Je begint nu echt veel te brabbelen en lachen. Het is gemakkelijk om een glimlach of lach van oor tot oor bij je los te peuteren. Je huilt nog steeds wel eens, maar nog steeds voornamelijk om een dwarszittende scheet of boer, of je wilt heel graag drinken. Als je heel graag wilt drinken, kun je nog wel eens een keel opzetten die me doet denken aan het huiltje en gezichtje van Neville toen hij net zo oud was als jij nu bent. Je kijkt dan tussen je tranen door (ja, die heb je nu, tranen) mij heel doordringend aan. Ik kan dat niet weerstaan en doe alles dan zo snel mogelijk om je maar van dienst te kunnen zijn. Tja, moeder natuur heeft dat allemaal goed bedacht, moedergevoel enzo. Ik ben ook erg bevattelijk voor de tranen van Romy en Neville overigens. Ook al huilen ze zo nu en dan om iets waarop ik absoluut niet zou moeten reageren. Je vader zegt soms zelfs dat ik niet moet bezwijken, terwijl het overduidelijk is dat ik op die momenten voet bij stuk moet houden (als Neville bijv. voor de derde keer van de bank afspringt en Hil hem vermanend toespreekt dat dat niet mag of als Romy om een koekje vraagt en hartverscheurend begint te huilen omdat ze die niet krijgt omdat we zo gaan eten). Het liefst geef ik dan in alles toe en knuffel jullie tot alles weer goed is.... Bij jou kan dat natuurlijk altijd wel, dus je huilt nooit zonder getroost te worden door Hil of mij.
Neville roept ook dat jij huilt als ik niet snel genoeg reageer omdat ik bijv. bijna klaar ben met een broodje smeren en je even laat wachten. Die kan daar niet zo goed tegen dus die roept dan verontwaardigd: Mij troosten?!
Afgelopen woensdag ben ik weer op internet gaan surfen om uit te zoeken hoe dat nou toch zit met jouw schedeltje, ik maak me zorgen. Het is nog steeds dezelfde vorm, terwijl de verloskundige in het ziekenhuis had gezegd dat dit na een week weggetrokken zou zijn en de consultatiebureau arts noemde dat ze het regelmatig zag en dat je dat wel een jaar kon aanzien. Zat me niet lekker. Wat ik op internet vond, was verontrustend. Je hebt een zogenaamde wigschedel, waarvan men zegt dat de naden al voor de geboorte aan elkaar vastgegroeid zijn en zodoende weinig ruimte overlaten voor je hersenen om te groeien. Met uiteindelijk natuurlijk hoofdpijn en ontwikkelingsachterstand tot gevolg. Enige oplossing is opereren (volgens internet waar trouwens weinig info te vinden is). Ik ging meteen maar van het ergste uit (opereren, slechts 1 operatie met goede prognose, cosmetisch en qua ontwikkelingsmogelijkheden). Dit moet echter voor het eerste jaar gebeuren omdat je hoofdje dan nog niet verbeend is en het bot van je schedel nog goed aan elkaar kan groeien. Dit vond ik al wel een opluchting na de diagnose die ik gevonden had (natuurlijk niet officieel vastgesteld door een professional). Ik heb meteen de osteopaat gebeld waar we gelukkig gisteren terecht konden. Zij stelde vast dat er beweging in de schedelplaten zit en zij deze waarschijnlijk nog wel kan behandelen omdat we er vroeg bij zijn (al had ik zelfs in jouw derde week al een keer gebeld met hen, kreeg toen haar echtgenoot ervoor die aangaf het aan te zien tot een week of 8). Mochten drie behandelingen (as zaterdag weer) geen aanzienlijke verbetering laten zien (zij vond ook dat je hersenen veel te weinig ruimte hebben om te groeien en er wel iets moet gebeuren), dan verwijst ze ons door naar de beste osteopaat in Nederland (20 jaar ervaring met baby's). Gelukkig hebben we nog voldoende tijd om deze weg te bewandelen voordat een operatie uberhaupt goed uitgevoerd kan worden (wat ik vond op internet was dat deze operatie plaatsvind tussen ongeveer 6-12 maanden). Dat geeft wel rust.
Ik vond wel een kleine link met nierproblemen, dat deed wel een belletje rinkelen, daar Hilco Henoch Schonlein heeft gehad op jonge leeftijd (waarbij de nieren ook een rol kunnen spelen) net als dat Romy een bijoortje heeft (oren worden gelijktijdig aangelegd met de nieren, vroeger maakten ze daar standaard een rontgenfoto van als een bijoor werd geconstateerd bij de geboorte) en Neville een heel klein bultje bij zijn oor. Tevens heeft een nicht van Hilco twee kinderen met bijoren, het zou dan in de Koops-kant zitten, wellicht in combinatie met een bepaald gen bij mij? Ik heb dit echter nog niet verder uitgezocht en het is wellicht de moeite om dat voor jullie wel te gaan doen, dan zouden jullie dat bepaalde gen ook kunnen hebben. Maar goed, dit is mijn eigen bevinding na enkele ervaringen op het internet te hebben gelezen en wat linkjes te hebben gelegd.
Bovendien vraag ik me af of het niet zo is dat bij andere kinderen met een wigschedel de naad ook niet vastgegroeid was voor de geboorte, maar pas op latere leeftijd verbeend is, waardoor een operatie de enige mogelijkheid is qua behandeling. Vaak wordt dit nl onderkend en zit de richel er bij de geboorte al wel, waardoor men misschien aanneemt dat het dan al aan elkaar gegroeid is, terwijl een osteopaat nog wel wat had kunnen betekenen? Dit is althans mijn hypothese en klopt misschien helemaal niet.
Ik heb de indruk dat je li oogje al iets minder asymetrisch (schuin) staat, maar ik wil dit natuurlijk ook heel graag zien. Al zegt Opa Koops ook dat hij die indruk heeft....
Je ritme nu: Vanaf een uur of 21.00 (gemiddeld) val je in slaap, wordt wakker als wij gaan slapen (rond 00.00u en dan rond 03.00, 06.00, 08.00u weer, meestal ben je dan een poosje wakker tot 10.30u, dan slaap je tot een uur of 14.00, dan ben je wakker tot het eten, dan slaap je weer even, dan weer wakker tot 21.00u. Dit kan ook heel erg afwijken, maar is wel ongeveer een gemiddelde van nu. Vandaag was je bijv. in de ochtend lang aan het slapen en bleef weer wakker van 14.00 tot 22.00 met kleine hazenslaapjes tussendoor (misschien door het bezoek aan de osteopaat gisteren?).
De stroom viel eergisteren uit, Neville was toen toevallig beneden (in de avond, daar hij heel bezweet wakker was geworden). Hij liep meteen naar jou toe, keek over de rand van de kinderwagen en zei heel zacht: " Baby de stroom doet het niet, moet niet he?" Zo schattig, wilde ook naar boven om Romy erop attent te maken!
reacties (0)