Gestrand in het zicht van de haven?

Lieve Dinnetjes,


Ik ben inmiddels 3 follikelmetingen verder na de vorige blog en het ziet er eerlijk gezegd niet zo best uit.. Waar er eerst in ieder geval 3 eieren te zien waren (1 grotere, 2 iets kleiner), liep het grote ei vandaag duidelijk voor op de andere twee en hadden die niet echt de geest gekregen, de echoscopiste mat nu 10 mm, terwijl de vorige keer al 12 mm werd gemeten. Grote ei zit op 19 mm. Bloed geprikt om hormoonwaarden te bepalen en vanmiddag zou ik gebeld worden om de punctie te plannen op vrijdag of zaterdag.


Daar ging de telefoon en daar was de verpleegkundige aan de lijn. Ik moet morgen nog een keer voor een echo komen en nog een keer bloed laten prikken omdat ze niet weten 'welke kant dit op gaat'. Navraag leert dat het hormoonniveau in mijn bloed heel laag is en - laat de VPL erop volgen - je moet je afvragen of je een punctie wil laten doen voor 1 ei. Ja, dat is natuurlijk ook zo, maar ik leef godvergeefme al zes weken toe naar het moment van de punctie en de terugplaatsing. Ik heb mezelf een slag in de rondte geprikt met allerlei spuiten en nu moet ik het in het zicht van de haven opgeven? Hoezo 1 ei? Hoezo maar 1 ka-uu-tee ei??!! What the F!


Ik had mezelf (en ML) toegezegd dat ik graag nog 1 poging wilde doen, 1 poging om te zien of een tweede kindje gegeven is. Maar dan moet er wel een poging zijn! Dit is toch helemaal niets zo? Hoe kan ik hier nou vrede mee hebben? En het aller-allerengste van het verhaal vind ik, dat het best wel zou kunnen dat dit het is. Dat er gewoon niet meer is. Dat het op is. Dat ik helemaal niet meer kan proberen. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, die optie had ik nog niet ingecalculeerd. Waar is mijn back-up plan? Waar is mijn planner? Hellup!


Heb inmiddels knallende hoofdpijn, maar van de hormonen zal het zeker niet komen.. Af en toe zou ik toch zo graag willen dat het makkelijk ging, dat je een van die mensen zou zijn die maar hoeft te gaan liggen en dan zwanger raakt. Of ik zou willen dat ik niet zo graag zou willen. Of... of... Ach, morgen sleep ik mezelf naar nog een echo, maar het vertrouwen erin ben in inmiddels verloren. (sorry voor deze klaagzang)

391 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • carry75

    DOEEEEN! DOEN DOEN! dat ene ei een kans geven!!!! Eva is bij mij van 1 ei (er wilde toen ook niets rijpen) en 1 van 1000 (hoe zielig is die score) zaadjes!. Een ei is een ei. Sorry schat, maar probeer het alsjeblieft toch. Er zijn ook mensen die om religieuze redenen niet meer dan een ei willen laten rijpen en die gaan helemaal voor die kans.Probeer het. Einde peptalk. Ik snap heel heel heel goed dat je nu al in je toekomst zit te staren met het verdrietige idee dat het bij je ene ukkie blijft, en nu ophoudt. Slaap er een nachtje over, ik draai duimen op een turbostand voor je schat! (en vooruit, ik vouw mn handen ook, een gebedje)

  • WendyK83

    Kan me je frustratie goed voorstellen, bij ons is poging 5 bij iui afgebroken vanwege een cyste. Daar sta je dan met je goede gedrag nadat je al die hormonen je lijf ingespoten hebt voor 'niks'.

    Misschien verstandig om het allemaal te laten bezinken, praat er samen goed over en dan te besluiten wat je wil doen. Als dit niet als poging voelt moet je het misschien ook niet zo zien, je menstruatie afwachten en volgende maand weer met nieuwe moed de schouders eronder zetten.

    Wat is het toch moeilijk en verdrietig als het allemaal niet zo makkelijk lukt terwijl het bij 'anderen' zomaar lukt.

  • ~Anja~

    Volg je gevoel, jij kent je zelf het beste.... veel sterkte en een dikke knuffel...
    Liefs Anja.

  • ragazza

    Aaaargh lieve meid!! Laat ik eens beginnen met de cliché’s waar je niet op zit te wachten; je hebt een mooi leventje, een lieve partner (ookal vindt ie zichzelf al bijna bejaard) en een schat van een zoon. Ja, dit bericht is Kaa-uuu-tee, maar stort jezelf niet zó erg in een poel van verdriet dat je die twee belangrijke schatten vergeet!!

    Goed, nu over de rest… bij ons is het zo dat je na iedere mislukking een evaluatie aan kan vragen met de artsen. Is het niet een idee om deze poging af te breken (ja, ik weet het… zit je niet op te wachten) en een gesprek aan te vragen met de arts. De arts kan ongetwijfeld op basis van een inwendige echo wel inschatten of dit het is of dat er toch nog meer in zit. Misschien op een andere manier stimuleren, een ander middeltje proberen of zo. Het is volgens mij echt niet meteen het einde.

    Heel veel wijsheid gewenst bij het maken van je beslissing! Hopelijk komt het allemaal toch nog tot een goed einde en gaat het alsnog lukken allemaal. Het is je gegund.

  • vikelish

    Nooit sorry voor zeggen! Tjonge, jij hebt toch ook recht op geluk? Doe wat je hart je ingeeft... Sterkte!