Het lang verwachte (dus dit is nou een `stortbevalling`s) verhaal

Bevallingsverhaal F i e n n a.

Vrijdag 27/10 – 41 weken precies

Ik ben er een beetje klaar mee. Alles doet zeer, slaap slecht. Al van alles geprobeerd, alleen strippen wilde de vk vandaag niet doen (en heb ik in het verleden ook heel wat keren geprobeerd, zonder veel resultaat) want ze had al een vrouw in labour.

Op aanraden van een vriendin heb ik gisteravond een afspraak voor acupunctuur weten te scoren voor vanmorgen, sessie duurde ongeveer een uur, inclusief papierwerk invullen ed. Vrijwillig naalden laten zetten... nu maar hopen dat het wat uithaalt! Ik heb mijn hoop gezet op de zondag, 6 dagen voor volle maan en bij een zwangerschapsduur van 41w en 2 dagen vond ik de zondag een prima dag ;-) (mijn andere kindjes zijn alledrie tussen de 6 en 4 dagen voor volle maan geboren, varierend van  41+4 tot 41+6.

Zaterdag 28/10 – 41w1d

Een flinke wandeling gemaakt met de kinders, via de supermarkt voor vers brood (bak gesneden tomaat en picnic kleed mee) en even flink de heuvel om de hoek op en afgewandeld/gehuppeld/gestampt. Die avond heb ik steeds weeen, maar niet veel regelmaat. Houden wel flink aan en volgen elkaar af en toe snel op. Gaat dit het echte werk zijn?

Zondag 29/10 – 41w2d

Blijkbaar niet, in de nacht zo’n 20x wakker geweest, maar uiteindelijk heeft het niet doorgezet. Misschien had ik moeten gaan ijsberen ipv naar bed gaan? Vandaag weer een flinke wandeling met het hele gezin dit keer. Rennend Elizabeth Hill af, tikkertje spelen met C a i o en daardoor flink in mijn broek geplast. Tot grote hilariteit van vooral de jongens en ik nog denken, zou het soms vruchtwater zijn? Die avond steeds roze slijm, genoeg voor een maandverbandje. Er is dus zeker ‘iets’ bezig!

Maandag 30/10 – 41w3d

In de loop van de dag nog steeds veel roze/lichtbruin slijm, maar geen duidelijke delen slijmprop. ‘Smorgens na het wegbrengen van de kids voor de verandering weer eens een stevige wandeling gemaakt (met een been op de stoep) naar de supermarkt, een mooie verse ananas gescoord. Daarnaast drink ik al weken raspberry leaf tea en slik ik evening primrose oil – wie niet waagt, die niet wint tenslotte.

Dinsdag 31/10 – 41w4d

In de morgen stevig doorgewandeld naar kindy, af en toe een wee, maar nog erg ver uit elkaar. In de loop van de dag steeds een wat serieuzere wee, maar niet om krom van te staan of om weg te puffen. Niet getimed ook, ze liggen nog altijd erg ver uit elkaar, misschien 1 of 2 per kwartier.

In de middag is mijn schoonmoeder even hier. Om kwart over 3 roep ik de jongens binnen en zet ik ze onder de douche, maar ze wassen valt al niet mee en het afdrogen laat ik aan mijn schoonmoeder over, omdat de weeen iets teveel worden om nog op hurken met een handdoek in de weer te gaan. Ze vertrekt iets voor half 5 om nog op tijd langs het tuincentrum te kunnen. Eigenlijk het moment dat ze wegging, begon het serieus te worden. De weeen kwamen zo om de 5 a 10 minuten en nemen ineens duidelijk in hevigheid toe en om half 5 besluit ik mijn vriend te bellen dat hij toch beter richting huis komt. Om kwart voor 5 komt de courier een groot pakket brengen (glijbaan voor de kids voor Kerst van de andere schoonmoeder) en sta ik ondertussen flink een wee of 2 weg te zuchten, hangend op de brandslang. De courier zet de glijbaan in de garage neer voor me.

Inmiddels komen de weeen korter op elkaar en sta ik er echt wel krom van. Liggen of zitten is geen succes, alleen voorover hangen op een rugleuning brengt wat verlichting. Vooral de beenweeen doen ontzettend pijn en verkrampen me helemaal. Zodra ik mijn vriend om iets over 5 aan zie komen, ga ik richting de douche. De kids liggen even rustig tv te kijken en als ik net de douche instap, loopt mijn vriend langs het doucheraam naar de achterdeur.

In de douche kan ik mijn draai al niet meer vinden en als mijn 4-jarige knul even gezellig komt kletsen terwijl hij een plas doet, zeg ik tegen hem dat hij wel kan stoppen met vertellen, want mama kan zich niet concentreren op wat hij zegt. En ik vraag hem om tegen papa te zeggen dat hij maar beter friet kan bestellen voor het avondeten. Het ventje gaat vol enthousiasme en druk babbelend de badkamer weer uit en mijn vriend komt vragen of hij idd fish and chips moet bestellen en of ik de midwife al wat had laten weten. Ik vraag hem de vk maar te bellen, ze moet vast nog even wat spullen pakken en dan nog ruim 40min rijden.  

Ik besluit om even te voelen of ik mogelijk iets van ontsluiting kan bepalen en idd voel ik een ‘bal’ met daarover een rondje ter grootte van een rijksdaalder. (achteraf beaamde mijn midwife dat dit zo ongeveer 4cm ontsluiting was) En ik denk nog bij mezelf: dit gaat nog een paar uur duren, gezien de tijdlijn van mijn eerdere bevallingen. Op dat moment vertrekken vader en kids via de achterdeur lopend naar de patatzaak hier verderop in de straat. Ze zijn amper weg of de weeen worden me teveel. Ik doe de douche uit en sla een handdoek om me heen en loop de badkamer uit en de logeerkamer in. Daar staat het opgeblazen bevalbad rechtop tegen de muur. Tussen de weeen door leg ik het op zijn plek en kijk nog rond hoe ik in vredesnaam dit ding ga vullen terwijl ik er liever nu in had gezeten, dat moet mijn vriend maar doen zodra hij terugkomt met de friet. Ik hoor in de woonkamer stemmen en roep nog: is er iemand? Maar het blijkt dat de tv nog aanstaat. Op dat moment krijg ik toch ineens een persdrang! Ik graai nog gauw mijn telefoon van tafel en kijk ondertussen naar de vloerbedekking – no go! Gauw weg hier, dat zal me een rommel geven, vervolgens kijk ik weer naar het lege bevalbad, dat wordt ook niets, en terwijl ik langs de spiegel in de badkamer loop, zie ik de paniek op mijn eigen gezicht: Ik ben alleen en ik sta hier te persen!!! Ik hoop nog een vluchtige seconde dat het gewoon poep is, maar weet dat dat niet waar is. Ik kan het niet tegenhouden en bel gauw mijn midwife... op een of andere manier weet ik mijn telefoon op speaker te krijgen (die functie gebruik ik nooit!!) en hurk ik boven de douchemat, het enige ‘zachte’ plekje in de badkamer. Als mijn vk opneemt is het enige wat ik uit kan brengen: Oh my god, I’m pushing, I’m pushing! En nog voor ik het weet, heb ik het hoofdje in mijn hand, terwijl ik op de wc leun en ik zeg nog tegen mijn midwife: “The head is out” als de rest van het lichaampje op de douchemat valt en er een klein huiltje klinkt. De vk kon het via de telefoon ook horen en mijn paniek verdween meteen terwijl ik haar zei: “and here’s the body” Dit alles binnen 1 perswee en amper 5 minuten nadat ik de 4cm ontsluiting had gevoeld... Bizar! Vervolgens hoor ik de jongens binnenkomen en langs het doucheraam lopen en ik roep naar ze: De baby is er! Jullie hebben een... oh wacht even, wat ben je? Het is een j... nee, een meisje!!! Jullie hebben er een zusje bij <3 <3 (heel even zag ik de opgezette schaamlipjes voor een balzakje aan, maar er ontbrak iets essentieels om er een jongetje van te maken hahaha)

De vk hing ondertussen nog aan de telefoon en omdat ze er over een half uur pas zou zijn, ging ze lokaal iemand zoeken om zolang bij mij en de baby te komen waarnemen. Ik vroeg of we terug mochten de douche in en dat mocht, dan moest ik de baby alleen even in een handdoek wikkelen. Zo gezegd, zo gedaan. De grote broers en zusje en de trotse papa kwamen gauw even in de badkamer kijken bij mij en de baby en gingen toen aan tafel. De back up midwife kwam niet veel later ook de badkamer binnen en ging een bakje zoeken voor de placenta, want die moest nog geboren worden en omdat ze haar bevallingskit niet bij zich had (ze had vrij en was in de tuin bezig!) moesten we toch wachten op mijn eigen vk. Niet veel later kwam de placenta los, ik was even op 1 bil in de douche gaan zitten, zodat de placenta er gemakkelijk uit kon en even later zaten we heerlijk op de bank aan een beschuitje met roze muisjes en kon mijn vriend de navelstreng eindelijk doorknippen.

Wat een ervaring en wat een verhaal!