Hahaha, hormonale emoties!!!

Zo, de Sint is er weer uit, de rust sluipt hier in huize Hormoon...

De hele week zat ik al in de zenuwen omdat mijn man maar niet opschiet met het schrijven van zijn gedichten, wij allebei niet opschieten met het maken van een surprise, ik nog 20 gedichten moet schrijven voor mijn werk en mijn broer zijn verlanglijstje nog moet invullen. (en driemaal raden wie hem getrokken heeft...)

Dinsdag kwam er eindelijk een verlanglijst, maar toen had ik voor hem al een kadootje gekocht. Donderdag heb ik er maar eventjes 20 gedichten uit geramd (gelukkig, dat talent bezit ik nog) en vrijdag zouden we aan de surprises beginnen.

Vrijdagavond:

Schatlief komt erachter dat hij helemaal niet kan knutselen! hij heeft geen idee hoe hij van een vierkante kartonnen doos een klok kan maken. Ik heb hem inmiddels helemaal in mijn hoofd zitten voor hem, dus bouw ik zijn klok maar. Het aqaurium van mij voor mijn broer kan wel wachten... Dus terwijl ik tot mijn ellebogen in de lijm zit (en dan maar kies voor ducttape, veeeeel beter en sneller) zit hij aan zijn eerste gedicht. en als de klok klaar is, is manlief TOE-VAL-LIG ook net klaar met zijn gedicht... Er zijn niet meer genoeg spullen om ook mijn aquarium te maken, dus dat schuif ik maar door naar maandag, dan heb ik de hele dag de tijd, dacht ik...

Zaterdags vertrekken we naar Drenthe voor ons eerste sintfeest van dat weekend. We blijven daar slapen, zodat we zondags uitgerust feest kunnen vieren... 400 km op een dag heen en weer rijden is mij net even te veel. Bovendien zit ik nog vol stress, omdat manlief zijn gedicht nog niet eens heeft uitgeprint. De mijne ligt al ruim een week kant en klaar te wachten op de nieuwe eigenaar...

Zondagochtend, 12 uur. Misschien is het handig als manlief toch nog even zijn gedicht uitprint. Hij vertrekt naar boven om de computer van zijn broer te lenen. Zwager en schoonzus gaan beide mee, want ook zij moeten nog een gedicht MAKEN!!! Beneden zit schoonmoeder inmiddels ook met een gefronst gezicht achter papier (die doet niet aan digitalisering). Blijkbaar ben ik de enige die het gedicht uberhaupt af heeft. Een half uur later komt de rest van de familie en kunnen we eindelijk feestvieren, MET allemaal last minute-gedichten. (waarom stress ik ook zo??? nergens voor nodig...) ik hou het zowaar droog, maar voornamelijk omdat iedereen kadootjes heeft gekocht voor mij, en niet voor de kleine...

Op de terugweg belt Pa-lief me op: HELP!!! hij kan geen gedichten maken, want hij is niet goed in nederlands. Of ik nog eventjes voor mijn andere broer een gedicht wil maken... Zucht... Met liefde Pa! Ok, dit gedicht was wel heel makkelijk, hij was in 5 minuten klaar, maar toch...

Maandag dacht ik lekker de hele dag aan mijn surprise te kunnen werken. Ik was alleen 1 ding vergeten... ik zou als zwarte piet optreden op mijn werk! oeps... Daar ging mijn complete ochtend en gedeelte van de middag... hartslag omhoog, stress aan de top...

Gelukkig waren alle gedichten voor mijn clienten en collega's klaar.. (ok, de belangrijkste invalkracht op mijn groep vergeten...) iedereen blij op de groep, ik snel mijn spullen gepakt, naar het ziekenhuis gesjeesd om mijn collega daar een kado te geven, terug naar mijn werk omdat ik knutselspullen, die ik zou lenen voor mijn surprise, vergeten ben en gauw naar huis, onder de douche en knutselen maar...

Ik heb nog maar drie uurtjes voor mijn surprise, veeeeeel te kort. Tot overmaat van ramp nodigt mijn buurvrouw me uit om te komen eten (nee, kan niet dus...), maar dat loopt altijd uit in uuuuurenlang gezellig geklets... Maar... om 5 uur is dan mijn surprise toch echt af! ik had alleen om 5 uur bij mijn broer afgesproken... stress wederom, want manlief is ook nog niet thuis en hij heeft het gedicht mee voor zijn surprise.

De avond word heel gezellig... en dan krijgt mijn persoontje haar surprise... Het is een prachtig in elkaar geflanste babykamer. Met wiegje, commode, kledingkastje, kleine details, echt TE schattig voor woorden... (als het me lukt, zet ik er nog foto's op...) En dan komt alles eruit, de drukte, de spanning, de stress, de vermoeidheid. Ik begin me toch een partij te janken!!! als een klein kind! De hele familie ligt compleet in een deuk, en ik kan alleen maar harder huilen. Het is zooo'n schattig kamertje geworden... ik denk dat ik wel 5 minuten heb staan janken voor ik uit kon brengen: Hij hoeft toch niet stuk he? gelukkig zitten de kadootjes in een laatje in de commode, ingepakt in lieve schattige lapjes stof.

Vervolgens krijg ik later op de avond ook nog een klein pakje voor de baby in mijn buik. Een outfit van een heel leuk babywinkeltje in Heiloo. En wederom: Ik hou het weer eens niet droog! maar nu zie ik door mijn tranen heen ook mijn man een traantje wegpikken. Dan is de hormonen-emotie-carrousel compleet, ik moet er zo om lachen en huilen tegelijkertijd!

Pffff, wat ben ik blij dat het bij dat ene kadootje is gebleven... ik had niet veel emoties meer over denk ik... het was genoeg zo. Volledig uitgeput stort ik te bed... volgend jaar weer opnieuw!