Zonder woorden
Stil stappen we in de auto. Mr. T afgeleverd bij oma en wij op weg naar de vk voor de echo waar ik zo tegenop zie. Ik wil eigenlijk helemaal niet weten wanneer ons Droompje gestopt is met groeien. Straks ga ik alles terugrekenen en bedenk ik me dat ik op die dag toch iets verkeerd heb gedaan of gegeten of dat ik die dag iets gevoeld heb wat mij wakker had moeten schudden. Maar de vk zegt dat het belangrijk is om te weten.
In de auto zeggen we niets. Ik zucht en hij wrijft over mijn been. Hij haalt zijn neus op en ik knijp zachtjes vlak boven zn knie. Bij de parkeerautomaat staan we onhandig met muntjes te prutsen. Allebei bibbervingers. Hij gooit er een euro in zodat we een uur mogen staan. Daarna wil hij er meer ingooien maar ik houd hem tegen. "Ben je gek? Je denkt toch niet dat we zolang naar een stil dingetje gaan zitten kijken? Dan ben ik allang weg hoor!" Arme schat...in de lift slaat hij bemoedigend zijn arm om me heen.
In de wachtkamer hangen de geboortekaartjes waar we zo leuk inspiratie vandaan halen. Er hangt er zelfs 1 van een oud klasgenootje die in juni vader is geworden van een zoon. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en na een kort gesprekje besluiten we gauw te kijken zodat we dat in ieder geval achter de rug hebben. Het blijkt dat ons liefje al een week na de eerste echo gestopt is. Het is vreemd om te zien, zo'n heel stil kindje in mijn buik. Het is nog niet echt de vorm van een heel mensje, al zie ik er duidelijk een hoofdje in. De boel is nog helemaal intact daarbinnen. Met 7.4 weken is ons minimensje gestopt, maar alles eromheen is door blijven groeien. Raar.
Omdat het wel degelijk rommelt in mijn buik wachten we het nu 2 dagen af. Morgen hebben we opnieuw contact met de vk om te kijken of het doorzet of dat er toch wat geholpen moet worden. Dan valt er te denken aan een pil die de miskraam opwekt en die ik thuis mag gebruiken, of een curettage. Ik hoop van harte dat het vanzelf op gang komt. De vk zegt dat het best pijn zal doen, te vergelijken met weeen. Bij mijn eerste miskraam had ik onwijs veel pijn, maar de tweede viel me alles mee. Toen kwam alles in 1 keer en was ik zo van de pijn af. Daarna stelt ze me gerust door te zeggen dat het kindje 1.2 cm is en dus echt niet te zien zal zijn als het eruit komt. Dat is een pak van mijn hart, want daar was ik zo zo zo bang voor.
Terug in de lift pakken we elkaar nog eens stevig vast. In de auto nog maar een keer. Dan rijden we stilletjes terug naar oma en Mr. T. Die verwelkomt ons met een dikke knuffel en een nieuw geleerd woordje (de naam van zijn oom). Wat heerlijk dat hij er is! Zo vrolijk en lief. Als hij mij ziet huilen, dan komt ie eerst een blokje brengen, dan zijn knuffeltje en dan een kus. Wat zijn we dankbaar dat hij er is. Hij is het bewijs dat het wel degelijk kan. Niet nu, maar ooit wel weer.
De buikpijn wordt steeds een beetje meer, het komt en gaat. Niet zoals weeen, maar meer zoals bij een menstruatie. Het verlangen om het dekbed over mijn hoofd te trekken wordt wel steeds groter en dus ga ik dat nu lekker doen. Thenx voor alle lieve reacties!
reacties (0)