Mooi
Toen afgelopen maandag bevestigd werd dat we een miskraam kregen, moesten er natuurlijk ook wat praktische zaken geregeld worden. Mijn man belde zijn baas om uit te leggen wat er aan de hand was en dat hij mij de komende dagen wilde ondersteunen. Dit was gelukkig geen enkel probleem, hij mocht bij mij blijven zolang wij nodig hadden. Ook ik moest mijn chef inlichtten over wat er speelde. Dat heb ik per mail gedaan omdat ik bang was (nou ja, wist) dat ik aan de telefoon zou huilen. Ik heb hem de situatie per mail uitgelegd en hoewel hij normaal gesproken behoorlijk bot kan zijn, kreeg ik een heel vriendelijk mailtje terug. Hij vond het heel erg jammer voor ons en had ons graag wat anders gegund. Verder moesten we de tijd nemen die we nodig hadden en hij wilde het graag horen als ik er weer aan toe was om te komen werken.
Daarna moest er een mailtje naar Moeders voor Moeders. Ook dit heeft me veel moeite gekost, want wat geloof ik in hun werk en wat ben ik blij en trots dat ik eraan kan en mag bijdragen! Het voelde een beetje als falen, de 16 weken niet vol maken. Aan de andere kant heb ik bijna 3 weken langer mee kunnen doen omdat de miskraam zo laat op gang kwam. Ook van MvM krijg ik een vriendelijk mailtje terug, ze vindt het vreselijk voor ons dat wij dit voor de 3e keer mee maken en wenst ons al het goede toe.
Afgelopen vrijdag was dus de laatste ophaaldag. De chauffeur komt even vrolijk als altijd naar boven en met een grote glimlach zegt hij 'de laatste keer alweer'. Ik stamel terug dat dat inderdaad zo is. Die man weet natuurlijk helemaal niet dat het bij ons niet goed is gegaan. Die denkt gewoon dat ik 16 weken ben en dus klaar ben met MvM. Ik moet er even diep van zuchten en knuffel mn heerlijke, vrolijke jongen nog wat harder.
Als we 's avonds aan tafel zitten legt mijn man de post op tafel. Er zit 1 envelop voor mij bij, zonder afzender. Toch herken ik vaag het lettertype, maar ik kan het niet precies thuisbrengen. Ik maak de envelop open en barst in snikken uit. Van Moeders voor Moeders, een brief om mij te bedanken voor de bijdrage en dat ze het erg jammer vinden dat het voor ons zo moet lopen. Bij de brief zit een tegoedbon voor een plant/bloemetje. Wat lief, wat onverwacht, wat welkom. Eindelijk beginnen de eerste tranen te komen die ik al zo lang bij me hou. Het is zo moeilijk om ze te laten stromen, vooral als Mr. T lekker rondloopt. Ik leg aan Mr. T uit dat het niet door hem komt, dat mama nu gewoon erg verdrietig is, maar dat ik vreselijk veel van hem hou en dat hij me juist zo vrolijk maakt. Ik zeg hem ook dat het weer goed komt met mama, al weet ik nog niet wanneer. Later die avond besluiten manlief en ik dat we na het opknappen van onze woonkamer een mooie, grote plant gaan kopen die symbool zal staan voor onze kleintjes die niet hier zijn.
Verder twijfelen we met de dag meer over wat we nu moeten doen. Toch maar het chromosomenonderzoek of toch maar niet? De ene dag willen we het wel, de andere dag niet. Aan de ene kant verlangen we allebei enorm naar een tweede kindje, waardoor we graag weer zwanger willen raken. Aan de andere kant durven we geen van beide. Onze kansen liggen nu toch heel anders. Van de 4 zwangerschappen zijn er 3 op een miskraam uitgelopen. Dat is 75% en dat is wel schrikbarend hoog. Omdat ik wel heel snel zwanger raak, moeten wij ons niet afvragen of we nog een zwangerschap aan kunnen, maar of we nog een miskraam kunnen verwerken. Ik weet dat er nu een aantal zullen zijn die zeggen dat ik het positief moet zien, en we zijn ook wel positief (we rekenen er nog wel op dat we voor een 2e keer papa en mama mogen worden), maar we moeten ook wel heel realistisch zijn. Dit verdriet hakt er behoorlijk in en het legt even een behoorlijke druk op onze relatie en op ons gezin.
Helaas is rust ons nog niet echt gegund. De oma van mijn man ligt inmiddels zeer slecht. Ze is 92 en vorig weekend gevallen. Hoewel ze daar geen ernstige verwondingen aan over heeft gehouden, gaat ze erg hard achteruit en heeft de arts haar situatie omschreven als 'het begin van het einde'. Ze wist al dat we zwanger waren en omdat het kort na haar val nog goed met haar ging heeft mijn schoonmoeder haar ook verteld dat we een miskraam zouden krijgen. Dit vond ze vreselijk om te horen. Als we hadden geweten dat ze zo snel achteruit zou gaan, dan had mijn schoonmoeder haar niet ingelicht. Het is erg pijnlijk om haar, naast alle ellende die ze al heeft, nu ook nog extra verdriet te bezorgen.
Voor nu is het al weer een veel langer verhaal geworden dan mijn bedoeling was. Ik brei er een eindje aan en ga verder met de film waar ik aan begon en het biertje dat ik heb open gemaakt. Ik had al weken zin in een biertje (drink noooooit bier) en toen we bevestigd kregen dat het misging heb ik er dus 1 gehaald. Het smaakt voor geen meter!
Fijne avond meiden.
reacties (0)