Werken...

Ik heb vandaag weer voor het eerst gewerkt.

Toen ik Mara bij de oppas afzette, heb ik niet gehuild (bravo!)... dat had ik gisteravond al de hele avond gedaan en nu was het scherpste randje ervan af.

Werken was vreemd. Enerzijds leek het of ik nooit weggeweest was en anderszijds voelde ik me weer de nieuwkomer die nog niets wist.

Het was niet vervelend, maar leuk vond ik het ook (nog) niet / (meer). Ach, het is niet anders; het zal wel loslopen. Ik moet blij zijn dat we een goed oppasadres hebben en dat we KUNNEN werken, vooral in deze tijd.

Maar ik kan het niet helpen dat het voelde alsof ik wel wat beters te doen heb...

Hoe dan ook: de kop is er weer af!

Botti had Mara opgehaald bij de oppas, dus toen ik thuis kwam, was Mara er al. Alles was (uiteraard) goed gegaan en ik kreeg als beloning voor al mijn inspanningen van vandaag (hmmm, dat viel ook wel weer mee) weer zo'n heel mooie, lieve, tandeloze lach! Gelukkig maar, want dat is het enige dat ertoe doet!

liefs totti