Morgen gesprek met directie
Op ons werk heb ik binnen 14 maanden 4 verschillende leidinggevende gehad. Gewoon adjuct-directeur, interim adjuct-directeur, gewoon adjuct-directeur en weer een interim directeur om het gat op te vullen die veroorzaakt is omdat de adjuct-directeur een andere (leukere voor hem) baan heeft gevonden. Heel fijn... ik werk er nog niet eens anderhalf jaar! Je kunt je heel erg ontheemd daardoor gaan voelen. De interim directeur (directrice eigenlijk) is nu dus directeur en adjuct-directeur tegelijkertijd. Ik ken haar eigenlijk niet. Ze is altijd in gesprek en ik zie haar eigenlijk nauwelijks.
Omdat de adjuct-directeur is weggevallen, ben ik bang dat mijn persoonlijke en vertrouwelijke verhaal over ICSI ook is weggevallen. Het duurt niet lang meer voordat ik het traject instap en dan zal ik ook mezelf moeten gaan spuiten. En wat dacht je van al die ziekenhuisbezoekjes en diëtistbezoekjes (die ook in het ziekenhuis zijn). Ik moest het destijds vertellen om te voorkomen dat er vragen zouden komen... Maar nu ben ik bang dat mijn verhaal verloren is gegaan, terwijl ik het eerst zo fijn vond om het persoonlijk en vertrouwelijk te houden... Ik had het gewoon niet verwacht. Maar goed, ik begin nu dus wel een beetje te knijpen, want ik moet me straks gaan spuiten! Ik wil dat niet op de wc gaan doen met hokjes die eigenlijk alleen maar een soort plankjes zijn om een beetje privé-plek te creëeren. Ik wil een plekje waar ik in alle rust dat kan doen zonder bang te zijn gestoord te worden. Dus ik heb een gesprek nodig. Ik moet het vertellen aan de persoon die nu de leiding over me heeft en ik moet vragen om een plekje waar ik dat in rust kan gaan doen.
Afgelopen week ben ik naar de directie-secretaresse geweest om een afspraak te maken. Daar kreeg ik te horen dat ze pas in 2014 tijd zal hebben voor een zogenoemde 'kennismakingsgesprek'. Ja, dat is dus te laat, maar dat kon ik die vrouw niet vertellen natuurlijk (behalve dat het haar niet aangaat, schijnt ze ook een erg grote roddellaarster te zijn en ik wil al helemaal voorkomen dat de hele school het weet). Ik zei dat ik dan maar een 'gewoon' gesprek wilde aanvragen. Man, dit gaat vragen opwerpen! Nu ja, pech gehad. Nu heb ik morgen om 11:00 een gesprek met de directrice. Pfft. Het is al lastig te vertellen tegen iemand die je kent (de adjuct-directeur die ik het verteld heb), maar het is nog veel lastiger om het iemand te vertellen die je eigenlijk helemaal niet kent en zij jou ook niet, maar wel je moet beoordelen en dergelijke. Ween. Ik zie er tegenop.
Daarnaast speelt er nog iets. Ik ben eigenlijk hartstikke overgekwalificeerd voor het werk wat ik doe. In het begin was ik gewoon blij dat ik een baan had en nog blijer dat ik binnen een jaar een vast contract had verdiend. In het begin vond ik het eigenlijk best leuk. Het was nieuw en ik had een uitdaging (het was een zooi toen ik er kwam), maar na een jaar is dat weggezakt. Ik heb alles op de rails en de grootste uitdaging die ik nu heb is dat ik de afwas optijd weg kan krijgen. Ik ben eigenlijk biochemisch opgeleid met als hoofdrichting medische biologie en mijn minor heb ik vooral gericht op genetica. Daarin wilde ik later ook werken. Al mijn stages zijn daarop gericht en ik heb op mijn droomplek stage kunnen lopen, namelijk op de afdeling antropogenetica van het UMCN St. Radboud. Na mijn studie zijn we samen gaan wonen en ik ben bij hem ingetrokken. Hij heeft hier al zijn werk, maar voor mij, in mijn studierichting, is hier in deze omgeving gewoon helemaal niets te vinden. Daar komt nog bij dat ik geen rijbewijs heb (nog niet, ik ben bezig) en met OV een vreselijke verbinding is met de rest van de wereld. Je kunt je dus wel voorstellen hoe blij ik was überhaupt een baan te vinden (zeker ook op mijn leeftijd) en ook nog eens binnen een jaar een vast contract te krijgen. Kat in het bakkie!
Maar een vast contract is eigenlijk weinig waard als je eigenlijk overgekwalificeerd bent en weinig voldoening uit je werk kunt halen. Enigste wanneer ik mijn werk echt leuk vind, is wanneer ik voor de klas mag staan. Of als ik leerlingen iets kan uitleggen waardoor ze het wel kunnen begrijpen. Ik denk er dus over om van baan te wisselen. Ik zat te denken om een andere laboratoriumbaan te gaan zoeken. Niet zozeer in de genetica en misschien zelfs niet in de biochemie, maar misschien in de klinische chemie in het ziekenhuis? (Bloed, urine en ontlasting onderzoeken). Aan de andere kant zat ik ook te denken om de lerarenopleiding te gaan doen. Juist omdat ik in de klas het zo leuk vind en uitleggen zo leuk vind. Volgend jaar gaat één van de docenten in het team waartoe ik hoor (scheikunde) met pensioen. Ik hoop een beetje dat mijn andere collega's zijn plekje kunnen opvullen zodat onderaan de ladder een plekje vrij kan komen voor mij ipv iemand van buitenaf te zoeken/vinden.
Mijn man vind dat ik morgen het bovenstaande óók moet opgooien. Dat ik dit morgen ook moet bespreken met de directrice. Hoe eerder hoe beter. Hij weet dat ik me momenteel niet gelukkig voel in mijn functie. Maar ik vind het zo niet-passend om dat juist morgen te bespreken als we het over de ICSI gaan hebben (wat de directrice alleen nog niet weet). Aan de andere kant is misschien dit mijn grote kans.
Eigenlijk zijn het hele onzekere tijden om van baan te wisselen. Sowieso heb ik nu een vast contract, dus een andere labbaan zoeken is risky... zeker met ICSI in het verschied. De lerarenopleiding is een zware tijd waar ik veel tijd aan zal moeten besteden. Is dat te combineren met een baby? Maar is dit alles wel de reden om het vooral niet te doen? Om vooral te blijven waar je bent?
Edit een dag later: Ik heb even het antwoord van bovenstaande hieronder gezet. Dit kreeg iedereen die op mijn blog had gereageerd:
Bedankt voor je reactie op mijn blog Morgen gesprek met directie. Ik wilde jullie advies opvolgen, maar het liep ietsjes anders.
Ik kwam er achter dat de directiesecretaresse een heel uur had gereserveerd en had gelijk een kennismakingsgesprek ingepland. Oei... dat liep al anders dan gepland. Nu moest ik op mijn woorden gaan letten.
Toen ik bij de directrice binnen kwam, bleek dat ze dacht dat ik alléén voor de kennismakingsgesprek kwam. Euhm... 'Ik wil eigenlijk eerst iets anders bespreken,' zei ik.
Het bleek dat ze echt helemaal niets af wist van mijn situatie. De vorige leidinggevende van mij had dus heel keurig zijn mond gehouden. Dat is toch wel erg tof, moet ik zeggen! De directrice reageerde wel iets anders dan mijn vorige leidinggevende. Ietswat onwennig, leek het wel. Alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen, maar wel begripvol wilde zijn. Mijn vorige leidinggevende reageerde veel meer vanuit zijn hart. Nu ja, ze deed in iedere geval haar best. En ik heb een kamer! De kolfkamer wordt ook mijn spuitkamer. Ik moest na het gesprek maar contact opnemen met de directriesecretaresse.
Daarna begon de kennismakingsgesprek. Ze vroeg eerst waar ik vandaan kwam, wat mijn achtergrond was. Ze was al verbaasd over mijn achtergrond. Nu ja, je krijgt nogal veel vragen over je heen over hoe je je voelt ten opzichte van je werk en ten opzichte van de school zelf. Het ging goed, ik gaf eerlijk antwoord en voelde me goed bij het antwoorden... Totdat... Ik me versprak... Ik zei: '(...) en ik vond het echt superleuk toen ik hier kwam.'
Ze vroeg: 'vond?'
Bleh, ik versprak me... Ween! Nu ja, ik ben wel iemand die open kaart speelt, dus nu dus ook. Ik zei dat ik het leukste vond om voor de klas te staan, maar dat de uitdaging er nu wel af was. In het begin was alles nieuw en was het leuk en was het spannen en uitdagend... Maar dat is nu wel voorbij... Nu is gewoon voor de klas staan het leukst, maar ik ben een beetje door mijn uitdaging heen. Ze zei dat ze het wel begreep dat de uitdaging na een jaar al eruit is met mijn achtergrond. We hebben de opleiding tot leraar besproken, maar ik zei dat ik eerst hiermee bezig zal zijn. Toen zei ze dat ik mijn carrière niet moest stoppen omdat ik een kind krijg, hooguit iets vertragen. En ik geloof dat ze dat echt meende. Ik kan op school stage lopen, zei ze. We zijn verder niet dieper op in gegaan, want het is nu nog niet van toepassing, maar dat komt later wel.
Nu ja, dit is er gebeurd in het gesprek. Oja! Nog twee dingen:
Na het gesprek moest ik nog vragen om de sleutel van de kolfkamer aan de directiesecretaresse. Ze glimlachte, maar vroeg niet door. Ze moest natuurlijk weten vanaf wanneer en hoe lang. Ik zei dat het niet voor het kolven was en minimaal 1 maand (gerekend dat het in één keer zou lukken, anders langer). Ze glimlachte breed. Soms heb ik echt het idee dat ze meer weet, maar ik houd mijn mond dicht.
Voor de mensen die vroegen wat ik voor werk doe: Ik ben TOA Scheikunde. TOA staat voor technisch onderwijs assistent. Ik zet dus dingen klaar voor het practicum.
Groetjes,
Toinette
reacties (0)