Diepe, donkere gedachten...
Wat is dit moeilijk! Ik had niet verwacht dat ik na deze miskraam zo in de bonen zou zijn, eigenlijk omdat ik het al eerder had meegemaakt. Maar blijkbaar is dit niet iets waar een mens handiger in word. Het lijkt naarmate het vaker voorkomt alleen maar ingewikkelder te worden.
Dit verhaal is dan ook niet vrolijk, hoewel ik mijn best doe om het positiever af te ronden dan ik ermee begin. Ik wil graag proberen uit te leggen wat ik voel. In de hoop dat andere misschien iets herkennen, of misschien zelfs om een soort taboe aan te kaarten. Of in het minste geval omdat ik er dan straks in bed niet over hoef te denken omdat ik het hier al van me af heb geschreven. Want het zijn voor mij in ieder geval niet echt gevoelens die ik verwacht had. Woede en verdriet zie je wel aankomen in zo'n situatie, maar verder?
Wat te denken van schuldgevoel?
Naar mijn man: omdat ik zijn kindje om zeep het geholpen. Alweer. Omdat hij zijn best doet om de boel draaiende te houden terwijl ik als een zwakke kip in bed/op de bank lig omdat het lichamelijk na de curettage helemaal niet goed ging. Omdat hij de boel nog steeds draaiend moet houden omdat ik nu af en toe mentaal een wrak ben. Omdat hij zegt dat hij 'er al overheen is', terwijl ik zie dat het niet zo is, maar hij mij er niet mee lastig wil vallen. Omdat ik er over wil praten met hem. Omdat ik hem soms vraag wat ie met mij moet. Omdat ik hem ook heb gevraagd of zij niet beter af zijn zonder mij. Omdat hem dat even heel bang maakte. Omdat de boel meer dan eens een chaos is als hij thuiskomt. Omdat ik hem heel vaak vraag om eerder thuis te komen terwijl ik weet dat hij dat helemaal niet kan.
Naar mijn zoon: omdat hij al maanden zijn 'normale' mama kwijt is. Omdat hij zo lief samen met mij met de blokjes wil spelen, maar ik soms echt geen zin/energie heb om met hem te spelen. Omdat er dagen tussen zitten dat hij zijn basiszorg krijgt, maar ook niet veel meer dan dat. Omdat ik niet in staat lijk om hem een broertje of zusje te geven. Omdat ik soms zit te huilen en hij dat merkt en mij dan probeert te troosten. Omdat hij ook al weken van slag is door deze hele situatie.
Naar mijn ouders: omdat ze verdriet hebben. Omdat ze moeten helpen met de zorg voor onze zoon en mij en ons huishouden. Omdat ik zie dat ze moe zijn, maar niet in staat ben om alles zelf al op te pakken. Omdat ik het verdriet niet bij ze weg kan nemen.
Naar mijn werk: maar dat is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk.
Natuurlijk is dit helemaal niet realistisch. Dat weet ik, in ieder geval overdag. Maar ik voel het wel. Niet ieder moment van de dag, en ook niet meer iedere dag (wat, als je het goed bekijkt, al een vooruitgang is). Maar vooral in de avond en nachten word ik geplaagd door dit soort stomme gedachten. Moet ik hier wat mee? Uiteraard. Hier moet ik tijd voor nemen. Zolang ik merk dat het beter gaat, is het goed. En het gaat beter, maar wat gaat het soms langzaam! Tot die tijd helpen Valdispert-pilletjes. Niet tegen nachtmerries, maar ze zorgen ervoor dat ik weer in slaap val. En een uitgerust mens ziet de wereld een stuk zonniger.
Ik schaam me. Het is zo raar om me voor iets te schamen waar ik totaal geen controle over heb, maar het is er. Ik schaam me omdat het weer niet gelukt is een kindje, ons kindje, gezond op de wereld te zetten. Van dit gevoel heb ik het meeste last. Ik durf hierdoor niet goed de deur uit. Dit is de lastigste van alles wat ik voel. Woede, verdriet, frustratie, angst, ongeloof, schuld, maar vooral de schaamte. Hier moet ik echt wat mee/tegen doen, want dit gevoel beïnvloed mijn dagelijks leven enorm. Mijn moeder heeft na de geboorte van mijn broer (die is zwaar gehandicapt) straatvrees gekregen en ik denk nu een klein beetje te snappen hoe dat gaat. Want iedere stap is een hele grote en het is heel makkelijk om binnen te blijven. De eerste weken deed ik boodschappen op zaterdagmiddag laat, in een andere stad. Inmiddels durf ik weer naar mijn eigen supermarkt. Maar de kleinere winkels, waar meer mensen mij kennen en aanspreken, durf ik nog niet in.
Ik durfde niet naar mijn werk omdat ik niet over de gang durfde te lopen. Mijn directe collega's kon ik wel onder ogen komen, maar verder niet. En aangezien het toilet aan het einde van een hele lange gang is, ging dat niet. Het gaat beter, want deze week heb ik zowaar bijna mijn normale uren gewerkt (incl. een aantal toiletbezoeken). Het klinkt zo stom, maar zo diep zit het dus. Moeilijk om toe te geven. Hoe stom klinkt het als ik moet bekennen dat ik vanmorgen om 6.50 uur koffie ben gaan halen omdat ik daar niemand tegen wilde komen. Maar vanmiddag ben ik weer gegaan en heb ik voor 4 mensen koffie gehaald. Iets om trots op te zijn? Misschien. Volgende week zou ik een vergadering hebben met een groep die ik nog maar 1 keer eerder gezien heb. Ik heb het afgezegd. Durf simpelweg niet te gaan. Dit met mijn collega besproken en die zei dat het niet erg was als ik nu even genoegen nam met mijn klusjes dichtbij en dan over een tijdje vanzelf de rest er weer bij pak. Het is raar om te merken dat dit soort kleine stapjes ook lichamelijk gevolgen heeft. Zo ben ik na een telefoontje, bezoek aan koffieautomaat, toilet of ons postvak helemaal duizelig en breekt het klamme zweet me uit. Maar het gaat ook weer over en dat is wel een bemoedigende gedachte.
En de angst. Angst dat we met zijn 3tjes zullen blijven (hoewel we echt niet ongelukkig zijn hoor), angst dat er iets uit de onderzoeken komt. Angst dat er niets uit de onderzoeken komt. En angst voor Mr. T. Want ik heb 2 hartjes zien kloppen en ze zijn er beide mee gestopt. Zomaar, zonder dat ik het merkte. Lekkere moeder, ik heb niet eens gemerkt dat mijn kindjes er niet meer waren. Wat als dat hartje van Mr. T er ook opeens zomaar mee stopt? Die is ook lastig voor me. De eerste 2 weken na de miskraam ben ik soms wel 4 keer gaan kijken bij hem. Ik werd er gek van, zo bang! Ook dit gaat heel voorzichtig beter. Meer omdat ik probeer er niet aan te denken, maar dat wil geen enkele moeder, dus daarin ben ik vast geen uitzondering.
Ik probeer mezelf wel steeds een beetje vooruit te duwen en ondertussen ook te accepteren dat er nou eenmaal dagen zijn die maar liever zo snel mogelijk morgen moeten worden. Mr. T en ik zijn maandag samen door de sneeuw naar de eendjes gewandeld. De eerste keer dat we 'zomaar' naar buiten gingen. En vandaag hebben mijn ouders de slee vast gebracht, voor het geval het vrijdag gaat sneeuwen. En als het vrijdag niet gaat? Dan moet het nog maar een keer gaan sneeuwen op een dag dat het wel lukt.
Vanavond ben ik met mijn man en onze beste vriend uit eten geweest. Het restaurant was nog leeg (zo'n opluchting!) toen we aankwamen en we hebben zo gezellig zitten babbelen dat ik niet eens door had dat het restaurant tegen het toetje bijna vol zat.
Nu is het inmiddels al laat en terwijl ik mijn tekst zo terug lees denk ik 'wat deprimerend zeg'. Maar ik voel me door het schrijven een stuk opgeluchter. En zo eindigt een heel lang, deprimerend verhaal toch positiever dan het begon ;)
reacties (0)