Onsamenhangend verhaal
Na mijn vorige blog kwamen er nogal wat vragen. Dat is ook wel logisch, want na de laatste miskraam bleef het op mijn pagina lang stil en opeens drop ik daar een bom over de volgende miskraam. Dus nu even over de curettage en de stand van zaken, en hoe we nou toch weer kwamen tot die miskraam. Het is wel een onsamenhangend verhaal, want mijn hoofd werkt niet helemaal mee deze dagen.
Op 8 september had ik ongesteld moeten worden, maar dat werd ik niet. Dit heb ik genegeerd, tot 9 september (jaja, een hele dag). Terwijl we een spelletje deden vroeg ik aan mijn man of hij samen wilde testen of niet. Dat wilde hij wel en dus deed ik die zondagavond rond 21 uur een test. We bleven er even naar kijken. De vorige keer was de streep zo duidelijk dat de test helemaal doorliep, maar nu kwam eerst de teststreep. Een beetje teleurgesteld zeg ik dat het vast niet zo is. Maar mijn man roept de magische woorden 'ik zie heel duidelijk een vaag streepje'. Hier moeten we zo om lachen :) We leggen de test weg, doen nog een potje van ons spelletje en pakken daarna de test die 2 prachtige strepen laat zien. Blij, trots en zenuwachtig gaan we naar bed.
De eerste afspraak bij de verloskundige staat als ik ong. 7,5 week ben. Ik weet dat ik een late eisprong heb, dus we denken dan 7 weken te zijn. Maar bij de vk blijkt dat ik 6 weken en 4 dagen ben. Daar schrik ik enorm van, al stelt het kloppende hartje wel wat gerust. De vk legt ons echter uit dat het best kan kloppen, ik heb een late eisprong en bovendien is aangetoond dat bevruchte eitjes soms gewoon een beetje 'rondhangen' voor ze nestelen en dus gaan groeien. Enigszins gerustgesteld vertrekken we met een afspraak voor over 2 weken.
2 weken later zitten we daar enorm te bibberen van de zenuwen. Ook de vk vind het spannend en we gaan dan ook direct kijken. Ik kijk niet, maar de vk roept direct dat ze het hartje ziet kloppen. Daarna stopt ze even om mij op adem te laten komen. Ik lig te trillen als een rietje. We kijken nu eens goed en ons kleintje is enorm gegroeid. Compleet volgens de bijgestelde planning is het nu exact 8 weken en 4 dagen en dat klopt precies met de meting van 2 weken terug. We zijn zo trots en opgelucht nu we duidelijk een hoofd, hartje, 2 armen en 2 benen zien. De armpjes bewegen zelfs al. De vk zegt nog dat dit een hele prestatie is en dat de kans dat het nu nog mis gaat maar 1% is. En dan zeg ik het, iets waar ik me nu achteraf gezien wel mee voor mn kop kan slaan. Ik zeg dat die percentages niets voor ons doen, dus dat dat me niet geruststelt. Naar nu blijkt is ons kleintje er op die dag mee gestopt. Het laat me niet los. Liet ik ons kindje op dat moment gaan, op dat moment van twijfel, van angst? Natuurlijk niet, nuchter weet ik dat dat onzin is. Maar toch knaagt het.
Nu even ver vooruit naar afgelopen vrijdag, de dag dat de curettage gedaan werd. Het is me lichamelijk gezien enorm meegevallen. Hoewel ik er enorm tegenop zag, ben ik erg blij dat ik deze manier gekozen heb. Op vrijdagochtend begon ik al kramp te krijgen en ik ben zo opgelucht dat ik niet tot maandag hoefde te wachten. In de OK lag ik te schudden van de zenuwen, maar toen ik wakker werd was ik warm, ik rilde niet meer, ik had geen dorst en ook geen pijn. Eenmaal op de zaal eten en drinken we wat, krijg ik pijnstillers, ga ik naar de wc en wil dan toch eigenlijk wel naar huis. We praten, lachen zelfs een beetje onze zenuwen en verdriet eruit. Als het uiteindelijk zover is, ga ik alsnog bijna tegen de vlakte. Waarschijnlijk een combi van de narcose en de spanning. Een uurtje later (tegen 20.00 uur) mogen we dan toch gaan. Mr. T slaapt bij mijn ouders en ik realiseer me dat het te laat is om hem een kus te brengen. Maar dat hebben we zaterdagochtend ruimschoots ingehaald. Vandaag zijn we al met zijn 3-tjes lekker naar de dierentuin gegaan om even te genieten van elkaar en het mooie weer.
Ik merk dat mijn hoofd achterloopt op mijn lijf. Donderdag was er geen wolkje aan de lucht, nu is de miskraam al achter de rug, zonder een centje pijn. Het klopt niet. Met al die pijn van de vorige keer, de weeen die steeds heftiger werden, nam ik afscheid van ons kindje, onze droom. Het was goed dat het ging, want de pijn werd te heftig en ik was er na 5 dagen ook wel klaar mee. Nu is er lichamelijk geen pijn dus lijkt het of mijn hoofd niet wil geloven dat er iets heel ergs is gebeurd. Dat is raar. De klap zal nog wel komen. Ik hoop dat ie snel komt, dan zijn we er maar vanaf en kunnen we ons weer richten op de mooie dingen in het leven.
Over 6 weken krijgen we de uitslag van de foetus, wat ik een rotwoord vind voor iets dat als een volledig kindje voelde. Over 10 weken kunnen we bij mij een stollingsonderzoek laten doen en dan doen we ook gelijk het chromosomenonderzoek bij ons beide. Voorlopig zetten we de rem erop. Voorlopig willen we niet zwanger worden. Ik heb sinds mei teveel van mijn kind gemist. Als ik zwanger ben, ben ik misselijk en zo moe en helemaal geen leuke mama. Als ik een miskraam krijg, ben ik moe, boos en verdrietig en dus ook geen leuke mama. Mijn kind heeft recht op een leuke mama. Mijn man verdient een leuke vrouw, die ook een leuke mama is. En heel eerlijk? Ik verdien het ook wel om een leuke mama te zijn. Bovendien is ons kind veels te mooi, leuk en lief om iets van te missen! En dus zal de komende tijd in het teken staan van ons 3-tjes, waarbij we onze weg weer vinden naar mooie, fijne dingen. Als de uitslagen gunstig zijn en we durven het nog een keer aan proberen we het misschien wel weer. Maar dat gaat echt nog een tijdje duren.
Ik hoop dat ik zo wat vragen heb beantwoord. Sorry voor het 'hak op de tak-verhaal'!
reacties (0)