Onthaasten

De generatie van nu; razendsnel en vliegensvlug. Mama's, lopend in rap tempo door het centrum. In hun ene hand een kinderwagen en in hun andere een mobiel. Aan hun armen hangen drie tassen, nog één aan de wagen en ook het boodschappenvak is gevuld met zooi. Ze letten niet op en vloeken als de wagen iets te hard van het stoepje knalt, omdat ze die niet zagen.
Ik irriteer me er mateloos aan. En waarom? Het is confronterend om te zien. Al die vrouwen lijken op mij. Ik doe precies hetzelfde.
Voordat ik moeder was had ik al een druk leven: ik werkte ruim 40 uur, sportte drie keer per week en had een aardig sociaal leven. In elke rol deed ik mijn best 100% te geven. In de rol van vrouw, dochter, vriendin, therapeute, zus, collega, kennis, leerling..

Ik werd moeder en kon alles iets beter relativeren. Het moederschap ging voor. Ik creeërde rust door te 'multitasken' en prioriteiten te stellen. Ik werp een vergrootglas op mijn gedrag, maar merk dat ik ook 100% wil geven in de rol van multitasker en prioriteitensteller. Dus loop ik elke maandagochtend door de stad met mijn kinderwagen, ga alle winkels af om de benodigde producten te halen, bel en sms iedereen die van mij nog zou horen, werk het lijstje met taken af als mijn zoon zijn powernaps doet en val aan het einde van de dag uitgeput in slaap.

Nou, ik stop er mee. Het is zondagavond en het is mooi geweest. Morgen word ik pas wakker als mijn zoon wakker wordt. Ik voed hem en duik lekker mijn nest weer in. Zoontje gaat mee het bed in en houd hem spelende met speeltjes en z'n moeder. Als hij slaapt, laat ik lekker die berg strijkwas staan, en de afwas, en de stofzuiger. Ik hoef niet met een sopje door de woonkamer, of een wasje te draaien...

Ik zorg voor mezelf; pas dan zorg ik voor mijn zoon.
Tijd om te onthaasten...