Van alles over niets

Oeioeioei, ik geloof dat ik me misschien een beetje moet schamen voor het feit dat ik al zo lang geen blog heb geschreven en überhaupt veel te weinig van me heb laten horen. Gelukkig heb ik daar helemaal geen goede reden voor, met andere woorden, er is hier niets aan de hand. Alles gaat prima.

Dat gezegd te hebben, kan ik jullie wel vertellen dat er dus ook niet veel te vertellen valt. En een blog over niets is weer eens iets anders, dus laat ik dat maar eens proberen!

Ik ben ondertussen ruim 30 weken zwanger en hoewel ik niks te klagen heb, wordt het wel wat zwaarder.

De baby groeit goed (en ik ook). Ik voel het dagelijks met regelmaat bewegen.

Het schopt en draait en ruimt regelmatig driftig z’n kamertje op, want zo voelt het.

Ik blijf het waanzinnig vinden om mijn buik te zien golven en bewegen.

Het kindje lag de laatste keer dat de gyn het checkte met het koppie naar beneden, maar is nog niet ingedaald. Dat hoeft ook nog niet. Het hartje klopt mooi regelmatig.

Mijn bloeddruk was goed: 70/120. De verloskundige had in mijn dossier gezet dat ik met 28 weken nog een keer de glucosetest zou moeten doen voor de zekerheid. Dit schijnt gebruikelijk te zijn. Ik zag dit uiteraard helemaal niet zitten, omdat ik de test de vorige keer al zo vreselijk vond en mijn lichaam vrij goed ken. Ik denk dan ook zeker te weten dat ik geen zwangerschapssuiker heb, maar ja, ik ben geen arts en moet natuurlijk wel verstandig zijn. Ik besloot het gewoon niet op te noemen bij het eerstvolgende bezoek. De gyn dacht daar anders over en noemde het helaas WEL op. Maar ze vermeldde hier wel bij dat ze het niet snapte. Mijn vorige test was namelijk uitzonderlijk netjes en zij zag er echt de noodzaak niet van in. MOOI! Nu moet ik binnenkort een dag voor mijn volgende afspraak even langs het lab in het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Ik hoef er niet nuchter voor te zijn en kan langsgaan op een moment dat het mij uitkomt. Dat klinkt al beter. Maar het grootste voordeel is natuurlijk dat ik niet weer zo’n ranzig suikerdrankje hoef weg te klokken.

Alleen als mijn waardes slecht zijn, moet ik de glucosetest opnieuw doen. Kijk, dat vind ik dan wel weer logisch en als dat het geval is, doe ik dat uiteraard, maar liever toch echt niet als het niet nodig is!

Verder ben ik voor iedereen hartstikke blij dat het lekker weer is hoor, maar de warme dagen vind ik echt niet te doen, dan blijf ik lekker binnen met de pui open.

En mijn buik begint af en toe behoorlijk in de weg te zitten, maar omdat ik nu lekker vakantie heb, kan ik het gewoon heel rustig aan doen. En dat is maar goed ook, want ik ben behoorlijk sloom. Laten we zeggen dat ik goed ben in rusten, hahaha!

Ik heb dan ook weinig last van nestel- of poetsdrang. Behalve als mijn moeder een dag komt helpen (lief hè) omdat ze vindt dat mijn buik in de weg gaat zitten.

Dan doe ik hard mijn best om het eruit te laten zien of ik poetsdrang heb.

Mijn moeder poetst driftig in de badkamer of keuken of wast de gordijnen of poetst de lampen (nee, serieus!), boent het toilet en ga zo maar door.

En dat terwijl mijn vader ondertussen de schuur van een nieuw (niet lekkend) dak voorziet en de tuinen beide onkruidvrij maakt.

Wat moet een aanstaande moeder nou toch zonder een goed voorbeeld???

Ik ben ze natuurlijk superdankbaar, maar laat het wel uit mijn hoofd om net zo hard te sloven als zij doen en bij mij gaat alles ongeveer tien tandjes langzamer.

En … dat vinden ze niet eens erg. Mijn moeder knikt al goedkeurend als ik de vaatwasser leegruim, de schat!

Wat wel gek is, is dat ik weinig zin heb om de geboortekaartjes te regelen en de babykamer af te maken. Ik heb al heel wat geboortekaartjesboeken doorgenomen en onze kaart zit er gewoon niet tussen. Ook online heb ik al minstens 20 sites (zonder overdrijven) helemaal doorgespit. Wat overblijft, is natuurlijk het zelf ontwerpen van een kaartje. De opzet lukt aardig, maar nu lukt het weer niet om de afbeelding te downloaden. Daar moeten we dus eerst weer wat op verzinnen. Het komt uiteraard goed, maar ik heb ondertussen zoveel kaartjes gezien en ontworpen dat ze me even de neus uitkomen.

Morgen maar weer een nieuwe poging ondernemen.

Het kamertje is wel klaar. Het enige wat nog moet gebeuren is een babyfoto van Botti en een babyfoto van mij laten inlijsten, maar Botti vergeet steeds een foto te zoeken bij zijn moeder. Verder hebben we zo’n beetje alle spullen in huis en is het nu tijd om de linnenkast en commode nog in te delen, maar ik zie alleen maar stapels linnen (spuugdoekjes, hydrofielluiers, kleertjes, omslagdoeken, lakentjes, dekentjes en ga zo maar door) en weet niet goed waar ik zal beginnen. Alles is gewassen en gestreken en hoeft alleen nog maar een logische plek te krijgen, maar logica is de laatste weken niet echt mijn sterkste punt, hahahaha.

Met andere woorden: wat legden jullie in de bovenste la van jullie commode? Wat gebruik je nou dagelijks en moet echt binnen handbereik liggen in de babykamer?

Verder zijn we alle spulletjes aan het uitproberen; het verwisselen van de kinderwagenbak en de maxi-cosi op het kinderwagen onderstel, de maxi-cosi in de auto, het badje vol laten lopen (waar past het in de badkamer?) en leeg laten lopen, de babyfoon uitproberen, de sterilisator, de flessenwarmer. Pfoe, wat een hoop spullen. O ja, en de Dyson stofzuiger natuurlijk.

Mijn ouders hadden ons eigenlijk een kinderwagen cadeau willen doen, maar die hadden we zelf al gekocht. Wij waren er ondertussen vanuit gegaan dat hun eventuele cadeau (by the way: een cadeau was sowieso niet nodig, hun hulp in ons huis is al een zegen!) hun wekelijkse oppasdag is, als de kleine er is, maar dit alles vonden zij nog niet genoeg en we kregen ook nog eens een nieuwe Dyson stofzuiger. Waarom? Omdat er een scheurtje in het kunststof van de zuigmond van de ouwe zat… En omdat we twee katten hebben, een aanstaande moeder met astma aanwezig is en een kleintje op komst is. Genoeg reden toch? Ik kan je zeggen, als je een nieuwe stofzuiger zoekt en er een lieve duit voor over hebt, is een Dyson echt de juiste keuze. (Echt waar Mike? Dat is amazing!)

Tot slot nog even deze:

We gingen even bij mijn broer en schoonzus langs. Mijn broer is diep onder de indruk van mijn zwangerschap en vroeg dus ook geïnteresseerd hoe het met me ging. Ik zei dat ik niks te klagen had en dat het allemaal erg voorspoedig verliep.

Toen vond Botti dat ie me toch echt even moest onderbreken…

“Nou,” wist hij mijn broer lichtelijk bezorgd te vertellen,“van de week was ze wel weer een paar keer flink misselijk, hoor!”

Zijn ze niet eeeeeeeeeenig, die mannen?!! Hahahahahha!

Ik bof maar met zoveel lieve, bezorgde mensen om me heen!

Toch een mooie lange blog geworden over ‘niets’.

Ik zal Botti van de week nog even lief aankijken of hij nog even een buikfotootje van me kan schieten.

Liefs totti