Lekker lang

Hoi hoi dames,

Tijd voor weer een blogje of eh… ik denk eerder een BLOG.

Ik ben nu 38 weken en 1 dag zwanger en nog steeds lekker bol.

Mijn verlof is natuurlijk begonnen en daar moest ik best wel even aan wennen.

In mijn hoofd was ik nog veel te druk om het rustiger aan te doen. Dat kwam vooral doordat ik de week voor mijn verlof griep kreeg en de boel dus niet netjes kon afsluiten op mijn werk. Nu is de griep geweken en heb ik in mijn eerste verlofweek nog netjes afscheid genomen van mijn klas. En ik moet zeggen: toen werd me wel duidelijk dat ik heel hard aan verlof toe was, want dat middagje in mijn klas vond ik heel vermoeiend, maar wel leuk.

Nu heb ik het netjes afgesloten en kan ik langzaamaan ontspannen, maar dat gaat dus niet vanzelf.

Ik voelde erge drang om een aantal zaken geregeld te hebben voor ik 37 weken zwanger zou zijn. Zo wilde ik per se mijn vluchttas klaar hebben, geoefend hebben met de Maxi Cosi in de auto en het bed op kratten hebben staan. Dat laatste bleek nog niet zo makkelijk, omdat ik dat natuurlijk niet alleen kon doen en Botti nog steeds ziek en kwakkelig was. Uiteindelijk zou ik mijn vader inschakelen voor de volgende dag en dat vond Botti zo’n vervelend idee, dat ie het klusje gauw die avond heeft geklaard! (Zie foto in mijn foto-album). ;)

Ik merkte ook dat ik zelf het inpakken van de vluchttas steeds aan het uitstellen was, omdat ik er nerveus van werd. Net alsof mijn bevalling spontaan zou beginnen, zodra ik mijn tas dicht ritste, hahahaha! Maar kennelijk werkte het in mijn hoofd wel zo.

Ik vond het dan ook een soort mijlpaal toen deze klusjes gedaan waren.

Ondertussen zijn er nog heel veel kleine zaken hier in huis geregeld, heel fijn.

En daar kan ik dan eindelijk mooi weer eens opsommingtekens voor gebruiken.

Ik zeg ‘eindelijk’ omdat het alweer zo lang geleden is en jullie weten hoe dol ik ben op opsommingen!

• ·         Er staat bijvoorbeeld nu ook een wiegje naast ons bed, opgemaakt en al.
• ·         Mijn vader heeft in de gang nieuw vinyl gelegd, omdat de voordeur vastliep op het oude (o zo afschuwelijk lelijke) laminaat en Botti heeft daar de schoenenbakken verplaatst, zodat de deur nu helemaal open kan en ook de kinderwagen erdoorheen kan. Wel zo handig natuurlijk.
• ·         De lichtschakelaar beneden aan de trap voor het licht op de overloop is eindelijk gerepareerd. We konden vanaf beneden het licht boven nooit aandoen. Voor ons is dat geen punt, want wij kunnen blind de trap op, maar met een baby in je armen ligt dat toch even anders. Dat moest natuurlijk gewoon geregeld.
• ·         Mijn moeder gaat trouw elke week voor mij door het huis met een emmer sop en daar ben ik heel blij mee. Ze houdt alles nauwkeurig bij en ondertussen kletsen we wat af!
• ·         Mijn vader heeft ongeveer een maand geleden het dak van de schuur opnieuw bedekt, omdat het lekte. Toen vond hij dat er ook een nieuwe, degelijkere deur in moest en nieuwe boeidelen bij het dak. Hij heeft de boeidelen van de schuur nu ook nog in de verf gezet.
• ·         Er zit een nieuwe deurkruk op de trapdeur. Wij hebben de trap in de kamer, met bovenaan de trap een deur die voorkomt dat alle warmte van het stoken naar de zolder verdwijnt. Maar deze deur had een draaiknop en ook dat is niet praktisch met een baby in je armen, dus ook dit moest veranderen.
• ·         Ik had laatst mijn hele magazijn (wederom ketelruimte) uitgemest en opgeruimd, maar omdat de cv-ketel mankementen kreeg, moest het hele magazijn weer ontruimd. Balen! Nu is de ketel gefikst en het hele magazijn ook weer opnieuw ingericht.
• ·         Eigenlijk zijn alle kasten opnieuw uitgemest en opgeruimd en wow, wat hebben we een troep weggegooid, heerlijk! Ik hield altijd al van opruimen, maar met deze nesteldrang bleek ik toch nog nooit genoeg opgeruimd te hebben, want er viel dus nog veel weg te gooien. Poetsen is nog steeds geen hobby (en dat hoeft ook niet met zo’n moeder in de buurt), maar opruimen is nu helemaal geweldig!
• ·         Ook hebben we een flinke voorraad aangelegd qua boodschappen: koffie, thee, suiker, koffiemelk, brood, makkelijke maaltijden, wc-papier, deo, tandpasta, douchegel, keukenpapier, kattenvoer en noem maar op. Het is echt te belachelijk om te zien, maar het geeft me een goed gevoel daar niet aan te hoeven denken als de kleine er eenmaal is. En, ook niet geheel onbelangrijk, als er nu een ijstijd aanbreekt, zitten wij gebeiteld, hahahahaha!!!

Met andere woorden; het hele huis is al binnenste buiten gekeerd!

Ook ben ik lekker aan het bakken. Gewoon heel simpele cakes. Het huis ruikt non-stop heerlijk. Ik heb er acht gebakken en ze allemaal in pakjes van 4 of 3 plakken in de vriezer gestopt; klaar om te bestrooien met de juiste kleur muisjes!

En alle enveloppen voor de geboortekaartjes zijn geadresseerd en gefrankeerd. Nu hoeven we alleen maar online de gegevens op het kaartje aan te passen en de juiste hoeveelheid te bestellen.

Toch is het niet zo dat ik het alleen maar druk heb, want ik zorg er wel degelijk voor dat ik ook mijn rust pak. Elke middag ga ik lekker op de bank liggen en als ik in slaap val, is dat mooi meegenomen. Zo niet, dan lig ik gewoon even lekker te luieren, heerlijk!

De zwangerschap verloopt nog steeds voorspoedig, maar er zijn momenten dat ik het erg zat ben. Vooral op dagen die volgen op slechte nachten. Maar ook dat hoort erbij. Het maakt ook dat ik zo langzamerhand begin uit te kijken naar de bevalling. De angst maakt meer en meer plaats voor het verlangen ons kindje te zien en vast te houden.

Had ik verteld over de zwangerschapscursus? Ik ben welgeteld 1 les geweest en toen heb ik me per mail weer afgemeld (terwijl ik wel de volle mep moest betalen, belachelijk). Die eerste les was echt niet aan mij besteed. Er zaten twee of drie meiden met bekkenproblemen. En geloof me, ik snap heel goed dat dat echt heel vervelend is, maar het waren niet de enige dames die de cursus volgden. Onze cursusleidster heeft vanwege deze dames het grootste deel van de eerste les besteed aan één oefening: namelijk hoe je van je stoel moet opstaan. Toen ik ongeveer 22 keer was opgestaan en weer was gaan zitten, had ik het helemaal gehad. Vervolgens deden we een oefening op het matje. Hiermee moest je oefenen hoe je op de juiste manier uit je bed stapt. We moesten op ons rug liggen (wat ik niet kan, omdat ik het daar heel benauwd van krijg, dus doe ik dat gewoon niet.) Deze oefening sloeg ik dus ook over en terwijl de andere dames de oefening braaf deden, zat ik gewoon even rechtop op het matje, rustig te wachten tot ze klaar waren. De cursusleidster keek me met een zuur gezicht aan en vroeg waarom ik niet meedeed. Dus ik zei haar dat ik niet op mijn rug kan liggen, omdat ik het dan benauwd krijg. Zegt ze doodleuk dat ik dan de volgende keer meer kussens mee moet nemen voor onder mijn rug…

Het kan aan mij liggen hoor, maar eh… lig ik dan niet evengoed nog op mijn rug???

Het irriteerde me mateloos dat de dames met bekkenproblemen wel serieus werden genomen en ik (die overigens helemaal geen punt maakte van de oefening die ik had overgeslagen) eigenlijk afgepoeierd werd met een domme tip. Aan het eind van de les stapte ik totaal opgefokt en vloekend (ok, en waarschijnlijk zwaar hormonaal!) de auto in.

DAAR ZOU IK DUS MOOI NIET MEER HEEN GAAN.

Dat betekende wel dat ik ook de pufoefeningen enz. niet mee zou krijgen en dat was misschien niet zo slim, aangezien ik toch graag wat zenuwen wegneem door me zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling.

De oplossing? Het boek “Duik in je weeën!” Een zwangerschapscursus in boekvorm, met een nuchtere, duidelijke uitleg over alles wat je kunt verwachten. Met kraakheldere illustraties, zodat je ook echt snapt wat er gaat gebeuren. Ik lees het boek op mijn gemak en doe de oefeningen die erin staan en probeer me op deze manier zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling. Het neemt veel onrust en angst weg. En ook Botti is erg geïnteresseerd in het boek en het is een fijn gevoel om te zien dat hij het uit zichzelf ook pakt en doorbladert om mij zo goed mogelijk te kunnen bijstaan.

De laatste weken word ik helemaal week van hem (tevens hormonen), zoveel hou ik van hem. Hij is een enorme steun en HIJ WORDT OOK NOG EENS DE PAPA VAN ONS KINDJE! Smelt…

In de tussentijd zijn we nog twee keer voor controle naar het ziekenhuis geweest. Toen we bij de gynaecoloog zaten, vroeg ze of ik het regelmatig voelde bewegen. Jazeker, alleen die dag toevallig eigenlijk niet of nauwelijks. Geen punt, ik mocht meteen aan de CTG om een hartfilmpje te maken van het kindje. Niet dat ik me echt zorgen maakte, maar toch fijn.

Zodra de banden om mijn buik zaten, begon de deugniet als een bezetene tegen het apparaatje te trappen, hahahaha, een kind naar mijn hart! Alles dus dik in orde. Hierdoor liep de afspraak alleen wel uit met een half uur, terwijl we voor een uur betaald hadden bij de parkeerautomaat. Dat leverde Botti en mij twee parkeerboetes van 56 euro per stuk op… L Twee, omdat Botti met zijn werkbus naar het ziekenhuis was gekomen en ik vanaf huis zelf met de auto was gegaan. Daar gaan we dus nog wel even bezwaar tegen aantekenen, want wij zijn bepaald geen zuinige parkeerders! Gelukkig hebben we nu een ander parkeerterrein ontdekt waar je achteraf kunt betalen.

De keer daarna mochten we bij de verloskundige op controle en zij maakte, eigenlijk puur voor ons plezier, een extra echo waarop we een heel mooi beeld te zien kregen van een deel van het gezichtje… smelt… Ik moet nog even zien of ik die foto hier op mijn pagina krijg. Ook hebben we met de verloskundige het geboorteplan besproken en dit zit nu ook daar in mijn dossier. Een fijn gevoel dat dat ook geregeld is.

Verder heeft mijn moeder me geholpen om een gipsafdruk van mijn buik te maken. Dat was niet zo’n pretje, want zodra mijn boobs bedekt waren en de gipsstroken ter hoogte van mijn hart kwamen, voelde ik me heel beroerd. Het werd zwart voor mijn ogen en mijn oren begonnen te suizen. Ik zou zeker zijn flauwgevallen als mijn moeder er niet was. Ze pakte razendsnel een kruk waar ik op kon zitten en gaf me een zakje om in te ademen. Met een paar slokken sterke limonade voelde ik me gelukkig daarna weer wat beter, maar ik bleef toch maar op de kruk zitten.

Wel jammer, want door deze actie waren de gegipste borsten al deels opgedroogd en wat vreemd van vorm geworden en toen ik na een tijdje wel weer kon staan, begon uk flink te bewegen waardoor ook de buik een vreemde vorm kreeg.

We zijn dus maar na een laagje gestopt, want het was gewoon niet fijn. Ik ben rustig gaan douchen terwijl mijn moeder de troep opruimde.

Na drie dagen drogen, kon ik proberen de gipsbuik te redden. Ik bracht extra lagen gips aan en probeerde daarmee de vorm aan te passen aan de originele buik. Dat lukte aardig, maar ik kon niet teveel lagen aanbrengen anders werd de buik weer te vochtig en zou juist weer indeuken. Ook zaten de boobs gedeeltelijk los van de buik, omdat ik tijdens het zitten op de kruk te veel in elkaar gezakt had gezeten. Met andere woorden: nu zo’n beetje alles hier in huis klaar is, heb ik nog een leuk projectje: het vervolmaken van de buikafdruk en natuurlijk het decoreren ervan. Ik doe er waarschijnlijk nog wel een tijdje over, omdat ik heel voorzichtig moet zijn met de dunne lagen. Juist wel leuk, dan heb ik wat creatiefs om handen!

Ik moet alleen nog even bedenken waar de buik uiteindelijk zal komen te hangen.

In eerste instantie dacht ik aan de babykamer, maar daar heb ik een ander plan voor.

Toen ik nog niet zo lang met Botti was, schreef ik regelmatig gedichten en schilderde vaak. Ik heb toen een zogezegd  ‘welterusten’-gedicht voor hem geschreven, wat ik uiteindelijk op een doek geschilderd heb. Als ik het zo zeg, vind ik het zelf wat zoetsappig klinken, maar dit gedicht heeft jarenlang bij ons in de slaapkamer gehangen. En het gedicht hoort dus eigenlijk bij onze relatie. Bij de verhuizing is het uiteindelijk beschadigd en weggegooid.

Dat was niet zo erg, want het gedicht staat in onze geheugens gegrift.

Nu heb ik ditzelfde gedicht op een canvas laten drukken in een handschrift dat erg op het mijne lijkt, zodat het eruit ziet alsof ik het het wederom zelf geschreven heb. Als achtergrond voor het gedicht is een echo van het kindje gebruikt.

Het leuke is dat het gedicht nu nog meer van toepassing lijkt op de komst van het kindje!

En dat MOET dus wel in de babykamer komen te hangen. Ergens komende week zal het bezorgd worden en ik ben erg benieuwd naar het resultaat!

Tot slot nog een ding:

Ik zei toch dat mijn vader de boeidelen van de schuur aan het schilderen was? Ik hing daar maar een beetje bij rond terwijl we aan het kletsen waren. Uiteindelijk ging ik erbij zitten op onze loungebank. Botti kwam er ook bij en na een tijdje zei ik: “Hè bah, mijn hele kont is nat! Waarschijnlijk is die poef nog nat van de regen.” Het frame van die poef is van metalen platen en daarover heen is het kunststof vlechtwerk gespannen. Het kon dus goed zijn dat het regenwater op die plaat lag, zonder dat ik het zag omdat het vlechtwerk er een paar millimeter boven ‘zweeft’. Maar Botti zei: “Weet je zeker dat het regenwater is?” Waarop mijn vader zo’n beetje wit wegtrok. Ik trok een vies gezicht en zei nog: “Gatver, het is toch geen kattenpis hè?” Ik had duidelijk niet door waar Botti op doelde!

Mijn vader reageerde geschokt en zei: “Tot, weet je het wel zeker???”

Toen begon er langzaam een belletje te rinkelen bij me; deze mannen dachten dat mijn vliezen gebroken waren! Ik had het gevoel dat ik op z’n minst mijn vader gerust moest stellen en zei: “Nee joh, het is ijskoud. Dat kan nooit als het vruchtwater is!” Maar ik ging toch maar even naar het toilet om het nader te onderzoeken.

Daar bleek al gauw dat alleen mijn zitvlak nat was en dus niet mijn kruis. Bovendien rook het nergens naar. Niks aan de hand dus.

Maar toen ik weer buitenkwam, had mijn vader nog steeds weinig kleur op zijn gezicht, dus ik moest hem echt even overtuigen dat alles in orde was. Achteraf moet ik er nog om lachen; dit was echt weer iets voor mij!

Eén ding wist ik nu wel: als het gebeurt, blijven Botti en ik dus kennelijk wel gewoon rustig!

En das dan ook wel weer een fijn gevoel!

Zo, klaar hoor! Dit was wel weer genoeg. En als je het hebt uitgehouden tot het eind van deze blog: CHAPEAU! Je bent een die-hard lezer!

Geen idee of er nog een zwanger-blog zal komen… dat merken jullie vanzelf, denk ik zo!

Liefs totti