Dag Droom...
Na 11 weken lijkt ons wonder niet meer dan een droom te zijn. Bloedverlies en buikpijn, zo ontzettend NIET wat ik wil zien en voelen nu. De buikpijn doet akelig veel denken aan mijn eerdere miskramen. Tranen vloeien...en wat ben ik boos. 11 weken is bijna over die grens waarna het helemaal nooit meer mis zou mogen gaan.
Ik heb je hartje zien kloppen. Ik heb beschermend met mijn hand op mijn buik geslapen. Over mijn buik gekriebeld. In bed kleine verhaaltjes aan je verteld, al was dat soms alleen in mijn gedachten. Ik heb over je gefantaseerd, wie je zou zijn. Wie je bent. Want je bent er echt. Ik heb je hartje zien kloppen en ondanks dat het dat nu misschien niet meer doet, zit je nog steeds in mijn buik. De plek waarvan ik dacht dat het voor lange tijd een veilig nestje voor je zou zijn, maar tevens de plek die je niet tegen alles kon beschermen.
Toen ik net zwanger was, was ik veel rustiger. Ik besefte me dat ik niet alles onder controle kon hebben en dat jij wel tegen een stootje zou kunnen. Dat als ik een keer mijn vitamine zou vergeten, ik je daarmee heus de kans om op te groeien zou ontnemen. Nu voelt dat heel anders. Ik verwijt mezelf dat ik minstens 2 x die vitamine niet heb genomen, dat ik niet alleen gezond heb gegeten. Dat hoort bij mama zijn....schuldgevoel. Ik ervaar het met liefde. Ik heb het al sinds je grote broer er is, en voor jou komt er nog een beetje schuldgevoel bij.
Gelukkig heeft mijn moeder gisteren een 'zwangerkaartje' op de bus gedaan. Anders hadden we niets gehad. Nu hebben we een mooie foto van de echo, een positieve test en een kaartje. Dingen die bewijzen dat jij, mijn Droom, er toch echt was.
Wat gaan we je missen, onze Droom. Onze plannen voor het omgooien van de slaapkamers gaan weer even in de ijskast. Ons verlangen om jou in onze armen te sluiten moeten we nu loslaten. Ooit wel hoor, dat beloof ik je. Voor nu mag je je voegen bij zoveel andere lieve kindjes en mensen die niet hier zijn maar daar. Zij zullen op je passen, totdat papa of mama bij je is. Over een hele lange tijd, dat wel. Maar dan kijken we samen, hand in hand naar de mensen hier, en zijn wij de mensen daar.
Dag lieve Droom,
Kusje van mama
reacties (0)