Op stap ZONDER baby

Mijn man en ik hadden wat te vieren vandaag: ons 3-jarig huwelijk. Ik zocht het internet af op zoek naar een restaurant in Twente met goede recensies. De sterrenrestaurants sloeg ik over, maar voor de rest hadden we niet heel veel eisen: niet asociaal duur, knus en romantisch.

Ik vond een leuk restaurantje, maar ineens speelde er een filmpje in mijn hoofd af: Eten bij kaarslicht, een tafel geserveerd met allemaal lekkers en.... een huilende zoon, booskijkende klanten, een kinderwagen die in de weg staat, ik die mijn tiet bloot gooit voor borstvoeding, eten dat intussen koud wordt, morsen van de melk in de gerechten voor dat beetje extra smaak, bestek dat op de grond valt door onhandigheid, veel te laat het restaurant uitlopen en vervolgens doodop thuiskomen met alsnog een rammelende maag.

Een tafereel dat ik graag wilde voorkomen, daar ik nog aan het wennen ben om 'moeder' te zijn en structuur en rust te vinden met een 4-weken oude baby.
Na een belletje was het gelukkig geregeld: Opa en oma wilden wel een avondje oppassen.
Eenmaal aangekomen in het restaurant was het helemaal top: ik waande mij weer even naar vroeger, ik was verliefd op mijn man, keken elkaar intens aan, genoten van een wijntje en hadden diepgaande gesprekken.
Heerlijk!
Ook een dubbelgevoel: verantwoordelijkheid speelde op. De hunker om weer bij de kleine te zijn, hem te kussen en te knuffelen en hem zien lachen...

Na een geweldige avond haalden we Roland weer op bij oma en opa. We waren bekaf (het éne wijntje sloeg in als een bom, slaaptekort en intensief eten). Opa en oma voelden zich vereerd om te mogen oppassen en vroegen 'voor de lol' hoeveel zij ons moesten betalen om de volgende keer weer op de kleine te mogen passen... Gekke hormonen, gekke familie