Missed abortion.....

Over twee dagen zou ik 11 weken zwanger zijn. Sinds een week of twee hoef ik 's nachts ineens niet meer te plassen en heb ik niet meer om de 2 uur dat ik moet eten, wel droom ik nog steeds bizar. Ook geen vreemde trek meer in perse het 1 of ander (zoet of juist hartig). Sinds een week verloor ik bruinige afscheiding, alleen op de wc, geen maandverband nodig ouzo. Bij Ferron's zwangerschap heb ik pseudo menstruaties gehad waardoor ik er pas na 12 weken achter kwam dat ik zwanger was (mijn buik werd dikker). Ik maakte me niet direct grote zorgen. Wel vond ik dat het lang aanhield en ging ik al wat twijfelen of het bij Ferron ook zo was en zo lang. Donderdag verloor ik in de middag een donkere bloedprop van 1,5 cm doorsnee ongeveer. Toen raakte ik wel wat ongerust... Toch maar wel de verloskundige gebeld om hen op de hoogte te brengen en te vragen hoe te handelen als het erger zou worden (wanneer bellen, etc.). Op het werk daarna er niet helemaal bij met mijn hoofd. Elke keer als ik naar het toilet ging, werd ik ermee geconfronteerd. Ik had net Hil via de app op de hoogte gebracht dat het gelukkig nog steeds donker bloed was toen ik naar de wc ging en het helderder rood kleurde. Schrik. Toch alleen steeds bloedverlies bij het vegen, tussendoor niet. Het 'gezeur' van een patiënt die totaal onredelijk tegen mij deed, kon ik even niet meer hebben. Ik kon geduldig blijven, maar moest haast moeite doen om niet te zeggen dat ik wel iets anders aan mijn hoofd had dan deze nare discussie. Op kantoor moest ik ineens toch wel huilen, gelukkig troostte mijn collega me lief. Omdat ik bijna vrij was besloten om door te werken en maar even aan te zien hoe dit verder zou verlopen. Volgende ochtend nog steeds hetzelfde, rodig bloedverlies, wat slijmerig, geen buikkrampen o.i.d. Besloten niet met verloskundige te bellen, tja, is dit spoed? De praktijk was op vrijdag dicht en as donderdag zou ik toch een 12 weken echo hebben. Wel aan het werk gegaan alwaar mijn lieve collega's me meteen vroegen hoe het met me was, maakten zich erg ongerust. Weer huilen, mijn zwangere collega huilde met me mee, tja, al die hormonen.... Maar nog steeds niet definitief dat de zwangerschap niet goed zat, wel een steeds groter vermoeden. Heel internet afgestruind naar verhalen om hoop uit te halen, maar ook om me voor te bereiden op wat ik kon verwachten. Ik ging al enigszins uit van een foute afloop, dus dan kon het alleen maar meevallen. Zaterdag nog steeds hetzelfde, geen krampen, wel bloed bij toiletgang. Ook tussendoor geen bloedverlies. Toch verloskundige gebeld, we konden gelukkig in de middag terecht voor een echo. Spannend, mijn hart sloeg een slag over toen ze belde om te zeggen hoe laat we er konden zijn. Het bleek al meteen dat het vruchtje levenloos onder in de baarmoeder lag en dat er geen hartactiviteit meer te zien was. Naar gezicht, enorm confronterend, nu ik dit weer schrijf, wellen de tranen meteen op en zit mijn keel dichtgeknepen. Baal zo ontzettend. We hadden ons er inmiddels helemaal op ingesteld, een vierde kindje, zo in de schoot geworpen, het kwam en we waren er zo blij mee. Alle reacties in de omgeving waren zo enthousiast en opbeurend dat alle nadelen als sneeuw voor de zon verdwenen en ik voornamelijk alle voordelen ervan als erg super begon te beschouwen. Twee koppeltjes, geen derde wiel aan de wagen (Ferron), fantastisch gevoel, ideaal en perfecte gezinssamenstelling eigenlijk, kan niet beter. Mocht het financieel niet goedkomen, dan konden we het onszelf niet aanrekenen dat er een vierde bij was gekomen, want dat was voor ons beslist. Nu is het zo dat ik niet weet of we ooit weer bewust voor een vierde gaan kiezen, het is een grote verantwoordelijkheid en ik wil ze financieel wel de basis kunnen bieden die noodzakelijk is als dat mogelijk is. Met 4 wordt dat voor ons wel een stuk lastiger. Mijn hele toekomstperspectief is in 1 keer compleet veranderd. Eerst een vierde, nu ineens niet meer. En nu wachten op de uitdrijving.... Een week wachten want het vruchtje is al 3 weken levensloos in mijn buik, met 7 weken overleden, zou nu dus bijna 10 moeten zijn. Komt het niet op natuurlijke wijze, dan met medicatie via gynaecoloog, en anders curettage.