Bevallingsverhaal
Lieve Dinnetjes,
Daar komt dan toch het bevallingsverhaal, voordat ik het zo ver laat komen dat ik de helft vergeet (al heb ik daar een hard hoofd in, ha ha):
Ons kindje was uitgerekend op 25 januari, dus in de week van tevoren had ik nog het nodige "last minute" bezoek gepland, met als laatste een stel vrienden op 18 januari. Volgens de dame van het stel hoefde ik me nog niet druk te maken, want ik liep er nog uiterst kwiek bij (ik voelde me niet meer zo kwiek hoor, meer ontploft) en dan zou de baby vast nog wel even op zich laten wachten. Maar, sprak zij de profetische woorden, het zou natuurlijk ook zomaar vannacht kunnen beginnen!
Dit soort dingen moeten natuurlijk noooooit tegen je gezegd worden, want prompt braken om drie uur 's nachts m'n vliezen toen ik het bed was uitgehopt (lees: moeizaam uit bed was geklommen) om naar de WC te gaan. Nu was onze beeb nog niet ingedaald, dus het vruchtwater liep gestaag door en ik was eigelijk een beetje van m'n apropos: zou dit nu wel echt vruchtwater zijn of gewoon heeeeeel veeel afscheiding. Het zoetig ruiken kon ik niet onderzoeken vanwege een verkoudheid (handig..) dus toch maar manlief wakker gemaakt en de VK gebeld (vanwege het nog niet ingedaald zijn). Zij arriveerde om kwart voor vier en zei dat inderdaad m'n vliezen waren gebroken. Nu was het dan afwachten op weeen en de volgende ochtend zou de andere VK van de praktijk langskomen om weer te checken. Ik heb nog gezegd dat ze bij de voorlichtingsavond bevalling hadden gezegd dat 90% van de bevallingen met weeen begint en waarom ik nou weer de andere 10% moest zijn; tja dat weet natuurlijk niemand.
Volgende ochtend kwam de volgende VK, ondertussen misschien 1 los krampje gehad maar verder niets. Zij gaf aan dat ik haar moest bellen als er weeen zouden opkomen en dat ze anders eind van de dag contact met me zou opnemen voor een CTG in het ziekenhuis om te zien hoe de baby het maakt. Manlief mocht die donderdag niet naar zijn werk van mij, want het zou immers elk moment gaan beginnen. Ware het niet dat een hele dag wachten geen enkele verandering in de situatie bracht, geen enkele noemenswaardige kramp. Dus om half 10 's avonds naar het ziekenhuis voor de CTG. De baby deed het prima, geen problemen, dus weer naar huis gestuurd om de nacht af te wachten, want nu zouden de weeen vast wel gaan starten en anders om half elf 's ochtends op vrijdag 20 januari weer melden voor de volgende CTG.
Jullie raden het al: de volgende nacht bracht nul komma niets aan weeen (nou ja, een halve misschien), dus 's ochtends weer voor de CTG naar het ziekenhuis. Aangezien ik imiddels meer dan 24 uur met gebroken vliezen liep, werd ik doorgeschoven naar de categorie "medisch" en zou ik sowieso in het zhuis moeten bevallen. Ook deze CTG 's ochtends liet zien dat de beeb het goed maakte en ik niet veel harde buik had. De verloskundige van het ziekenhuis maakte daarom een afspraak met ons om ons op zaterdag ochtend kwart voor 8 te melden om ingeleid te worden, tenzij er voor die tijd regelmatige weeen waren opgekomen. Ik hoopte erg van wel, want een inleiding zag ik niet zo zitten, maar had er een hard hoofd in. De VK riep ook vrolijk: "zo lang je bij de weeen denkt 'als dit het is, want hou ik het wel vol' dan zijn het geen echte weeen"; nou, dat geeft de onzekere, eerste keer zwangere moed. NOT!
Afijn, thuis weeeeeer afwachten, totdat er iets later in de middag het een en ander begon te rommelen. We besloten dan ook vroeg te eten, want dan hadden we dat maar gehad (waar je al niet aan denkt). Vanaf kwart over 6 's avonds begonnen de weeen te timen die regelmatig (om de 5 minuten) kwamen en steeds sterker werden. Ik werd er niet echt blij van, want ik had me een beetje voorgesteld dat die weeen langzaam zouden opbouwen, maar dit was meteen "full on", dus ik was even van slag. Kwart over 7 ziekenhuis gebeld en om kwart voor 8 meldden we ons bij de verloskamer. Aldaar aangsloten op de CTG en weeen aan het opvangen. Na een uurtje ontsluiting opgemeten en ik zat op 3 centimeter, dus dat zou nog wel effies duren, al waren de weeen krachtig.
Nu moeten jullie weten dat ik had bedacht dat ik het geheel als een bikkel zou doorstaan en niets van pijnstilling moest hebben, maar ik werd toch niet heel gelukkig van die weeen; op een of andere manier een stuk heftiger dan ik me had voorgesteld.. Ik werd onder de douche gebonjourd om lekker warm te worden en de weeen draaglijker te maken. Jammer genoeg werd ik na twintig minuutjes niet goed van al die warmte en moest ik er onder uit, maar nu wist ik helemaal niet meer wat ik met mezelf en de weeen aanmoest, ik had persdrang, maar de ontsluiting was nog maar 4 cm en 6 cm in de wee. Baby onderzocht en het bleek dat meneer een sterrekijkertje was en dat de weeen zo heftig waren omdat hij nog even snel de spildraai moest maken: en bedankt! Punt was wel dat ik - uiteraard - niet mocht persen, maar de weeen hel slecht kon wegpuffen en tegen manlief zei dat hij me maar knock out moest meppen (tja, je bent een dramaqueen of niet, hoor! Ha ha). Dat mocht niet, maar ik mocht wel kiezen tussen een ruggeprik - waarbij het nog een uur zou duren tot ze de anesthesist hadden opgetrommeld - of een infuus met remifntanil om te "toppen van de weeen af te halen" zoals ze dat zo mooi zeggen. Doet u mij optie twee dan maar en een beetje snel graag!
Aangesloten op het infuus, de bloeddrukmeter en een meter om de zuurstofsaturatie in je bloed te meten (je wordt nogal suf van de remi en ademt dan minder diep in, als het alarmpje afgaat, diep inademen). Zag er niet uit allemaal, maar het gaf wel wat meer rust. Behalve het feit dat dat rotpiepje van de zuurstof elke 5 minuten ging, dus uiteindelijk ook nog een zuurstofmaskertje op gekregen (er zijn bijzonder charmante foto's gemaakt, ha ha). En op naar de 6 cm ontsluiting. Daarna werden de weeen minder krachtig, dus werd er besloten om toch ook maar een weeenopwekker op het infuus aan te sluiten, omdat het anders wel eens langs zou kunnen duren. Woeha, daar werd ik niet echt blij van, maar het werkt wel: op naar de 8 cm ontsluiting.
Daarna kreeg ik het weer lastig om weg te puffen en steeds meer persdrang. Ik heb ook geconcludeerd dat de weeenteller tot maximaal 127 gaat en dat het echt niet fijn is als dat ding daar continue op blijft hangen: au. Uiteindelijk om 5 over 5 's ochtends toestemming om te mee te persen en toen kreeg ik prompt last van schaamte dat ik m'n benen zo moest open floppen; uiteraard hadden de verloskundigen dat allemaal al eerder gezien, ha ha. Er werd gezegd dat ik moets rekenen op een uurtje persen, maar dat zag ik helemaal niet zitten dus heb me de rambam geperst. Het moment dat het hoofdje stond en je moet zuchten, is ook een stuk logischer in theorie dan in de praktijk, want allemachtig HET MOET ERUIT EN WEL NU!!! Maar ja, braaf geprobeerd te zuchten en eindelijk om 5.31 's ochtends is ons mooi zoontje geboren, hoera!!!!
De placenta kwam niet los, ondanks de extra toevoegingen aan m'n infuus, het duwen en het persen, dus die is operatief verwijderd, maar dat geloofde ik verder wel. Vond het eigenlijk wel lekker om even onder zeil te mogen. Om kwart over 8 terug op de kamer bij manlief en onze mooie nieuwe aanwinst en dat maakt het het allemaal waard.
XXX
reacties (0)