Die toeter is niet meer van mij!

"Er groeit iets in je buik dat onvoorstelbaar is".
"Je buik wordt steeds groter en het is een magisch moment wanneer je de baby voelt schoppen."

Dit zijn enkele uitspraken die in honderden varianten te vinden zijn op babywebsites, -tijdschriften en -boeken. En ja, het is ook zo, maar vertellen je natuurlijk alleen de leuke moment van de zwangerschap!

Sinds een weekje lijkt mijn buik erg 'strak' te staan. De buik is vol: er kan niets meer bij in. De bewegingen van mijn baby zijn slechts nog schuifbewegingen en als het beweegt, dringt het door tot in de botten van je bekken.
Er zijn dagen dat ik wakker word met een compleet scheve buik; de baby helt naar links of besloot om zijn acrobatieke lenigheid uit te testen en zo enkele minuten te blijven liggen.
Als ik 's avonds weer in bed gaat liggen, protesteert te de baby heftig, want zelfs als mama op haar zij ligt, lijkt mijn baby in de verdrukking te liggen. Het gevolg: harde buiken.

Dus ik kijk naar die grote bobbel onder mijn borsten en denk niet: "Zo, wat een mooie, grote, ronde buik heb ik". Nee, dat dacht ik tot een week geleden. Nu denk ik: "Poe, die buik is echt eigendom van de baby, ik heb er geen zeggenschap meer over. Het is mijn buik niet meer en hij is zeker niet mooi".

Niet dat ik nu mijn buik verafschuw, maar het gevoel is heel anders. Alsof de controle over mijn buik weg is. En als er iets is waar ik moeite mee heb, dan is dat 'loslaten' van dingen, 'controle verliezen' of 'verantwoordelijkheid doorgeven'. Het geeft niets. Het is een goeie oefening. Ik vind er alleen niets meer aan.

Nog even volhouden. Ik ben nu 40 weken en 2 dagen zwanger. Over maximaal 2 weken heb ik mijn buik weer terug. Niet de oude vertrouwde, maar wel één die van mij is..
Zullen we wedden dat ik dan weer verlang naar die groeiende, bewegende, zwangere buik?
Hormonen..... zucht.