Een regelrechte hel

Daar zitten wij nu in.
gisteren ochtend had Lisa een temperatuur van 39.7
Alle alarm bellen gingen rinkelen maar voor de zekerheid haar kleren uit gedaan en een kwartiertje gewacht. Toen was haar temp 38.7 afijn.....ik vertrouwde het niet dus ik had de hap in Utrecht gebeld. Ik moest van hun naar Blaricum maar no way dat ik naar Blaricum ga!!! Oke....we mochten naar Utrecht komen bij het Diak ziekenhuis. Eenmaal daar was haar temp 37.6 en zag ze er goed uit....volgens de huisarts maakte ze zich geen zorgen want grote kans dat mijn termometer onbetrouwbaar was. Omdat wij toch 39.7 hadden gemeten moest Lisa toch naar een kinderarts.
De kinderarts had gekeken en vond lisa ook verder gezond. Voor de zekerheid wat bloed bij haar afgenomen om te kijken of er ontstekingswaarde in haar bloed zouden zitten. Terwijl we op de uitslag zaten te wavhten werd ze nog een keer getempt. 39 graden! Uitslag van het bloed was een lage ontstekingswaarde.
toen ging het gebeuren...
alle tests werden afgenomen. Een catheter om plas op te vangen, een ruggenprik om hersenvocht af te nemen om te kijken of er sprake was van hersenvliesontsteking, ze kreeg een infuus maar die werd eerst nog 4x mis geprikt. Toen in haar voetje...en die zat goed. Haar hartslag, ademhaling en alles schoten omhoog en omlaag, ze werd lijkwit en ik trok het niet meer. Ze wisten niet wat ze heeft en ik werd misselijk en draaierig. Ik ben ondergebracht in een kertje waar ik bij kon komen terwijl ze met mijn meisje bezig waren waar papa bij haar was.
Lisa moest per direct antibiotica via infuus krijgen en moest opgenomen worden.
Toen ging ik naar huis om spullen te halen en papa bleef bij haar...en toen ging het mis. Ze was witter dan wit, haar benen paars en er was paniek...en nu weet ik waarom...
mijn meisje heeft waarschijnlijk een bacteriële infectie in het bloed. Ze stonden bijna op t punt om haar compleet te beademen en naar het WKZ te sturen ivm kans op shock.
mijn meisje is in gevaar geweest. Er werd ons gezegt dat we geluk hebben dat we zo vroeg aan de bel hadden getrokken. Het had er anders uit kunnen zien als we later waren gekomen. Ze heeft nu twee infuusjes...1 in haar hoofd en 1 in haar voet, ze heeft ondersteuning bij het ademen, ze ligt aan bewaking en mijn hart breekt. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ze is nu redelijk stabiel. Straks weten we weer ietsje meer. Over twee dagen hopen we zeker te weten wat het is.
Slik....

update volgt