Lang geleden

31-12 afgelopen jaar heb ik mijn laatste blog geschreven. In dat blog neem ik afscheid van mijn tweede kinderwens. Zo sterk als ik het op papier heb kunnen beschrijven, zo zwaar valt het me in de werkelijkheid. Die wens wordt absoluut niet minder, het heeft geen plek en iedere maand is het er opnieuw. Zoveel er al over gesproken met mijn lieve man.
In februari gaf hij tijdens een wandeling aan dat hij toch wel een tweede kindje wilt, maar ontzettend bang is. Wat hij zegt, zo ervaar ik het ook. Maar zodra die woorden worden uitgesproken, wordt dat vlammetje meteen aangewakkerd tot een groot vuur. Dus we hebben besloten er toch nog voor te gaan en opnieuw in gesprek te gaan met mijn reumatoloog. Dit heeft wel weer wat rust gegeven.
Tot op heden is het helaas niet gelukt. Op onze dochter hebben we ook bijna 1,5 jaar moeten wachten, benieuwd hoe lang het nu gaat duren. Mijn man is wel een stuk ouder, dus heeft wel zoiets van... Niet langer dan zo lang en langzaam komt die leeftijd deadline dichterbij geslopen. Zo dubbel blijft het. Sinds de geboorte van onze dochter hebben we nooit meer anticonceptie gebruikt en alleen het eerste jaar echt opgelet... Zou de natuur ons iets duidelijk willen maken of ga je dat vanzelf denken?
Hopelijk hoeft mijn man niet binnenkort weg voor 4 maanden, want dan wordt het zwanger worden wel lastig.
Onze dochter is nu 2,5 jaar al en echt een peuterpuber. Pittig, ondernemend en zo vertederend. Begint steeds beter te praten, nog geen echte zinnen als de meeste, maar kan wel de kleuren benoemen en puzzelt heel veel. Geef haar maar een klimtoestel en ze is niet meer te stoppen. Ze is overdag zindelijk, benieuwd wanneer de nachten ook droog worden.
Voor nu geniet ik intens van wat ik heb en hoop ik op nogmaals een wonder <3