Het besluit is genomen

Al enkele keren hebben jullie kunnen lezen over onze keuze voor het wel of niet gaan voor een tweede kindje. Mijn wens was sterk en heb gevochten. Mijn man was stellig en deelde deze wens niet. Vele vele gesprekken volgden en toch besloten om vorig jaar juni het actief weer te gaan proberen. Mijn man was duidelijk, voor hem hoefde het niet perse, maar wilde mijn wens niet zomaar teniet doen. In december op mijn dochters verjaardag testte ik licht positief, maar had ook al last van bruinverlies... Helaas ben ik nooit verder gekomen dan een paar lichte testen. Ik was er op dat moment ook gewoon even klaar mee. De pijn, het verdriet en weer werd er veel over gesproken. Ook al was mijn wens er wel, hij werd niet echt gedeeld. Twee maanden waren we niet actief bezig, tot mijn man uit het niets aangaf het misschien toch wel leuk te vinden. Hij gaf aan erg bang te zijn om mij weer te zien lijden. Ik was zo blij en we zijn na dat moment weer direct verder gegaan met onze kinderwens.
In die tijd was mijn man ook bezig met verdere onderzoeken ivm blijven sukkelen met de gezondheid. Hier kwam een paar weken geleden een diagnose uit, waar je wel redelijk mee kunt leven, maar wel aanpassing van leven voor vraagt. Meteen gaf hij aan dat hij het niet meer echt zag zitten dat er nog een kindje zou komen. Ik begreep absoluut wat hij bedoelde. Mijn eigen lijf begon ook weer ontzettend op te spelen en merkte dat mijn eigen angst voor een zwangerschap ook behoorlijk toe nam.
De gesprekken begonnen weer van voor af aan, maar nu wist ik wel waar het zou eindigen. Een kindje moet je samen 100% willen (voor ons dan), maar bij ons was dat niet het geval. Ik wilde nog een kind, zwanger zijn, toch nog eens bv proberen... En noem maar op. Maar ik weet ook dat het misschien wel een illusie kon zijn, want een roze wolk van zwangerschap en herstel zou het absoluut niet worden. Maar wat zou ik dat graag willen...
Uiteindelijk na veel praten, huilen en overwegen is onze keuze definitief genomen. Er komt geen tweede kindje meer...als ik het zo opschrijf lopen de tranen over mijn wangen, maar voel ook wel een bepaalde rust. Deze keuze is samen gemaakt en niet om de ander te willen pleasen of uit angst. Langzaam ben ik alle babyspullen aan het weggeven en helemaal aan het opruimen. Er komt letterlijk en figuurlijk plaats voor nieuwe herinneringen, welke we samen maken met ons gezinnetje. We zijn samen, redelijk gezond met een pracht van een dochter. Ik ben moeder en wat ben ik dankbaar hiervoor.
Het is een heel verhaal geworden, misschien wel één van mijn laatste blogs hier. Ik wil nog niet weg, maar merk wel dat blijven mee lezen het soms niet makkelijker maakt, maar aan de andere kant. Ik mag verdriet hebben en 'rouwen' om datgene wat nooit meer gaat komen. Nog een kindje binnen ons gezinnetje. Het afsluiten van een allesbepalende periode uit mijn en ons leven. Ik hoop dat we gelukkig, gezond en samen oud mogen worden. Dat we onze dochter kunnen opvoeden tot een sterke, prachtige vrouw... Ik heb alles wat ik kan wensen, maar in mijn hart zal altijd een leeg plekje blijven voor het kindje wat hier nooit meer is mogen komen...