Dear Solitude

Dear Solitude,

Ik begin mijn brief aan jou in het Engels, om de simpele reden dat er geen goede vertaling voor je naam is. 'Solitude' wordt gewoonlijk vertaald als eenzaamheid, maar dat impliceert een gevoel van gemis dat jouw naam niet in zich draagt. Jij bent slechts het alleen-zijn, en als zodanig regelmatig mijn trouwe metgezel. Ook nu ik weer als ik een poosje in mijn huisje verblijf, richt ik me tot jou.

Zo'n periode in afzondering is een uitgelezen kans om mijn leven te overdenken. De Grote Levensvragen blijken altijd goed te gedijen in jouw aanwezigheid - ze komen vanzelf naar de oppervlakte en beginnen te groeien. Ik verwelkom ze en maak er ruimte voor, want in tegenstelling tot bepaalde andere momenten dat deze vragen spontaan ontkiemen, is het er nu de juiste tijd en plaats voor.

Die andere momenten, dat is wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Het is alleen maar natuurlijk, denk je niet, om me af te vragen wat ik wil met mijn leven wanneer ik me er niet echt happy mee voel. Maar wanneer je op één of andere manier uit balans bent, wordt overdenken al snel piekeren en zie je het eerder somber in.

Er is echter ook een risico verbonden aan het bekijken van mijn situatie wanneer ik me goed voel. Want dan is de drive om iets te veranderen natuurlijk veel minder sterk. Mijn leven is nog niet zo slecht als ik me zo goed voel, denk ik dan. En omdat ik me graag goed wil blijven voelen, schrik ik dan ook wel eens terug van de ongemakkelijke vragen. Maar hier bij jou, bied ik ze dapper het hoofd.

Allereerst: ben ik tevreden met hoe mijn leven er tegenwoordig uitziet? Ik wil je zeggen, dat ik me de laatste nogal emotioneel voel. Mijn kinderwens is heftig aanwezig, maar het verwezenlijken daarvan voelt zo ver weg. Dus tevreden? Nee, dat niet.
Maar betekent dat automatisch dat ik niet gelukkig ben, of kan ik ook gelukkig zijn zonder echt tevreden te zijn? Kun je tevreden zijn met wat je hebt en toch méér willen? Want eigenlijk wil bijna iedereen voortdurend méér. Bij velen manifesteert zich dat - jammer genoeg - voornamelijk op materieel niveau. Maar er zijn ook mensen die op het persoonlijke of spirituele vlak willen doorgroeien. Streven om meer uit zichzelf te halen, om te verbeteren.

Wat wil ik met mijn leven en welke doelen heb ik? Zijn ze realistisch? Mijn allergrootste doel is zwanger worden. Mag ik dat doel belangrijker vinden dan alles wat ik hier en nu heb? Het lijkt wel of het zwanger willen worden mijn leven op ‘hold’ zet en dat is eigenlijk niet de bedoeling. Kan je gelukkig leven, terwijl je naar je grote doel werkt? Of staan de teleurstellingen keer op keer voorop?
En hoe die teleurstellingen te verwerken? Dan nog niet gesproken over alle andere gevoelens die om de dagen, of zelf uren kunnen wisselen. Zeg dat wat over de situatie waarin ik nu verkeer, of speelt er meer onrust in mijn leven? Hoe leer ik genieten van het heden, terwijl ik naar het zwanger worden toewerk?

Dit is nog maar het topje van de ijsberg. Het grappige is, dat ik altijd met meer nieuwe vragen dan antwoorden eindig wanneer wij samen mijn leven onder de loep nemen. Maar de vragen die ik ontdek, geven minstens zoveel richting aan mijn leven als de antwoorden. Dus je zou kunnen zeggen dat onze tijd samen dubbel vruchtbaar is!

Tot de volgende keer!

Liefs,
Vedertje