Een ei hoort erbij!

Vandaag cyclusdag (CD) 16 en zojuist een hele vette streep gepiest op m'n ovulatietest. M'n ei komt er dus aan. Ben toch iedere maand steeds weer blij dat het daar binnen allemaal nog naar behoren werkt. Het wachten is iedere maand al lang, kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je dan ook af en toe geen ei zou krijgen. Maar goed, ei is in aantocht dus. Hopelijk is het deze keer een sociaal ei die haar deuren wijd open zet voor een gewillig kikkervisje. Wij hebben in ieder geval goed ons huiswerk gedaan en zullen elkaar vanavond ook nog even overhoren voor de zekerheid.

Verder zou er vandaag een kijken komen voor ons huis. Voor het eerst sinds september dus we waren helemaal blij. Helaas heeft de kijker zonder opgaaf van reden afgezegd. We balen er ontzettend van en vragen ons nu zelfs af of het geen "truuk" van de makelaar was, dat er helemaal geen kijken was ofzo. Nou ja, daar kom je toch niet achter waarschijnlijk.

Morgen m'n sollicitatiegesprek, ben nu al nerveus en hoop zo dat ik het wordt. Ten eerste lijkt het me wel fijn om buiten mama zijn ook weer eens wat anders te doen en ten tweede lost het heel wat andere problemen op. Helaas is het maar een tijdelijke baan, maar we zijn wel een halfjaar verder dan en misschien is dan het huis wel verkocht. Echt meiden, alle positieve energie die jullie niet voor jezelf nodig hebben......stuur dat ajb mijn kant op voor morgen.

Dan de verhuizing. Begin wat last te krijgen van verhuis-stress. Heb al zoveel dozen ingepakt en als ik rondkijk in mijn huis zie ik niet eens dat er al veel weg is. Heb natuurlijk wel veel lege kasten nu maar er staat nog zoveel! En m'n man heeft nog geen verhuislift geregeld en nog geen verhuisbusje en ook nog geen extra mensen om te helpen sjouwen. Baal daarvan want hij zou het regelen en als hij dat niet doet word ik zenuwachtig. Heb zelf in het voortraject alles geregeld en we hadden afgesproken dat de verhuizing zijn project zou zijn. Van alles op het laatste moment regelen ga ik niet beter slapen zeg maar.

Nog 2 weken, dan wonen we in ons nieuwe huis. Aan de ene kant kan ik niet wachten en aan de andere kant zie ik er best tegenop. Het duurt bij mij meestal even voordat ik m'n draai dan weer gevonden heb. En ik ben best bang dat zo'n verhuizing geen goeie impact gaat hebben op Zoey. Het is nogal wat, alles wat vertrouwd en bekend is is dan ineens weg. Haar kamertje, de woonkamer (haar speeldomein). Ze weet nu alles te liggen en het is zo echt haar plek. En voel me best schuldig dat wij haar wereldje op z'n kop gaan zetten. Straks voelt ze zich misschien niet meer veilig, of ze raakt in paniek, of ze is verdrietig omdat ze niet meer naar haar kamertje kan. Wilde dat ik even in dat koppie kon kijken straks, wil gewoon niet dat ze zich onprettig voelt door iets wat wij haar opdringen.