de kleine was prima en ik had heeel licht weeen activiteit maar het was nog nauwelijks iets echts te noemen.

daarna volgde er rond kwart voor 11 een inwendig onderzoek om te kijken of er veranderingen waren na het onderzoek van gister... voelde niet helemaal gewelidig en er een lichte voordering als je het vergeleek met dat van gister. er werd geprimed ( gel in gebracht 2ml ) en ik moest weer aan de ctg scan op die manier konden ze alles goed bijhouden( dit een uur lang ) daarna kan wachten we nog 3 uur om uiteindelijk weer te kijken of het iets opgeleverd heeft. ik voel allemaal vage steekjes en trekjes in me buik maar nog niet echt dat ik zeg van: gohh dit is naar of het zijn echte weeen. ook word en ng bloedgeprikt en dan maar weer wachten. samen met charles lig ik daar op die kamer, beetje kletsen beetje op de pc beetje lezen een beetje van alles maar weinig activiteit in de buik.

ik heb bij het plassen al wel wat licht bloedverlies en het blijft allemaal een beetje zeuren. straks krijgen we het heerlijke ziekenhuis eten aangeboden, ik weet nog niet wat ik daarmee ga doen maar das iets anders.. char geniet wel van de soep die ze ons aanbieden en hij kan van alles en nog wat uit de keuken van de afdeling halen, wat een gemak zo zeg, ze hebben me net verteld dat wanneer er minimaal 3cm ontsluiting is dat ze de vliezen kunnen breken en het infuus met wee opwekkers kunnen toedienen, nou dacht ik zelf toen ik aan de ctg lag dat er een verhoogde weeen activiteit was maar dat bleek naar hun zin nog minimaal te zijn.

rond 2 uur komt de gynacoloog om weer even te checken hoe het er allemaal voor staat, mijn baarmoedermond ligt nog iets t ehoog en te ver naar achter dus wederom gel in brengen en weer aan de ctg scan. nu kreeg ik maar 1ml want hij verwachte dat dat wel voldoende zou zijn. ik krijg wel iets zwaardere weeen tussendoor en heel soms moet ik het een beetje wegzuchten maar nog steeds is het niet zo ver als we het hebben willen.

rond 5 komen ze misschien nog even checken of er enige voorderingen zijn maar anders blijf ik een nachtje in het ziekenhuis, er is even sprake dat ik naar de gewone afdeling moet en dan moet charles naar huis om te skapen maar als ik op de verloskamer mag blijven dan mag charles ook blijven,.,., ik hoop met alles in mijn hart dat hij mag blijven moet er niet aan denken dat hij naar huis gaat en dat het dan misschien gaat beginnen in de nacht oid.. en daarbij komt ook nog eens dat ik de afgelopen 3 jaar niet 1 nacht zonder hem heb geslapen den niet dat ik het allemaal kan zonder hem.. het blijft allemaal een beetje rommelen en rond 9 s'avonds krijgen we te horen dat charles lekker kan blijven slapen, wat een opluchting en heb zelfs het idee dat mijn buik wat meer weeen gaat produceren :) wel raden ze aan dat ik op het gewone ziekenhuis bed ga slapen en charles op het verlos bed want ik heb mijn rust harden nodig dan charles en dat verlosbed is er niet echt voor gemaakt om geweldig op te slapen. s'nacht er tig keer uit om te plassen dan weer eruit om te lopen want kreeg toch buik pijn en later had ik z'n mega hoofdpijn dat ik de zuster erbij heb geroepen na een controle van een arts assistent mocht ik bij gods gratie 2 paracetamolletjes maar echt veel goeds deed het niet. om 6 ben ik maar gaan douche en heb charles wakker gemaakt om nog ff een uurtje of wat te kunnen slapen in het andere bed.. de lieve schat had geen oog dicht gedaan en was gebroken door het verlos bed..

rond 8 kwam er een zuster die ik wederom om paracetamol heb gevraagd wat nog niet mocht omdat er teweing uren tussen zaten etc etc.. mijn bloeddrukw as nog steeds mega hoog dus dat was allemaal ook niet echt bevoordelijk. nu weer een basis ctg scan van een half uur om te zien of er nu wel enige veranderingen zijn.. zucht lkkr is anders kan ik je vertellen. na de scan weer een inwendig onderzoek het was nog niet heel veel opgeschoten, weer gel ingebracht weer aan de scan weer wachten maar de baarmoedermond was wel iets gezakt en zachter dus ze dachten we dat ze vanmiddag de vliezen konden gaan breken. af en toe hele nare steken in de buik en ook wel wat harde buiken maar verder nog erg rustog down there! een klein uurtje later kwam de arts al weer langs en na overleg met de gynacoloog hebben ze besloten nog meer gel in te brengen want ze wilde perse rond 1 uur vanmiddag mijn vliezen gaan breken.. woww dat klonk spannend.. charles is even naar huis schonen kleren halen etc en even op adem komen voorlopig lig ik hier nog wel en als het echt gaat gebeuren is hij er heel snel.

om 1 uur weer een onderzoek en jawel hoor ik heb 3 cm ontsluiting en dan kunnen ze de vliezen gaan breken.. hoerahhh maar oww wat spannend.. je voelt het nauwelijks alleen het vrucht water dat langs je benen loopt is even wennen ( jakkie haha ) het is erg warm en ik snap dat die kleintjes daar zo lang mogelijk willen blijven zitten haha. wel word er direct een soort van electrode op het koppie van de kleine man geplaatst die zijn hartslag kan meten. en jah hoor ik krijg direct een behoorlijke wee.. zucht zucht zucht. jeetje man vind het nu al niet meer leuk en er komen er nog veel meer. maar elke wee is er 1 en die hebben we maar weer gehad. nu is het afwachten of mijn lijf zelf de weeen op gaat pakken of dat we aan het infuus met wee opwekkers moeten. de arts en verpleegster zijn de kamer nog niet uit of de weeen beginnen zich langzaam aan op te bouwen. wel krijg ik alsnog een infuus op het wat op weg te helpen. ze prikt gewoon weg 2 keer door mijn ader heen auuwww en dan die weeen er nog bij. pfff gelukkig is de derde keer infuusnaald prikken raak en kan ik soort van ontspannen om de komende weeen op te gaan vangen. uiteindelijk vraagt charles de arts of er mogelijk eenruggeprik gedaan kan worden, dat kan gelukkig en de anesthesist word opgeroepen. wel word er eerst even gecheck hoeveel cm ontsluiting ik heb.. 4cm nog maar en de weeen pijn is voor mij nu al een 8. dus die ruggeprik word echt geregeld. de weeen worden sterker maar gelukkgi kan ik het goed weg zuchten. de anesthesist komt en ik moet op de rand van het bed gaan zitten, tamara ( zuster ) helpt me te ontspannen en ondertussen de weeen op te vangen. het prikken heb ik nauwelijks gevoelt en ik hoorde tamara alleen maar zeggen nog even en dan voel je je weeen niet echt meer. woww wat leek me dat heerlijk..

jammer genoeg had ik een uur na de ruggeprik nog steeds veel pijnlijke weeen ik snapte er niets van ik zou het moner moeten gaan voelen niet meer. arst erbij, weer een inwendig checkupje want dan zouden ze wellicht de dosis van de ruggeprik kunnen verhogen. ik zie het gezicht van de arts vertrekken en haart iets mompelen van huhh nee nog eens voelen.. weer checken er is iets wat ze raar vind.. en jah hoor uiteindelijk viel haar mond van verbazing op en en kon ze net uitbrengen je zit al op 10cm.. ik ben dus in een uur van 4cm ontsluiting naar 10 cm ontsluiting gegaan.. geen wonder dat de pijnbestijding niets meer opleverde.. tussen 5 en 6 werden de weeen sneller en heviger en om 5 over half 6 mocht ik thank god mee gaan persen. is vond het meepersen een geschenk uit de hemel niets geen pijn niets geen weeen pijn meer gewoon eruit persen.. al snel was zijnhoofdje eruit en voor ik het wist... is hij om 18:02 geboren, ik heb mijn kleine man binnen een half uu rop deze grote wereld gezet.

hij word snel op mijn blote buik gelegt en ik kan niet anders dan lachen en huilen tegelijk, hij is helemaal wit van het smeer maar dat trekt met de second dat ik naar hem kijk weg. alles zit er op en er aan. papa mocht de navelstreng doorknippen en de eerste foto's werder gemaakt. we hebben heerlijk samen gehuilt van gelukt.. ow wat is hij mooi. zijn scores waren prima enalles zag er prima uit voor een prematuur.. want daar valt hij met 37+ wkn toch nog wel onder.

nog even 2 keer mee persen( wat gek is als je geen weeen meer hebt ) om de placenta eruit te krijgen. ik voelde dit nauwelijks en ze heeft toch alles even laten zien, wat de afgelopen 37 weken zijn huisje is geweest. vervolgens word alles even gechecked en blijk ik een heel klein hechtinkje nodig te hebben. daar heb ik ook bijna niets van gevoelt misschien wat kleine spelde prikjes maar that's it.

al met al is het dus mega snel gegaan en ben ik een beetje overdondert door het geweld waarmee z'n kleintje ter wereld komt. we moeten jammer genoeg nog wel even in het ziekenhuis blijven want mijn bloeddruk blijft erg hoor..

uiteindelijk is op zaterdag 26 maart 2011 om 18:02 onze kleine Guilliano Charles geboren. hij woog 3705 gram en is 48 cm.

wat een wonder !!