2016 definitief afscheid nemen van mijn kinderwens

De laatste dag van 2016 is aangebroken. Het was een jaar met veel downs en weinig ups. Het verlies van mijn moeder was ontzettend heftig en zwaar, maar langzaam begin ik weer overeind te komen en te genieten van de dagelijkse kleine bijzondere momenten. Mede door de onvoorwaardelijke steun en begrip van mijn man en onze prachtige dochter. Hierdoor heeft onze relatie wel met momenten onder flinke druk gestaan, maar we zijn blijven vechten en hebben elkaar opnieuw gevonden. Gelukkig!!

Vanaf de geboorte van mijn dochter had ik de wens voor een tweede kindje, maar ook wel twijfels. In juni/juli zijn we voor een tweede kindje gegaan, maar de gezondheid van mijn man liet al lang te wensen over en nog weten ze niet wat er mis is. Hij blijft door gaan, maar ik zie ook dat hij flink worstelt om alles gedaan te krijgen om zo goed te blijven zorgen voor onze dochter en voor mij. Daarbij heeft man nog altijd niet die wens voor een tweede kindje als ik had, maar wilde me wel niet zoiets groots ontnemen. Dit is blijven knagen. Hoe groot een wens voor een kindje is, ik vind persoonlijk dat die wens door beide ouders even groot moet zijn en niet dat de een het voor de ander doet. Misschien naïef of ondoordacht, maar ik wist dat mijn man dit heeft gedaan uit liefde voor mij. Natuurlijk speelt mijn eigen gezondheid ook een hele grote rol en ookal gaat het nu weer redelijk goed met mij, komt dit door een berg medicatie die ik moet gebruiken om redelijk te kunnen functioneren met acceptabele pijnklachten. Een nieuwe zwangerschap zou dit alles veranderen.

En toch begin december testte ik licht positief. Mijn man was ondanks alles behoorlijk blij, maar ook meteen angstig. De eerste zwangerschap met alle ellende kwam meteen naar boven. En ook bij mij. Het betekende weer stoppen met mijn belangrijkste medicatie en afbouwen van medicatie die ik wel mocht gebruiken. Na 2 dgn merkte ik al dat mijn lichaam het zwaar had, na 2 dgn al! Ik ben hier hevig van geschrokken! Ik ben bang geworden en wist dat dit kon gebeuren, maar door het blijven gebruiken van medicatie was de kans klein, maar er was kans op verslechtering en dat is gebeurd. Zodra ik zwanger ben, gaat mijn lichaam in oorlogsstand naar mij (niet naar kindje). Uiteindelijk is deze zwangerschap in een vroege miskraam geeindigd en merkte dat ik ergens opgelucht was (hoe erg  of ondankbaar dit misschien ook klink). Het heeft inzicht gegeven in hoe het zou zijn als we een tweede zwangerschap zouden aangaan. Ik kan en wil dit niet ondanks mijn wens. Voor veel mensen is het maar 9 maanden. Voor mij is het 9 maanden en dan nog post zwangerschap en niet wetende hoe ik na deze zwangerschap nog kan functioneren. Mijn lichaam kan het niet aan. Ik wil zelf voor mijn dochter kunnen zorgen en wil een mobiele moeder blijven die ook nog lang zelf kan blijven zorgen voor mijn dochter. 

Dit heeft de wens naar een tweede kindje wel degelijk veranderd. Tuurlijk zouden we uiteindelijk hier ook wel een oplossing in kunnen vinden, maar tenkoste van wat? Van mezelf, mijn man, mijn dochter? Het werd me duidelijk dat ik moet waarderen wat ik wel heb. Ik heb een geweldige man die ondanks zijn eigen redenen, mij wel de tijd heeft gegeven om uit te zoeken en te ervaren in de wens naar een tweede kindje. Hij steunt me in alles en luistert en troost me steeds opnieuw. Ik heb een prachtige en vooral gezonde dochter (ondanks een vreselijk zware zwangerschap met veel gebruik van medicatie) en voel me gezegend voor dit alles. Ik ben rijker dan dat ik ooit heb kunnen dromen, ik leef en ik geniet. En natuurlijk moet alles nog een plaats gaan krijgen, maar ik heb het geprobeerd, ervaren en ik laat het nu los....

Dag 2016, ik heb je ervaren, een jaar lang, maar je mag gaan. Ik laat je los, maar in mijn hart krijg je een plekje.

Dag mooie diepe wens, ik ga je loslaten, al zal dat niet meteen lukken, maar ik moet. Ik omarm wat ik heb, houd er met heel mijn hart van, draag jou in mij mee en knuffel je als ik daar behoefte aan heb. Nooit zal je helemaal weggaan, maar ik neem je mee in het leven dat ik leef....DAAG mooie diepe wens