Ferron heeft een flinke griep te pakken....

Ik voel me prima, ben wel wat vergeetachtig, merk ik m.n. op het werk, moet van alles opschrijven anders vergeet ik dingen. Mijn humeur wordt beter, minder snel ongeduldig en geërgerd. Gelukkig maar, soms was ik tegen het onredelijke af, dat wil ik niet, vooral niet naar mijn kinderen. Ik weet nog dat mijn zusje ooit de schuur van mijn opa en oma op wilde ruimen (goede intentie!) en daarbij een verfroller had beetgepakt en dus onder de verf zat. Opa en oma reageerden behoorlijk driftig, terwijl ze het zo goed bedoeld had, erg onredelijk dus. Zo ver zal ik niet gaan, maar ik merk wel dat ik goed voor ogen moet houden welke intenties ze met bepaald gedrag hebben en niet te snel moet reageren als het gevolg anders loopt dan zij voorzien hadden of anders dan ik zou willen.

Ferron is nu sinds dinsdag ziek (nu is het zaterdag) en tot gisteren had hij 40+ graden koorts. Bleef alleen maar op de bank zitten, hangerig, ellendig, plakkerig, knuffelig, kon zowat in me kruipen, veel slapen tussendoor. In de nacht echter erg onrustig, temperatuur steeg dan ook, werd met een schok wakker, ijlde (leek soms wel stoned), eenmalig angstig ijlend, toen paracetamol sub (120mg) gegeven, viel toen na 15 min in slaap. Koorts (ziek-zijn) heeft wat ons betreft een functie en is zodoende niet per definitie iets wat je dient te bestrijden, alleen als een kind echt veel pijn ervaart en zich ellendig of angstig voelt, dan vinden wij een paracetamol wel op zijn plaats. Eergisteren sliep hij zodoende pas om 05.30u. Afgelopen nacht veel hoesten, kreeg zelfs ademnood hiervan. Gelukkig een losse, maar wel volle hoest. Geen troep in de longen, maar m.n. in de keel. We hebben ons niet ongerust gevoeld, dus geen reden om aan de bel te trekken bij de huisarts. Romy en Neville zijn ooit eens ziek geweest dat ze beide een dag op de bank hebben gelegen zonder eraf te komen (zelfs gespuugd toen), maar verder zijn we dit dus niet echt gewend van onze kinderen. Neville heeft wel eens paracetamol gehad vanwege oorpijn. Ferron natuurlijk na de operatie in 2011, maar verder ook nooit. 

De vermoeidheid is ook een beetje over, afgelopen weken voelde het of mijn ogen wat halfdicht hingen, zware oogleden, dat is nu over. Ook het standaard gaap-dipje om 15.30u is zowat weg. Ik heb al wel een aantal keren de banden gevoeld, stekende pijn rechtsonder in mijn buik na een hoest. Ik herken het nog goed van de vorige keren. Kan me indenken dat ik me er anders haast nog zorgen over zou maken. Mijn buik lijkt al wel ietsjes dikker, Neville zag dat vandaag ook: deed mijn trui omhoog, legde zijn hand erop en was enthousiast verbaasd dat het al iets gegroeid is. Hij bedenkt elke dag een andere naam voor de (meisjes-)baby. Lenda, Jenna, Senna, Enna, en gisteren Jendela. Zijn mond viel letterlijk open van verbazing toen ik zei eigenlijk Wendela te heten. Romy vroeg meteen hoe zij eigenlijk echt heet. Ook Romy is er zeker van dat het een meisje wordt, terwijl ze in eerste instantie aangaf graag een broertje te willen hebben. Er lijkt geen twijfel te zijn bij hen, ik ben benieuwd.

Neville zei in de bibliotheek tegen een jongetje van dezelfde leeftijd dat hij heel sterk was. Dat jongetje zei ook heel sterk te zijn. Toen zei Neville makkelijk op die hoge balk daar (3,5 meter hoog) te kunnen springen. "Dat geloof ik niet," zei het jongetje, "Doe eens dan?" "Nou, ik kan het wel, maar ik doe het nu niet, het is een verassing!"  Loopt vervolgens triomfantelijk richting ons, het jongetje vertwijfeld achterlatend....