Suikerzoete 20 weken-echo

Ja, weer even bijkletsen. Vandaag ben ik 21 weken en 2 dagen.

4 juni, vorige week dus, moest ik me melden in het ziekenhuis voor de glucose intolerantietest. Ik zag er vreselijk tegenop. Vooral het feit dat ik dit moest doen op een nuchtere maag. Wie zou daar nou niet misselijk van worden?

Eerst werd mijn bloed (in mijn vinger) geprikt om mijn nuchtere waarde vast te stellen. Die was 5 en dat scheen netjes te zijn. Mooi, dat hadden we dan alvast maar voor elkaar. Toen kreeg ik die beker suikerwater voor mijn neus. De tip om mijn neus dicht te houden om de smaak minder te hoeven proeven, mislukte. Ik verslikte me bijna in die troep. Dus dan maar weer de ouderwetse manier, net als toen met Pregnyl prikken, 1 - 2 - 3, hoppa!

Dus ik sloeg het goedje in een keer achterover. nog voor ze rustig aan het flesje leeg kon gieten in de tweede beker, had ik het zelf al ingeschonken. Ze zei nog: "Zo, jij hebt er zin in!"

Dus ik zei alleen maar: "Nee, als ik dit niet heel snel doe, krijg ik het nooit weg." Het gekke is dat het heel kunstmatig smaakte. Dus het was niet eens echt suikerwater, maar een of ander chemisch goedje, wat het voor mijn gevoel alleen maar erger maakte.

Daarna was het grote wachten aangebroken (hoewel de wachttijd van een zwangerschapstest toch nog altijd langer duurt, dan de twee uur die ik nu moest uitzitten).

Ik had een flinke tas nakijkwerk meegenomen, waar de mensen in de wachtkamer nogal raar naar zaten te kijken. Ach ja, een goed boek is ook leuk, maar dat hou ik geen twee uur vol, dan val ik in slaap. Ik ben echt zo'n gewoontedier. Ik lees altijd in bed voor ik ga slapen, dus na lezen, komt slapen, hahahah!

Maargoed, zo kon ik meteen wat nuttigs doen, dat scheelde op school weer een flinke klus!

De eerste 20 minuten ofzo, was ik eigenlijk heel verbaasd, want ik merkte niets van het suikerwater. Dacht ik... want na 20 minuten werd ik strontmisselijk en kreeg ik fikse maagzuur. Ik kon natuurlijk niets innemen, nog geen bekertje water, dus dat werd even doorbijten. Na een uur gewacht te hebben, zakte de misselijkheid en het maagzuur gelukkig af en toen begon ik te gapen. Man, wat was ik MOE! Ik kon mijn ogen amper open houden. Grappig genoeg zat er nog een zwangere dame tegenover mij die tien minuten na mij was aangeschoven in de wachtkamer. Zij begon precies 10 minuten na mij te gapen en te knikkebollen. We raakten aan de praat over hoe belachelijk het is dat je je uiterste best doet om gezond te leven voor het kindje en dat nota bene het ziekenhuis je dan volgiet met zulke rotzooi. Al lachend en kletsend hielden we elkaar zo'n beetje wakker en dat middenin een wachtkamer vol stille en gespannen mensen. We leken eigenlijk wel een beetje high.

Na de vermoeidheid kwam het zweten. Ok, zo te merken was mijn lichaam nu hard aan het werk om die troep eruit te werken! Mooi zo, dat moest toch een goed teken zijn!

Eindelijk mocht ik terug naar de prikdame, die me nu in een andere vinger prikte en dat was dat. Ik zou de volgende keer bij de verloskundige waarschijnlijk de uitslag van de test krijgen.

De rest van de dag was ik doodmoe en wilde ik alleen maar eten. Na elke hap werd ik alleen maar moeier. Niet zo handig, omdat ik die middag gewoon weer voor de klas stond. Ook de volgende dag voelde ik me er nog uitgeput van. Dat gebeurt er dus met mijn lichaam als ik teveel suiker eet, waardeloos. Maargoed, nu maar even de uitslag afwachten.

Dinsdag 5 juni, de volgende dag dus alweer, werden we weer verwacht voor de 20 weken echo. Ik vond het niet echt een mooie echo, niet zo eentje waar de tranen over je wangen biggelen, maar het was wel fijn om onze mooie kleine weer te mogen zien.

Alles is uitvoerig bekeken: het maagje, de nieren, de ruggengraat, het neusje en de bovenlip, de hoofdomtrek, de hersenhelften, de omtrek van het bovenbeentje, de voetjes met teentjes en de handjes met vingertjes, het hartje, de bloedtoe- en afvoer van en naar het hartje, de bloedvaten in de navelstreng en nu vergeet ik vast nog van alles. Wat ik het leukste vond, was toen ze het gezichtje en profil kon laten zien en toen ze zei dat de voetjes nu zo'n 3,5 cm zijn! Maar het geheel kan ik vrij simpel en zeer bevredigend samenvatten: alles gaat precies zoals het moet zijn. Het groeit precies volgens de middenlijn. Elk meetpunt stond precies op de lijn der perfectie... duh!!! Hahahahahahahaha! Maar we voelden ons natuurlijk hartstikke trots! We kregen een hele rits foto's mee om mee te pronken. Ik heb er met mijn fototoestel een paar foto's van geprobeerd te maken (dus geen optimale kwaliteit) en ze op mijn profiel geplaatst.

Daar staat ook een buikfoto bij, op veler verzoek, hihi. Ik begin behoorlijk te bollen en mag nu zwangerschapsonderbroeken dragen. Wat een hemelse uitvinding: ze zitten net zo lekker als dat ze lelijk zijn!

Vandaag, 11 juni, mocht ik voor het eerst naar de verloskundige in het ziekenhuis. Mijn moeder ging mee. De verloskundige is een heel aardige rustige vrouw met een bijzonder positieve uitstraling, echt mijn soort dus! Ze vroeg me hoe het ging en ik antwoordde haar naar waarheid, dat ik nog steeds op een mooie roze wolk zit en het heel goed gaat. Ze schreef het meteen in mijn dossier "roze wolk". Dat is toch geweldig, dat er gewoon in je medisch dossier staat dat je op een roze wolk zit? Ze liet ook even het hartje horen en mijn moeder stond me daar toch een potje te stralen, geweldig! We hebben het o.a. gehad over pijnbestrijding bij de bevalling en natuurlijk kwam de glucosetest ter sprake.

Ze zei: "Oja, ik zie dat je een glucosetest moet doen. Nou ja, dat doen we over een tijdje wel." Dus ik meteen in de aanval: "Nou nee, dat heb ik vorige week al gedaan. Zeg me nou niet dat dat voor niets geweest is! Ze zeiden dat je nu de uitslag er wel van zou hebben!" Nu zag ze het gelukkig wel in de computer staan... pfieuw! Zoals gezegd, was mijn nuchtere waarde 5 en de waarde na de test was 5.2, helemaal goed dus. Gelukkig maar. Maar eerlijk gezegd had ik er ook wel vertrouwen in, want ik merk altijd vrij snel de invloed van suiker op mijn lichaam, dus als er iets niet in orde zou zijn geweest, had ik het waarschijnlijk zelf al gemerkt.

Ook mijn bloeddruk werd nog even gemeten, 130/80, dus die was ook prima.

Jaja, ik ga lekker hier, hihi. Ik vind het zo'n zegen dat ik er zo van mag genieten!

De volgende nieuwe ervaring is aanstaande woensdag: de dame van de kraamzorg komt hier aan huis om alles door te nemen. Daarover waarschijnlijk later weer meer.

Tot zover! Gegroet.

liefs totti