Heerlijke nesteldrang...

Heej lieve meiden,

Tik tak tik tak de klok tikt verder en ik ben alweer 36 weken zwanger. Het werkelijke aftellen is nu echt begonnen.

Dus....tijd voor een blog, want dat is alweer veel te lang geleden! Sinds een kleine 2 weken heb ik verlof en ik moet zeggen, ik zit er helemaal in. Na een week wist ik spontaan niets meer wat met mijn werk te maken had. Dus toen een collega belde met een vraag kon het me niet echt interesseren en irriteerde ik me zelfs dat en vond dat ie zelf best wat verder dan zijn neus lang had kunnen kijken.

Maar goed...de focus ligt op andere dingen nu dat blijkt. Ik heb me zeker nog niet verveeld. Het geboortjekaartje is uitgezocht, er lijkt een keus voor een naam te zijn gemaakt, wasjes gedraaid en de kinderkamer helemaal tip top in orde gemaakt. En wat me nu echt een heerlijk gevoel geeft is dat met de hulptroepen (mijn vader en moeder en mijn man) we gister en vandaag echt een grote slag hebben geslagen. Het hele huis is op en top schoon gemaakt, alle kastje, glazen en ramen blinken weer als nooit te voren. Mijn man heeft zelf een nieuwe kast gebouwd, de hal geverfd en allerlei to do klusjes gedaan als de box in elkaar zetten en de schuur uitruimen. De kamer is opnieuw ingericht zodat de kast en box goed passen. En alle onbruikbare troep naar het grof vuil gebracht!

Nooit gedacht dat ik gelukkig van orde en reinheid zou worden, maar dit is echt....heerlijk!!!

Haha ik moet zo om mezelf lachen, ik heb gewoon echt last van nesteldrang. Dat ik dat nog mag beleven. Dat moet dus ook vast gelegd worden!! Dus kleine man, maak je er maar klaar voor want wat mij betreft mag je volgende week prima komen!! Ik hoop zo dat hij niet zo lang op zich laat wachten. Ik ben nu wel heel bewust bezig met het voelen van leven. Is hij nog steeds actief, voel ik me anders en gaat alles deze keer wel goed. Het is niet zo dat ik gestressed thuis zit en niet meer kan genieten, maar elke dag, elke nacht en elke ochtend wakker worden is er weer een waarin ik denk leeft hij nog? Gaat alles nog goed en mag ik nog steeds hopen op dit wondertje. En dat dit wondertje dan wel bij ons mag blijven en waar we wel alle liefde en warmte aan kunnen geven. We zijn er zo klaar voor, en ik ben ook zo benieuwd.

Vandaag met de intocht van sinterklaas zing ik heel hard mee en besef me tegelijk dat mijn kleine man in mijn buik dat waarschijnlijk hoort maar dat onze meid het ook had moeten horen. Dat ze als een klein pietje apetrots zou zijn op haar gekleurde pakkie en glimmende muts. Toch merk je dat die felle pijn veel minder wordt dat het het welbekende plekje krijgt. Dat het me minder overvalt en dat het gewoon ook niet anders is. Het enige waar we invloed op hebben is op hoe we ermee omgaan. En dat ze altijd een onderdeel zal zijn van ons gezin, haar plekje....

En nu.....nu mogen die gebroken nachten met voedingen en schone luiers wel komen!! Kom maar kleine vent, wij zijn meer dan klaar!!