Hallo lieverds!
Ik ben inmiddels alweer een week bezig met mijn paardendosis aan Gonal-F en vanochtend was de eerste follikelmeting. Zoals ik eigenlijk al verwachtte (maar niet hoopte natuurlijk), was er nog bar weinig te bekennen. Baarmoederslijmvlies was nog heeeeeel dun (3 mm; echoscopiste sprak de memorabele woorden 'je bent toch al een week aan het stimuleren? Het lijkt net of je vlak na je menstruatie zit') en eitjes waren nog mini. Dus mag ik vrijdag ochtend weer mijn opwachting maken om verder te kijken en waarschijnlijk ook dan nog verder te stimuleren.
Nu weet ik wel dat het bij mij altijd zo gaat, maar toch steekt er een heel klein naar stemmetje zijn kop op ergens helemaal achterin mijn bewustzijn dat heel stiekem begint te fluisteren: 'Had je de vorige keren na een week ook nog maar zo'n dun bms? Kan het niet zijn dat er helemaal niets meer gaat gebeuren omdat je een ingedroogde, oude troela bent? Wie hou je nou eigenlijk voor de gek? Gna gna gna...' Een heel naar en rottig stemmetje is het en ik probeer hem hard te overschreeuwen en zat terug naar huis hard zingend in de auto, want natuuuuuurlijk is het niet anders dan andere keren en natuurlijk ben ik gewoon nog een jonge godin. Beetje op leeftijd, maar wat zou het? Maar toch hè, het zaadje van twijfel is geplant en zal in ieder geval tot vrijdag blijven zitten, dus zit er niets anders op dan tot vrijdag heeeeeeeel hard te blijven zingen!
XXX
reacties (0)