Oorbellen voor Emy

Lieve Emy.

30 maanden ben je nu...en je vraagt al maanden om oorbellen.
Ik heb steeds gezegd dat je ze mag hebben als je 3 jaar bent.
Al weken zeg je dus ''Emy oorbellen als ik ben 3 jaar!''.
Ik moest afgelopen zaterdag (19-07) in de stad zijn om een cadeau voor een vriendin te halen.
Jij was met me mee en Lisa was thuis bij papa.
Zag ik dus dat die winkel er niet meer was waar ik dus dat cadeau moest kopen.
We moesten dus terug naar huis en ik moest dan dus de trein pakken naar een andere stad waar ze zeker wel die winkel nog hadden.
Je keek me aan en zei weer ''emy oorbellen!?''

Zucht.....wil je oorbellen emy?
Ja! zei je.
Maar dat gaat pijn in je oren doen he. Die mevrouw pakt dan je oortje en dan is het PANG
Ja...pang!! zei je toen.
Je moet dan heel goed stil zitten he lieverd
Ja! emy oorbellen!!!
Nou....vooruit dan maar.

Ik ben met je naar een goede juwelier gegaan en toen ze ons aan zag lopen zette ze het rekje met oorbellen al op de toonbank ''ik neem aan dat jullie hiervoor komen?'' zei ze met een lach op haar gezicht.
Er waren een hoop oorbelletjes waar je uit kon kiezen. bloemetjes, lieveheersbeestjes, knopjes zonder glimmetje en knopjes met glimmetje en van die enorme glimmers.
Die enorme glimmers mocht je niet van mij...
Maar uit de rest mocht je kiezen.
Je koos de knopjes met de kleine glimmetje ''Emy is een prinses!'' zei je toen. haha.
Nou vooruit....ik ging er toch vanuit dat zodra ze aan je oren gingen plukken je het niet meer zou willen. Maar niets is minder waar. Je kwam op mijn schoot zitten en ze mochten rustig je oren schoon maken en een stipje erop zetten. Toen voelde jij je nog even heel stoer door te zeggen dat je niet op mijn schoot hoefde...maar dat je zelf op de stoel ging zitten. Dit zag ik dus echt niet gebeuren, en ik had gelijk want toen ze met de schietpistolen aankwamen wist je niet hoe snel je weer op mijn schoot moest klimmen.
Heel rustig zette beide vrouwen het pistooltje op je oren en je bleef gewoon stil zitten. Nou....ik was echt helemaal verbaasd. en toen....hoppa...mijn meisje had oorbellen.

Het bleef 2 sec. stil toen je in ene keer begon te huilen. ''KLAAR!!!'' zei je terwijl je moest huilen. Ach....arm moppie. Je hing als een aap in me...en je wou ook niet in de spiegel kijken. Met een aap om mijn nek heb ik dus moeten afrekenen....met trillende handen welliswaar want ik had nooit gedacht dat je het zou durven.
Daarna hebben we samen een groot ijsje bij de macdonalds gegeten en sindsdien laat je iedereen je oorbellen zien en bekijk je jezelf regelmatig in de spiegel.
Als iemand zegt dat je mooie oorbelletjes hebt dan draai je een rondje en zeg je ''emy is een prinses!'' met een glimlach van oor tot oor. ach schattig.
Ik was ongeveer net zo oud als jij toen ik oorbelletjes kreeg.

Veel plezier ermee mop!