Geen huwelijksreis

Ik wil deze blog gebruiken om even van me af te schrijven. Ik ben niet emotioneel, maar ik voel me ook niet helemaal 'nuchter'. Op mijn levenspad ben ik iets tegengekomen wat mij gewoon even goed deed confronteren. Het gaat over zwangerschap, maar ik moet het even introduceren om het goed uit te leggen. 

Manlief en ik gaan komende zomer trouwen. Of ik nu zwanger ben of niet (hopelijk wel) doet er niet toe, we gaan trouwen. Met of zonder dikke buik. We hopen op een mooie buik. 

Voor we wisten dat we niet spontaan zwanger konden worden hadden we het wel eens gehad over een huwelijksreis. Maar dat kost nogal een duit en we wisten niet of we dat geld wel zouden hebben. De huwelijksdag vonden we belangrijker als de reis. Reizen kan altijd nog. 

Afgelopen week had collega (laten we haar collega A noemen) een reis geboekt naar Curaçao en vroeg of wij op huwelijksreis gingen. Ik had er niet meer aan gedacht en zei gewoon eerlijk dat we dat af lieten hangen van het budget. Ze vroeg of wij wisten waar we heen wilden en toen zei ik dat we misschien wel naar Sint Mauritius wilde. Ze zei dat als we dat wilden, dat we nu moesten gaan boeken voordat het te laat was. 

Ik met mijn suffe kop dat vertellen aan manlief, niet realiserent dat ik dan misschien zwanger zou zijn. Hij zei me dat hij niet wilde dat wij in zo'n oord zouden zijn als ik zwanger was. Hij wilde me dicht bij goede hulp houden, voor het geval het nodig zou zijn. Zeker nu we weten dat het allemaal niet zo spontaan zal kunnen gaan. Ik had nog steeds niet goed door wat hij precies bedoelde, dus grapte ik: 'anders gaan we naar Schotland! Schotland is een modern land, niet ver weg en er staan prachtige kastelen! We hoeven niet persé naar een tropisch oord, toch?' Het was jolig gezegd, maar ik meende het wel. Schotland lijkt me ook heel mooi. Nat, maar mooi. Hij reageerde er niet echt op en ik liet het zoals het was. 

Gisteren zijn we met een groep vrouwen wat leuks wezen doen. We waren met z'n vieren en alleen een hele goede vriendin van me weet van onze situatie. De andere dames weten dus van niets. We gingen naar het zuiden des lands en ik reed met een collega mee (laten we haar collega B noemen). Het was een hele gezellige dag, maar op de terugweg is er wat gebeurd wat zo veel indruk op me had gemaakt. Deze collega vertelde me eerlijk en openhartig over haar verleden. Ook over kinderen krijgen, Ze weet niets van mijn situatie. Ze had haar eerste kind op haar 39e gekregen. Daarvoor had ze twee miskramen gehad waarvan eentje... nu ja, toen ze daarover vertelde werd ik best emotioneel van binnen. Ze keek niet naar me, ze moest op de weg letten, dus ze kon niet zien wat haar woorden met me deden. Eerst vertelde ze me hoe graag ze kinderen wilde hebben. Later in het gesprek kwam die ene miskraam ter spraken. Ze was al verder als 10 weken zwanger, dus wat kon haar gebeuren, dacht ze. Dat vertelde ze tenminste. Ze vertelde dat ze met haar man op vakantie ging naar Frankrijk. Daar ging het mis. In haar operste Frans legde ze het een en ander uit. Toen kreeg ze daar te horen dat haar kindje overleden was. Niet alleen dat, maar dat dat al gebeurd was in de 10e week. Haar man heeft haar toen zo snel mogelijk terug naar Nederland gebracht. Op sommige stukken had hij 180 km/u gereden, vertelde ze. Niet dat zij dat wist, dat hoorde ze later van hem. In Nederland zijn ze meteen naar het ziekenhuis gegaan. Het kindje uit de baarmoeder halen was nogal een gedoe geweest. 

Ze kon niet weten dat manlief en ik net over vakantie hebben gehad. Ze kon niet weten dat manlief en ik niet spontaan kinderen kunnen krijgen. Mijn gedachten gingen naar huis. Ik wilde naar mijn man toe. Ik probeerde een luisterend oor te zijn voor haar, maar ze kon niet zien dat ik natte ogen kreeg. Ik voelde mijn bloed uit mijn gezicht wegvloeien. Maar ik kon niet laten zien wat haar woorden met mij deden. Ik herstelde me zodra ik doorhad wat voor impact het op me had. Ik kon het opzij zetten. Ik kon een luisterend oor voor haar zijn... nu ja, voor zover ik dat kon. Ben niet zo goed in dat soort dingen. Maar zonder dat ze het weet, ben ik haar wel dankbaar voor haar verhaal. 

Toen ik thuis kwam vertelde ik dit verhaal aan manlief. We gaan niet op huwelijksreis. Ik weet wel dat mijn collega (collega B) niet veel meer had kunnen doen om het te voorkomen. Het was al gebeurd en het was al een tijdje zo. Maar haar verhaal heeft een indruk bij me achtergelaten die ik niet gauw los kan laten. Ookal is een vakantie met dikke buik niet per definitie gevaarlijk te noemen. 

Thuis vertelde ik het hele verhaal aan manlief en hij omarmde me. Hij zei dat hij niet wilde dat er iets met mij of ons kind zou gebeuren. Hij zal elke keuze van mij respecteren, maar hij is blij dat we thuis blijven. Hij wilt het optimaalste wat kan voor mij en ons kindje. Ik ben blij dat ik zo'n zorgzame man heb die tegelijkertijd elke keuze van mij respecteerd. Ik zou eens minder vaak stijfkoppig moeten zijn en proberen meer naar hem te luisteren. Maar hij weet ook van mij hoe ik ben en hij houdt van mij zoals ik ben. Ik hou van mijn man. 

We gaan dit jaar niet op huwelijksreis. Ben daar niet emotioneel over, maar ook niet echt nuchter over.