Mara 11 weken oud

Hoi meiden,

De laatste keer dat ik een blog schreef was Mara 6 weken oud. Ze was een lekker Rupsje Nooitgenoeg en kon flink schrokken aan de borst.

Maar vanaf het moment dat ik de blog plaatste op m’n pagina, veranderde haar eetpatroon. Bij elke borstvoeding viel ze na exact 10 minuten flink eten in slaap en was met geen 10 olifanten wakker te krijgen. In het begin ging ik ervan uit dat ze kennelijk genoeg had, met borstvoeding zouden baby’s immers zelf aangeven wanneer ze genoeg hadden. Wel probeerde ik haar altijd wakker te krijgen om te kijken of ze dan nog verder zou eten, maar dan was ze zo moe dat er geen slok meer in ging.

Na een paar dagen begon ik er onrustig van te worden, want ik had het idee dat haar luiers wat ruimer gingen zitten. Das niet best. Dus ging ik met haar en mijn moeder voor een extra weegmomentje naar het consultatiebureau. Dat was toen ze bijna 7 weken was.

Daar bleek dat ze sinds de laatste keer wegen (dus twee weken en twee dagen daarvoor) 90 gram afgevallen in plaats van 200 tot 300 gram aangekomen. SHIT! De medewerker bij het consultatiebureau sprak mij niet erg bemoedigend toe. Sterker nog, het leek erop dat ze mij het gevoel wilde geven dat ik mijn kind niet goed genoeg had willen verzorgen. Wat ABSOLUUT, UITERAARD, VANZELFSPREKEND WEL het geval is, NATUURLIJK! Want als je drie jaar je best doet om zwanger te raken, heb je daarna natuurlijk GEEN zin meer om ook nog eens voor dat kindje te zorgen!

… DUHHHH!

Nee, even serieus: de dame in kwestie had kennelijk niet in de gaten dat ik me er best wel zorgen over maakte en had een vervelend belerend toontje. Ik had me voorgenomen me niet veel aan te trekken van het commentaar vanuit het consultatiebureau, want ik weet dat we er alles aan doen om ons meisje goed te verzorgen! Ze is gewoon een heel tevreden meisje en heeft geen tekenen gegeven van honger of tekortkomingen. Maar toch ging ik wel met een rotgevoel de deur uit!

 Ach, het consultatiebureau heeft niet voor niets de naam het CONSTERNATIEBUREAU in de volksmond. Desalniettemin gaf de dame me wel tips mee. (Aaaaaaaaaaaah, wat lieffff! ;)  )

Ik ging weer om de drie uur borstvoeding geven. Dat kon Mara eerst niet zo goed verwerken. Veel spugen, krampen en huilen. Bovendien bleef ze elke voeding na 10 minuten in slaap vallen.

Kreeg ze dan nog wel genoeg? Moest ik haar dan nu maar net zo lang laten drinken tot het haar neus uitkwam? Dat leek me toch niet. Na elke voeding wegen was ook geen optie; daar word je ook maar knetter van. Daardoor bleef ik toch onrustig tijdens de borstvoeding. Maar uiteindelijk kwam ze wel aan, dus we moesten maar even doorbijten…

In de tussentijd was ik ook begonnen met kolven om een voorraadje aan te leggen voor als ik weer moet werken.  Ik had begrepen dat het best zou kunnen dat ik daardoor ook wat meer borstvoeding ging aanmaken, maar bij mij werkte het kennelijk niet zo, want ik kreeg maar heel weinig bij elkaar gekolfd. Dat wakkerde bij mij het gevoel aan dat Mara niet voldoende voeding kreeg zolang ik borstvoeding gaf.

Ik wilde wel van die onrust af en daarom wilde ik langzaamaan overstappen op flesvoeding. Dan wist ik zeker wat ze binnenkreeg en daarnaast vond ik het ook wel prettig dat ik dan niet meer hoefde te kolven, dat iemand anders ook eens kan voeden, dat ik overal kan voeden (want ik ben niet zo van het ‘overal de tiet eruit gooien’), dat ik weer eens een jurkje aan kan en mijn eigen normale bh’s.

Mara accepteerde de fles meteen, zonder enig probleem, gelukkig. Als de fles leeg is, begint ze helemaal een beetje paniekerig te huilen, hahaha! Mijn Rupsje Nooitgenoeg is back! Gelukkig laat ze zich dan gemakkelijk foppen met haar speen en is weer snel tevreden.

In drie weken tijd stapte ik volledig over op flesvoeding en ik vond en vind het heerlijk! Ze krijgt nu precies wat ze nodig heeft qua hoeveelheid. Bovendien was ik helemaal klaar met dat voeden om de drie uur. Ze krijgt nu weer netjes om de vier uur. Ik ben wel heel blij dat ik haar toch ongeveer 10 weken borstvoeding heb kunnen geven, maar dat was voor mij wel genoeg. Als er ooit een tweede kindje mag komen, zou ik het ook zo weer doen. Ik heb ook altijd gezegd dat ik borstvoeding wil geven zolang het lukt en leuk blijft.

Ons Rupsje is nu 11 weken en krijgt nu lekkere spekkies op haar gezichtje (smakelijke zoenwangetjes en een onderkinnetje) en spekkies op haar buikje en beentjes. Ze is echt om op te vreten! Ze groeit nu in maatje 62 en is naar de volgende maat Pampers. Helemaal goed!

Ondertussen heeft ze ook haar eerste inentingen gehad. Wat is dat zielig, zeg! Mara is geen aansteller, maar hier krijste ze alles bij elkaar. Gelukkig was alles verder in orde. Ze was de rest van de dag huilerig en boos op mij (ik had immers haar hoofdje vast toen ze de prikken kreeg, dus ze heeft mij in de ogen gekeken op het moment suprème.) Ik mocht haar de hele verdere dag niet aanraken of ze begon weer te krijsen. Ik voelde me zo schuldig en afgewezen. Ze hield er verder niets aan over, geen koorts of stijve beentjes ofzo en gelukkig kreeg ik ’s avonds eindelijk weer een lieve lach van haar! Pfieuw, ik ben tenminste nog niet helemaal uit de gratie ;)

Die lach komt nu steeds vaker en gemakkelijker. Ze vindt het heerlijk als ik voor haar zing, voorlees en kletsen is helemaal het einde. Zelf kletst ze ook heel wat af, vooral tegen de televisie (ja, ik ben zo’n moeder die haar kind voor de tv zet) en haar knuffels. En als je op het aankleedkussen tegen haar kletst, probeert ze het na te doen. Als ze in een goede bui is, kan ze ook al klanken nazeggen! Dat vind ik zo fantastisch. Eerst zeg ik AAAAAAAAAAAAAAAA en dan kijkt ze alleen maar naar mijn mond en als ik dan stil ben, doet ze ook AAAAAAAAAAAAAA! Dat doet ze ook bij OOOOOOo en Uuuuuuuuuuuuu. Misschien doen alle kinderen van haar leeftijd dat wel, ik bedoel het ook niet om op te scheppen, maar ik vind het zelf zo wonderlijk hoe kinderen leren.

Ze is ook bezig met grijpen (maar dat lukt nog niet zo goed) en trappelen en optrekken en ze wil vooral heel veel zitten en overal bij zijn! Je ziet ook echt dat als ze lichamelijk heel druk bezig is, ze heel veel kwijlt, maar niet kletst. Eén ding tegelijk, toch?

En nu moet ik heel veel van al dat moois missen, omdat ik morgen weer moet beginnen met werken. Ik zie er als een berg tegenop! Ik hou van dit eenvoudige geluk, maar ja, er zal toch ook geld verdiend moeten worden, helaas. Ik ga vier dagen werken. Op maandag, dinsdag en woensdag gaat Mara naar het gastgezin. We hebben al een ochtend proef gedraaid en dat ging prima. Ik heb dan ook een heel goed gevoel bij deze gastouder. Ze is rustig, lief en duidelijk. Ik kende haar al een beetje, omdat het zoontje van mijn vriendin ook bij haar zit. Dus het ligt absoluut niet aan een eventueel gebrek aan vertrouwen in de opvang. Ik wil gewoon niks missen en ik heb geen zin om te werken, omdat er op mijn werk weer zoveel op me af zal komen. Natuurlijk ben ik daar zo weer aan gewend; ik moet gewoon even door de zure appel heen bijten.

Op donderdag ben ik vrij en op vrijdag past mijn moeder bij ons thuis op Mara. Dat voelt natuurlijk helemaal vertrouwd, maar toch… Wel grappig: mijn moeder moedigt me al weken aan voor de eerste werkdag, maar vooral omdat ze zelf zo’n zin heeft om op te passen, hahaha!

Ik denk wel dat loslaten een issue voor me is/wordt/blijft…   O jee, word ik zo’n moeder??? ;)

Het is gewoon onvoorstelbaar (letterlijk: je kunt het je van tevoren niet voorstellen) hoeveel ik van dat wurmpje hou! Ik kan aan het voeteneind van haar ledikantje staan als ze slaapt of als ze net wakker is en ligt te kletsen of breeduit naar me glimlacht als ze me ontdekt en dan rollen de tranen over mijn wangen van pure liefde, puur geluk! Er mag haar noooooooooit wat overkomen en ik wil niks missen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Een kind kan zich niet ontwikkelen als je het verstikt. Loslaten begint al bij het doorknippen van de navelstreng... zucht...

Dan kan ik er maar beter aan wennen, toch?

Wish me luck!

Liefs totti