Een nieuwe poging

Lieve Dinnetjes,

Ik heb alweer in geen eeuwen iets gepost, maar ben hier nog wel erg regelmatig te vinden. Waarom heb ik eigenlijk zo lang niets geschreven? Niet echt een goede reden, misschien ook wel omdat ik niet zo gek veel meer te melden had dan dat het goed gaat met mij, goed gaat met onze kleine man (hoewel hij steeds minder klein wordt natuurlijk) en ook goed met mijn grote man. Maar nu... heb ik eindelijk toch iets te vertellen! Hè, hè...

Zoals sommigen van jullie weten, zaten wij (vaker ik dan mijn man) te broeden op het idee van een broertje of zusje voor onze kleine man, stiekem hopend dat het nu misschien vanzelf zou lukken. Maar helaas is een zwangerschap tot op heden uitgebleven, dus is de stap naar de fertiliteitspoli toch weer gezet. In het kort is onze situatie nog steeds niet veranderd (ondanks mijn fantasieën dat dat wel zo zou zijn), dus zijn wij nog steeds kandidaat voor een ICSI behandeling. En hoewel ik na de geboorte van Nuno hard heb geroepen dat ik nu toch noooooit meer de medische molen zou ingaan en manlief recenter heeft geroepen dat hij eigenlijk geen kinderen meer wil, hebben we na veel praten, lachen en huilen besloten dat we toch graag nog een kindje zouden willen verwelkomen. En dit heeft ertoe geleid dat wij – tromgeroffel – weer aan een behandeling gaan beginnen!

Aangezien vanochtend de draken weer voor de deur stonden (nou ja, ze waren ergens anders, dat weten we allemaal, maar dit staat leuker), heb ik mij gemeld bij het IVF centrum en mag ik morgenochtend komen voor de uitgangsecho. Het circus gaat dus weer beginnen en ik geloof dat het nog een beetje tot me door moet dringen. Gelukkig heb ik tijd om te wennen, want ik zal eerst weer een maand aan de pil moeten denk ik en dan verder met de decapeptyl, gonal-f, pregnyl enzovoort. Ik hoop heel erg dat het gaat lukken, maar realiseer me zonder meer dat de garantie er niet is. Als die er wel zou zijn, dan zouden vele dinnetjes zich inmiddels mama mogen noemen en helaas is dat nog niet voor iedereen zo die dat wel zo graag wil. Ik ga gewoon hopen, hopen en hopen en het op me af laten komen. Ik hoop dat ik mezelf niet zo gek maak als voorgaande keren en mede daarom hebben ML en ik gezegd dat we het 1 keer gaan proberen: als het gegeven is, zijn we ontzettend blij en zo niet, dan hoop ik dat ik de wijsheid kan opbrengen om daarmee om te gaan en door te gaan met ook ontzettend blij de zijn met onze reeds aanwezige gup.

Maar voor nu is het vooral heeeeeeeel erg spannund!!!! Ik hou jullie op de hoogte (of jullie dat nou willen of niet, ha ha)