Bevallingsverhaal... eindelijk!

Nou, hier is dan eindelijk mijn bevalingsverhaal. Het duurde zo lang, omdat ik de computer al heel lang niet aan heb gehad. En op de Ipad kan je geen blog schrijven... ik niet tenminste... Maar eht is het wachten waaard, ik vond het verhaal hilarisch!

Vrijdagavond 21 januari: D-day -1

mijn buik gaat enorm tekeer, de beeb is weer lekker druk aan het zwermen. Ik vraag mijn man om het nou toch eens op film te zetten. Dit lukt, er komt een filmpje van ruim een minuut waarin mijn buik als een malle tekeer gaat. Zelfs ik schrik nog even van de vormen die het aanneemt. Ik kijk op de klok en zeg tegen de beeb: het is 0.00, je uitgerekende datum is er, je mag komen hoor! Nu we toch bezig zijn, maken we ook maar alvast de buikfoto, die we trouw elke week maakten.

Zaterdagochtend D-day 2.28

Ik lig in bed en bedenk me dat ik moet plassen. en terwijl ik me op mijn rug draai plas ik in mijn bed. Denk ik. Maar de golven plas is zo groot, en komt van zo'n rare plek, dat het geen plas kan zijn. Ik maak Man wakker met de woorden: schat, mijn vliezen breken. Ik moet dit minstens 5 keer herhalen, want Man is niet zo snel, als je hem midden in de nacht wakker maakt. Ik duik onder de douche en Man verschoont het bed. Lang elve het knisperende matrasje onder het laken, mijn matras is droog!

3.30

De eerste wee komt. Aarzelend, makkelijk weg te zuchten. Deze houden aan, op dezelfde intensiteit. Ik denk nog: Jemig, is dit alles? Zeuren hier al die vrouwen om? Drie keer zuchten en het is weg!

08.30

We bellen de VK, en mijn nichtje. Zij komt bij ons kramen en helpt Man bij de bevalling. De VK beloofd in de middag alngs te komen.

11.00

De weeen zakken weg. Helemaal foetsie. Mijn nichtje zit inmiddels ook thuis bij ons te wachten, maar gaat om 16.00 maar weer naar huis. De VK komt om 15.00 en we maken een plan, in verband met de gebroken vliezen en het uitblijven van de weeen. Als er zondagochtend nog niks is, krijg ik Antibiotica tegen infecties.

Ik moet dan hoe dan ook in het ziekenhuis bevallen. GElukkig wilde ik dat al, maar nu is het een medische indicatie. Omdat de vliezen zijn gebroken, mag de VK ook geen inwendig onderzoek meer doen. Ze weet dus niet of ik al ontsluiting heb.

Man en ik gaan maar eventjes boodschappen doen... je weet maar nooit...

Zondagochtend D-Day +1 01.30

Om half 2 die nacht komt er ineens een weeenstorm van heb ik me jou daar. Volledig onvoorbereid word ik overspoeld door hele heftige weeen. Ik kan ze niet eens wegzuchten! Ik grijp Man in zijn arm en dit keer is hij gelukkig wel meteen wakker. Hij helpt me door de weeen heen, met zijn kalme stem. Ze volgen elkaar al binnen 3 minuten op.

03.00

ik duik maar eventjes onder de douche, het is nu echt niet meer te houden, die pijn. Man word ook zenuwachtiger, en rond kwart over drie belt hij de VK. Zij gaat kijken of er plek is in het ZH. Ze belt terug en zegt dat we meteen kunnen komen.

Man trekt me onder de douche vandaan, maar inmiddels komen de weeen elke minuut. Ik doe pogingen me aan te kleden, maar dat gaat heeeeel erg langzaam, moeizaam en pijnlijk. Als ik denk dat ik genoeg kleren aanheb stappen we in de auto. Ik kan niet meer zitten, dus als een nieuw soort uitgevonden vorm van planking lig ik op de voorstoel. Man vraagt nog bezorgd: moet je niet zitten en je gordel omdoen? Ik sis tussen mijn tanden door: NEE... RIJDEN!!!

Man scheurt weg. (intussen is het 4 uur, ben dus drie kwartier bezig geweest met aankleden...)

04.05 we komen aan bij het ziekenhuis. Lekker dichtbij gelukkig. en met alle stoplichten op oranje gaat het lekker snel.

ik struikel uit de auto en loop mijn nichtje tegemoet. Zij staat al klaar met een rolstoel. Ik heb inmiddels geleerd dat zitten niet werkt en wil dus lopend naar de kraamafdeling, hangend over die rolstoel. Maar 's nachts is de wandeling naar de verloskamers errug lang en ik liep met de astronomische snelheid van 1 meter per minuut... en sta stil bij een wee, die ook nog eens elke minuut komen... Ik kan eigenlijk niet meer op mijn benen staan en lig volledig dubbelgevouwen over de rolstoel heen. Ik zie de mensen in de wachtkamer van de EHBO langzaam wit wegtrekken en snel een andere kant opkijken. Ha ha ha! stelletje zeurpieten, beetje pijn, meteen naar de EHBO. zal ze eens pijn laten zien!

Er komt een verpleger van de spoedpost mij ondersteunen. Het is zo'n uitwisselingsstudent, compleet met grappig, ietwat slissend accent. (denk Fez van "that 70's show") Hij wordt langzaam zenuwachtig, want hij ziet zichzelf al in de krant staan bij het kopje "vrouw bevalt in gang spoedpost"... Hij blijft maar zeggen dat ik moet doorlopen, ha ha ha!

Gelukkig, na drie meter komt er een vrouw uit een kamertje met een brancard. Ik mag erop liggen als de verpleger belooft dat hij hem meteen mee terug neemt.

Mijn nicht gaat voorop met de rolstoel en tassen, de verpleger duwt mijn brancard en Man houdt mijn hand vast. Ik lig te puffen, te kreunen en te steunen. De verpleger wordt nog nerveuzer en zegt tegen mijn nichtje: sneller lopen, sneller lopen... loop doooooooooooooooooooooooooooooooooor! Bij elk ander probleem zou ik, pijn of geen pijn, helemaal in een deuk liggen. Nu doet het te zeer, maar inwendig bescheur ik t! We komen aan bij de kraamkamer.

04.20

Nu hebben we nog 1 probleem, ik kan me totaal niet meer bewegen, de weeen volgen elkaar te snel op. Maar de verpleger heeft beloofd de brancard meteen mee terug te nemen. Dus hij staat naast me met de woorden: Ga maar op het bedje, ga maar op het bedje. (Waf?) Als een wee net even genoeg zakt spring ik over en worden mijn kleren snel uitgetrokken. De VK van het ZH legt uit dat AB niet meer kan, omdat ze vermoed dat we geen vier uur inwerktijd meer hebben. Ze doet een inwendig onderzoek en zegt verbaasd: tien??????? Meid je hebt tien centimeter, je hoeft niks meer tegen te houden, ga maar persen! Ik zie de verpleger nog net met een diepe zucht mijn kamer verlaten en geef me over aan het persen. In de negen maanden ervoor zat mijn man me steeds te plagen dat ik een zeekoe was, en elke dag vroeg ie: moet je al loeien? (zijn de weeen al begonnen?) Nou, tijdens het persen heb ik geloeid tot en met! mijn man schiet in de lach, en krijgt een boze blik van de VK, ha ha ha. Hij kon er echt niks aan doen, hij kreeg waar voor zijn geld!

04.50 het hoofdje staat, ik kan mijn kindje in de spiegel zien. HAARTJES!!! ik zie haartjes!!! (ik was kaal)

Met een laatste perswee ploept ze zo eruit. om 04.53 is ze geboren. Wat een prachtkind! ik trek meteen een beentje omhoog, ik wil weten wat het is. ik heb negen maanden nieuwsgierigheid moeten bedwingen, en nu houd ik het niet meer! Ik vraag of Man het kan zien, maar voor hij antwoord kan geven zeg ik: Een MEISJE!!! het is een MEISJE!!! We zijn er snel uit dat ze sprekend lijkt op een Sofia, de naam die we allebei het mooist vonden. Meissie vind het genoeg en duikt bovenop mijn tepel om te drinken. Zo, die is snel tevreden! Ik schijn nog iets gezegd te hebben van: Zo, dat is 1.

We moeten nog wel een dagje blijven, omdat we de AntiBiotica niet hebben gehad. Vind ik niet erg, nu komt de grote bups visite lekker naar het ziekenhuis, en word ik lekker verzorgd.