Mijn grote kleine knul: 9 maanden alweer

Lieve Ladies,

En toen was mijn toch-nog-stiekem-wel-een-beetje-baby ineens veranderd in een echt jongetje van ruim 9 maanden. Ik sta elke keer weer paf van het feit dat hij ineens een ander gezichtje kan hebben 's ochtends of 's middags als hij uit de creche komt; net of hij dan zo maar iets meer jongetje is geworden in de paar uurtjes dat ik hem niet heb gezien. Ik geloof dat ik nu echt niet meer kan ontkomen aan het feit dat de echte baby-tijd toch langzaamaan achter ons komt te liggen en dat maakt me melancholiek. Begrijp me niet verkeerd: ik vind deze nieuwe fase - waarover zo meer - uiteraard ook helemaal leuk, maar het is zo definitief dat mijn kleine kroelbaby zo'n grote knul aan het worden is.. zoveel kleertjes waar hij definitief uitgegroeid is, speeltjes die nu teveel 'voor babies' zijn, hij wil niet meer braaf op mama's borst liggen en slapen terwijl mama tv kijkt, hij wil vooral heel veel ontdekken!

Maarrrr... tegenover het niet-meer-zo-baby-zijn staat ook een heleboel nieuwe pret:
- sinds begin oktober zijn we in één week 2 ondertandjes rijker en sinds dinsdag is het derde tandje ook een feit, dit keer boven, en nummer 4 lijkt ook in aantocht te zijn. Hij kan met deze tandjes al verdomd hard bijten en daarbij moet papa's neus het af en toe nog steeds ontgelden (ha ha)
- steeds meer verschillende soorten eten vinden hun weg naar het mondje (zoete aardappel met tomaat en paprika is favoriet) met af en toe ook hapjes oneetbare zaken zoals reclamekrantjes. Een tijd terug na onoplettendheid een hap reclame uit zijn mondje moeten vissen, dus ik moet op blijven letten, want dat lijkt me niet zo gezond
- meneer komt tijgerkruipend & rollend precies waar hij wezen wil en dat is meestal bij de reclameblaadjes zoals hierboven genoemd, dus die worden verbannen
- ein-de-lijk heb ik hem kunnen betrappen op het zeggen van 'mamamamamama' en 'papapapapa' en 'babababa' (dat laatste is hij). Uiteraard is dit opzettelijk en heeft het niets te maken met het oefenen van klanken, zegt mamamamamama die übertrots is.
- hij kan heel goed ondeugend kijken
- sinds gisteren is hij zich toch echt aan het optrekken aan de spijlen van zijn bedje (resultaat was wel een 'bonk' met neus en voorhoofd tegen de spijlen, maar dat mag de pret niet drukken)
- doorslapen is helaas nog niet aan de orde, maar we zijn nu wel bezig om hem te "trainen" in het langere stukken achtereen slapen en dat gaat aardig. 5 uur achtereen slapen lijkt dan ook een geweldige overwinning (heeeerlijk even langer dan 3 uur slapen)
- maar het aller-allerleukste is toch wel het schaterlachen dat hij zo goed kan, omdat hij gekieteld wordt of omdat papa zo'n grappige papa is of gewoon omdat hij de poes ziet. Heerlijk hoe vrolijk hij in het leven staat, hoop dat hij dat mag houden.

Het bezoek aan het CB van 22 oktober leert ons dat ons mannetje nu 70,2 cm lang is en 8.520 gram weegt, dus dat is netjes. Geen hele grote jongen, maar ook geen heel kleintje en voor mij natuurlijk sowieso perfect.

Met mij gaat ook alles goed, ik kan erg genieten van mijn gezinnetje, maar ook de afwisselling met werk en afspreken met vriendinnen bevalt goed. Ik schijn nu officiëel ontzwangerd te zijn en ben sinds ruim een maand weer aan het sporten geslagen, dus begin steeds weer iets meer weg te krijgen van mijn pre-zwangerschaps figuur. Ik ben er nog niet, maar het is wel fijn om weer iets fysieks te doen.

En dan de wens voor nog meer gezinsuitbreiding; tja, wat kan ik zeggen, die is er nog steeds en wordt ook wel sterker. Tegen beter weten in heb ik het gevoel dat het allemaal best zou kunnen zonder ICSI of IVF deze keer. Hoe ik daarbij kom, geen idee. Of het waar is, geen idee. Het gevoel is er. En dus leg ik braaf de mini-kleertjes in een tasje met het idee dat ze misschien nog van pas komen en weiger ik wat dan ook weg te doen in de hoop dat ik het misschien ooit nog nodig zal hebben. We zullen zien wat de toekomst allemaal gaat brengen. In ieder geval is Nuno er nu en dat is al helemaal geweldig: mijn grote kleine knul!