Het leed dat ouderschap heet

Hier volgt een uitgebreidere versie van de afgelopen twee dagen

Lieve Lisa,

Wat is er nou allemaal gebeurd lieffie?
Mama is serieus 20 jaar ouder geworden in de afgelopen 2 dagen, en dit nu ik net de rust weer had gevonden omdat de bevalling van jou gewoon goed was gegaan.

zaterdag ochtend 17-05-2014 werd je om 06.00 uur wakker. Als je wakker wordt mag je altijd even bij mij liggen zodat je nog even een beetje verder slaapt. Dit deed je dan ook. Emy werd om 7 uur wakker dus papa ging naar haar toe, hierdoor werd ik ook wakker en merkte ik op dat je warm aanvoelde. ''Oh, Oh'' dacht ik toen.
Ik heb gelijk papa geroepen en gevraagt of hij even je temperatuur wou opnemen. Nog geen 5 min. later kwam hij naar me toe met de mededeling dat je 39.7 graden koorts had. ''WATTT!!??'' Ik schrok me kapot. OKE....HAP bellen!! Maar papa wou eerst eventjes kijken of je zonder kleertjes af zou koelen voordat we de hap zouden bellen, maar hij zei wel ''kleed je maar vast aan voor de zekerheid''. Toen ik me aan had gekleed (binnen 5 min. deze keer natuurlijk) kwam ik beneden en was je ietsjes afgekoeld tot 38.7. Nog steeds vind ik dat koort dus ik heb puur mijn gevoel gevolgd en ben direct het nummer op gaan zoeken van de HAP in Utrecht.
Wij staan eigenlijk gelinkt met Blaricum....maar ik ken ziekenhuis Tergooi onderhand wel zo'n beetje...want die sturen je gewoon naar huis...en het liefste als er iets ergs aan de hand is, dus ik heb lekker eigenwijs de hap bij het Diak gebeld.
Deze mevrouw zei inderdaad dat ik naar Blaricum moest gaan...maar mama laat zich niet afschepen. Als ik op vakantie ben kan ik ook bij elke HAP terecht dus waarom nu niet? Nou vooruit, we mochten komen omdat mijn ervaring met Tergooi opzich wel een logische reden was waarom ik daar niet geen wilde. PPFFF.
Snel hebben wij opa en oma gebeld en die hebben Emy opgehaald en toen zijn we direct naar de HAP gereden.

Eenmaal bij de hap was er nog steeds niet zoveel met je aan de hand. Je zag er best goed uit, maar toch,.....dat onderbuik gevoel. Ik zei nog tegen papa ''als haar temp nu weer 37 graden is dan word ik gek'' want tsjah....dit gebeurde 3 weken geleden natuurlijk ook....maar toen waren we bij Tergooi en mochten we weer naar huis.
En inderdaad, wij mochten als eerste door naar de arts omdat een baby met koorts altijd voorang heeft op de rest en ook zei vond je er goed uitzien. Je temperatuur was NATUURLIJK 37.6 dus ik kreeg even te horen dat mijn termometer niet goed is. Zodra we thuis waren moesten we die maar even goed gaan na kijken, want er was niks mis met jou. Nou......termometer stuk of niet....beetje apart dat je ook warm aanvoelde!! Oke.....misschien was het dan toch maar verstandig om je even na te laten kijken door de diensdoende kinderarts. dus op naar de eerste hulp.

Nou, daar zaten papa en ik dan met jou. Mama was helemaal draaierig door de spanning, maar ook omdat ik nog niet ontbeten had en het was inmiddels al een uur of 10.
Papa ging dus snel even naar de supermarkt die om de hoek lag om wat croissantjes te halen zodat ik toch even wat kon eten.
Toen de kinderarts bij ons kwam vond zij jou niet ziek. Je had een mooie kleur, was wel alert, maar je had wel een klagelijk huiltje. Om dit huiltje maakte ik me zorgen. Ik ken jou namelijk helemaal niet zo. Jij bent een bikkel en huilt alleen als je honger hebt. Dit is dan geen klagelijk huiltje maar direct uit het niets een enorme keel die je dan op zet. Wat je nu liet zien paste absoluut niet bij je!!!
Omdat wij dan ook thuis 39.7 hadden gemeten had de kinderarts zoiets dat ze voor de zekerheid een bloedtest gingen afnemen om te kijken of er ontstekingswaarde in je bloed zouden zitten die dus zeggen dat er ergens in je lijfje een ontsteking zit. Daar moesten we weer even op wachten, intussen had je alweer een flesje gekregen die je minder goed dronk dan normaal. Toen de uitslag binnen was, zagen ze een lage onstekingswaarde in het bloed. Het was zo laag dat het bij wijze van spreken nog een wondje kon zijn aan je grote teen. Niet echt schokkend dus. Toen gingen ze nog eventjes je temperatuur meten, en hop...39 graden.
Vanaf dat moment heeft mijn hart overuren gemaakt.

De kinderarts ging uitleggen dat zo'n hoge temperatuur schrikbarend is bij zo'n kleintje als jij. Want ja,....je bent nog maar 5 weekjes oud.
Als kinderen onder de 3 maanden koorts krijgen, dan is het eigenlijk altijd iets serieus.
Ze ging uitleggen dat je sowieso een infuus moest krijgen met antibiotica. Ookal wisten ze nog niet wat je zou kunnen hebben. Dit is protocol.
Ze zouden dus infuus gaan prikken, plas opvangen en een ruggenprik zetten om hersenvocht af te nemen zodat ze ook konden testen op hersenvliesontsteking.
Ik heb echt de ogen uit mijn kop zitten janken. ''Het komt toch wel weer goed met haar?'' vroeg ik ''dat weten we niet'' zei de kinderarts.
 

Ze begonnen alles klaar te zetten om je te kunnen prikken, en alles begon te draaien voor mijn ogen en ik werd kots en kots misselijk.
''MIJN KIND!'' was het enige wat ik op dat moment kon denken.
''ik word niet goed'' zei ik...en dus werd ik weg gebracht naar een kamertje aan het einde van de gang zodat ik effe tot rust kon komen en niet gestrekt zou gaan.
Maar nee...zelfs in het kamertje met de deur dicht hoorde ik jouw scherpe huiltje overal bovenuit komen. Ik kon alleen maar huilen, ''nee'' uitkramen en in elkaar zakken.
Ik was zo vreselijk bang. Ik heb mijn ouders toen gebeld en die zijn direct naar het ziekenhuis gekomen om mij bij te staan. Omdat ze er een uur over de reis moesten doen was ik dus nog wel een tijd alleen.
Papa was gelukkig wel zo dapper om bij je te blijven. Toen ik terug kwam omdat ik dacht dat ze al wel klaar zouden zijn kreeg ik te horen dat ze de ruggenprik nog moesten zetten. Direct begon ik weer te tollen op mijn benen....waar zijn ze dan de hele tijd mee bezig geweest!!??
Bleek dus dat het infuus prikken tot 5 keer toe niet lukte.... ze hebben dus 5 keer in mijn kind lopen prikken voor fucking niks!!!
Toen hebben ze maar besloten om niet in je handje het infuus te zetten maar in je voetje, en deze lukte gelukkig in ene keer....maar ook hier was ik al niet meer bij.
Maar op het moment...dat je weet dat ze je in je rug gaan prikken....mijn god....dat gevoel is vreselijk!!

Toen die klaar was, kwam ik weer bij je. Er werd een zakje om je plassertje geplakt om urine op te vangen zodat ze dat ook konden onderzoeken.
Helaas heb je zowel in het plaszakje geplast als gepoept...dus die plas mocht niet meer gebruikt worden voor onderzoek. Ze moesten dus een catheter bij je inbrengen om het plas op te vangen. Ook dat nog.
En daar lag je dan. Zo'n super klein mensje op een super groot behandel bed....een infuusje in je beentje...en een oververmoeid baby'tje die misschien wel iets heel ergs heeft, en als ouder ben je machteloos. Je kan niks anders dan toekijken.
Ik had vluchtneigingen tot en met. Ik wou weg, ver weg. Ik had de kracht niet om weg te rennen, maar het liefst was ik naar huis gerend als een struisvogel en was ik in bed gaan liggen met de dekens over mijn hoofd. Ik kon het niet aanzien. Met buikpijn en misselijkheid heb ik mezelf toch proberen staande te houden om bij je te blijven in de hoop dat mijn stem je rustig zou maken.

Toen waren mijn ouders er eindelijk en op dat moment konden we ook naar de kinderafdeling verhuizen.
Mijn ouders waren ook helemaal van slag, maar ze hebben zich enorm groot gehouden voor mij.
Toen we even op de afdeling waren werd mij al verteld dat het niet om een bacteriele hersenvlies ontsteking ging. Maar je was zo bleek,....zo bleek. Was het dan misschien het virus? nee toch?? asjeblieft?
Gaat ze het redden?
Nee...dat wisten ze niet. Als ze de juiste antibiotica gaven...dan duurde het nog 24 tot 48 uur voordat het zou aanslaan...tot die tijd moet haar lijf het zelf aanvechten, en ze wisten niet wat ze had....dus of ze eruit zou komen, en hoe...kon niemand mij vertellen.
Ik mocht blijven slapen, dus ik moest even naar huis om de tassen te pakken, emy op te halen en emy met mijn ouders mee te laten gaan.

Ik heb snel emy opgehaald en de tassen ingepakt en toen kreeg ik telefoon van Daniel ''kom je?''. Dus ik zei ''ja...ik ben nog even bezig''.
Hij zei ''tot over een half uur'', maar dat was onrealistisch.
Achteraf weet ik waarom hij me belde...want hij heeft dingen gezien...waarvan ik blij ben dat ik ze niet gezien heb.
Haar bovenlijf was lijkwit, haar benen waren paars, en ik weet niet wat er allemaal gebeurde...maar er werd nog een infuus geprikt op haar hoofd, ze kreeg hulp bij het ademhalen en weet ik het wat allemaal. Later hoorde we van de kinderarts dat zij sterk het vermoeden heeft dat ze een bacteriele infectie in het bloed heeft. Het word ook wel bloedvergiftiging genoemd....en ik weet niet waarom ik nu ineens weer in ''ze'' vorm praat ipv de ''jij'' vorm...maargoed...ik ga maar gewoon even verder met typen nu.
Alles wijst er tot nu toe op dat je dat hebt. Dit is levensbedreigend en toen ik dus even weg was om spullen te haren zat je niet heel ver van een shock af. Een shock is echt levensgevaarlijk en daar weet mama helaas alles van. Gelukkig hebben ze je weten te stabiliseren waardoor het niet gebeurd was, maar de kinderarts maakte zich vreselijke zorgen en je was bijna volledig aan de beademing gegaan en afgevoerd naar het WKZ. Ze vertelde ons dat het zo goed is geweest dat we direct aan de bel hadden getrokken toen we koorts hadden ontdekt want als we het ook maar ietsje langer aan hadden gekeken dan waren er twee mogelijkheden. gehandicapt eruit komen, of de dood. Uit een nieuwe bloedtest was gebleken dat je infectiewaardes in het bloed inmiddels torenhoog waren geworden
De nacht zou heel belangrijk zijn. Als de nacht goed zou gaan dan zouden we de eerste 24 uur met antibiotica gehad hebben en moesten we hopen dat de antibiotica dan al zou werken want dan hadden we kans dat je hier goed weer uit zou komen voor nu. Zoals je begrijpt heb ik die nacht niet geslapen. Ik heb gehuild,...ben over de ziekenhuis gangen gaan dwalen...heb geprobeerd wat te gaan haken en maakte mezelf compleet gek.
Wonder boven wonder begon je weer ietsjes meer kleur te krijgen en bleek dus de volgende ochtend dat de antibiotica godzijdank na 12 uur al bij je is gaan werken! Potverdikkie meissie wat goed!

Sindsdien weten we dus nog niks meer. Het enige wat we nu weten...is dat we morgen de uitslag krijgen van alle kweken uit het lab en dat je sinds die paniek van zaterdagavond steeds meer bent opgeknapt.
Gisteravond is de ondersteuning bij het ademen eraf gehaald en dat ziet er al gelijk een stuk vriendelijker uit. Ook heb je hele herldere momenten waarbij je me echt minuten lang aankijkt met je grote blauwe ogen en heb je weer een mooie kleur op je lijfje.
We hopen nu dat je op gaat knappen en dan natuurlijk nog de grote vraag....wat heb je, hoe ben je eraan gekomen en wat is de kans dat dit weer gebeurd.
een bacteriele infectie in het bloed kan op verschillende manieren binnen komen. Voor nu zou het kunnen dat je misschien via een blaasontsteking de bacterie in je nieren is gaan zitten die het weer in het bloed heeft gebracht. Als dit het geval is dan zou het kunnen zijn dat je een kleine afwijking hebt in de aanleg van je urinewegen en dit zou dan simpel op te lossen zijn. Het kan ook nog zo zijn dat het bij de bevalling is gebeurd. Dat ik misschien draagster ben van een bacterie (waar 40 % van alle vrouwen mee rond lopen in hun baarmoeder of vagina) en dat je door de langdurig gebroken vliezen de bacterie op hebt gelopen. in bijna alle gevallen uit zich dat in de eerste 24 uur na de geboorte...vandaar dat we ook 24 uur moesten blijven na je geboorte. Maar in hele zeldzame gevallen kan een baby daar dus een paar weken later last van krijgen. We wachten nu dus ook op de uitslagen van de kweek die bij mij zijn afgenomen vlak voor de bevalling. Ik heb daar nooit uitslag van gekregen omdat ik vlak daarna bevallen ben en jij binnen 24 uur niks had...en de kweek zou 3 dagen duren. Dus ik hoop snel te horen of daar nog iets uit was gekomen.

Nou mop...dit was het voor nu.
Het leed dat ouderschap heet...want mijn god...wat kun je je vreselijke zorgen maken om je kind(eren).
Word asjeblieft snel beter!