Hé, ik zie een steiger!

Lieve Dinnetjes,

Als jullie je afvragen hoe ik aan deze idiote titel voor een blog kom, dan moet je even kijken naar de voorgaande blog; misschien slaat 'ie dan ergens op, ha ha.

Vrijdag was een spannende dag (alhoewel ik hem eigenlijk al had afgeschreven) van nóg een keer een echo en nóg een keer bloed prikken. Ik wist eigenlijk niet wat ze nu nog meer zouden willen zien dat ze de dag ervoor niet hadden gezien, maar goed. Dacht dat ik ook wel meteen zou horen dat de boel werd afgeblazen. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit: deze doc spotte rechts nog steeds mijn dominante ei van 19 mm, maar rechts waren er nu 4 (!) te zien, waarvan 1 wel te klein, maar blijkbaar toch 1 van 17 mm en 1 van 15 (en 13? Weet het even niet meer). Dat zag er toch wel iets positiever uit, dacht ik zo. Maar, doc kon nog niets zeggen, ze moesten het bespreken in teamoverleg, kijken wat er uit het bloed kwam etcetera.

Ik verkeerde (en nu nog wel een beetje) in totale verwarring: waar hadden die eieren zich verstopt tot nu? Waren ze nu te laat? Wat ging er nu dan gebeuren? Eindelijk dan om kwart over 4 het verlossende telefoontje: punctie op zaterdag! Het word er dus toch op gewaagd en oh wat hoop ik dat er in ieder geval één mooie emmy uit gaat ontstaan die teruggeplaatst kan worden. Gisteren avond om half 11 de pregnyl gezet (wat geeft dat toch altijd weer een fijn beurs gevoel de dag erna, ha ha) en vandaag dus prik-vrij. Morgen om kwart voor 10 's ochtends mogen we ons melden en hopelijk hebben we een mooi punctieresultaat.

Bedankt allemaal voor jullie ontzettend lieve woorden en steun, echt super!