Twee maanden alweer
Zoooo, dat is weer een nieuw blogje sinds een lange tijd: ik wil graag voorkomen dat jullie denken dat ik er stilletjes tussenuit geknepen ben.
Vandaag is mijn mooie kleine man alweer twee maandjes oud (vandaar ook de feestelijke stemming natuurlijk) en wat gaat dat ongelooflijk snel! Ik geloofde die cliche's nooit echt, maar het is toch werkelijk waar dat babies veranderen als je twee keer met je ogen knippert en ik heb het idee dat ik binnenkort al een scootertje voor de deur heb staan, ha ha. Als ik kijk naar de foto's die we hebben gemaakt in de eerste week dat Nuno er was, lijkt het alweer zo lang geleden: hij was zo klein. Nu is 'ie natuurlijk ook nog klein, maar jullie snappen wel wat ik bedoel.
De eerste twee maanden zijn in een flits voorbij gegaan en zijn vooral besteed aan het leren kennen van elkaar. Ik was in het begin echt nog wel heel onzeker of ik alles wel goed deed (misschien beginnende moeder eigen) en het is fijn dat ik nu denk dat ik het wat meer onder de knie heb (niet foutloos, maar toch). Ik leer de huiltjes en piepjes onderscheiden, krijg enorme grote lachjes cadeau, verschoon luiers waar de poep uitstroomt (ieuw... handig dat bv babies schijnbaar de poep opsparen tot ze "genoeg" hebben. Ik kan je vertellen dat "genoeg" na een week een heel rekbaar begrip is en dat pampers er niet op voorbereid is, ha), ben beretrots op alles wat mijn ventje voor elkaar krijgt (ohoooh, hij zei "guh" hoorde je dat? Wauw, hij probeerde dat speeltje te pakken (eerlijk gezegd denk ik dat z'n handje per ongeluk uitschoot, maar dat mag de pret niet drukken)) en m'n man wordt helemaal moe van me. Af en toe is er natuurlijk ook de minder leuke kant: ik droom van meer dan 3 uur achter elkaar slapen (waarom schat je dat voorheen toch nooit op waarde?) en soms kan een miemeldag ook heel vermoeiend zijn, maar het hoort er allemaal bij.
Punt bij paal ben ik ontzettend blij met onze kleine Nuno en heeeeeel erg dankbaar dat we hem hebben mogen krijgen! Ik mis een klein beetje het hebben van volwassen gesprekken overdag (onze discussies zijn nog een beetje eenzijdig, al is de "guh" bijdrage natuurlijk niet te verwaarlozen) en wil graag op de hoogte blijven van wat er speelt op het werk, maar stiekem kan ik me ook absoluut niet indenken dat straks de dag aanbreekt dat ik onze mini uit handen moet geven en bij iemand achter moet laten en erop moet vertrouwen dat ze het goed doen. Kan me er gewoonweg nog niets bij voorstellen. Gelukkig heb ik nog tot half mei om aan het idee te wennen.
Morgen is het tijd voor de eerste prikjes bij het CB en ik heb er nu al geen zin in en vind het superzielig voor de mini... Hopelijk gaat alles goed.
Dikke kussen van deze kant
reacties (0)