Om op te eten

Tijd is zowel een feit als een gevoel. Er blijven 60 seconden in een minuut zitten en 60 minuten in een uur. Daar kun je niet omheen. Soms duurt iets voor je gevoel heel erg lang, en soms duurt iets heel erg kort. De tijd vliegt, of kruipt. Zomertijd of wintertijd. Als je ‘s avonds in bed stapt en de volgende ochtend wakker wordt, sla je verbaasd te wekker uit en denk je ‘nu al?!’ Als je ‘s avonds in je bed stapt en er na een uur uit moet om vervolgens 3 uur bezig te zijn met een huilende jongen besef je je opeens hoelang zo’n uur duurt. Of een hele nacht. Vooral als die nacht nog eens extra lang duurt vanwege de wintertijd. Wat zou dat lekker slapen, extra lang donker. Een heel uur extra slapen is voor tenslotte ouders goud waard.


We waren er al voor gewaarschuwd. Door het consultatiebureau, door andere ouders, door boeken. Rond de 9 maanden krijgt uw baby last van verlatingsangst. Dit werd gebracht als een feit. Normaal staat er ‘kan uw kind last krijgen van’. Niet hier, dit is een feit. Rond de 9 maanden krijgt uw baby last van verlatingsangst. Wij dachten er dus al op voorbereid te zijn. Zodra dit fenomeen zich aan zou dienen, zouden man en ik vol goede moed de handleiding volgen die ons door al deze partijen is aangereikt: ‘troost de baby zonder veel te praten, niet te veel licht aan, bij voorkeur niet uit bed halen en beslist niet uit de eigen kamer halen’. Echt geschreven door mensen die prima slapen. Maar goed, gisteren leek de verlatingsangst bij zoonlief aangebroken te zijn. Omdat hij ook verkouden is, en we dus niet 100% zeker wisten waar hij last van had, hebben we getroost, gesust, geknuffeld, flesjes gegeven, in bed gekroeld, met het resultaat dat de nacht met het heerlijke extra uur ons ong. 3 uurtjes slaap bracht. Beetje jammer.


Gisteren werd het niet beter. De kleine man wilde beslist niet in zijn kamer slapen en ten einde raad (want wat is het zielig om te zien, een oververmoeide baby die niet meer weet hoe hij het heeft) is ie op de bank in onze armen in slaap gevallen. Niet erg, komt sporadisch voor. Kwestie van in bed leggen, dachten we…maar daar trapte hij echt niet in. Zodra we de beweging naar beneden maakte begon hij vreselijk te huilen. Terug naar de bank. En daarna heel lang buiten gewandeld. Zo kon mijn man aan zijn strip werken en over het algemeen huilt mijn zoon buiten vele malen minder. Dus een flink stuk gelopen, langs stal geweest, daarna naar mijn ouders. Die wilden toevallig gaan wandelen en vonden het helemaal niet erg om hun kleinzoon een poosje mee te nemen. Die middag hebben we een paar keer op de babyfoon gekeken, vol overtuiging dat we hem hoorden huilen. Dat gehuil gaat echt in je hoofd zitten!


Zoon kwam thuis, heel vrolijk maar moe. Lekker gegeten, nog even gespeeld, gedoucht en toen na zijn flesje lekker naar bed. En hij sliep! Wat waren we trots (en opgelucht). Tot 1 uur, want toen begon het drama weer van voren af aan. We hebben volgehouden met het in bed troosten. We hebben over zijn wang gewreven tot we zelf bijna op de rand van zijn ledikant in slaap sukkelde. Toen ie eindelijk sliep en we stilletjes wegslopen, begon hij na een kwartiertje weer te piepen. En dus, tegen alle adviezen in hebben we vannacht met zijn drietjes in het grote bed wakker gelegen. Want slapen terwijl er kleine vingertjes aan je haar trekken en in je neus zitten en voetjes die in je buik schoppen (maar nu van buitenaf), dat slaapt voor geen meter.


We hopen dat het een fase is. Overal waar ik meiden spreek met kids van dezelfde leeftijd, is het ‘t gesprek van de dag. De ene moet er 15 keer uit, de andere 5, maar bijna allemaal moeten we eruit. Onze kinderen hebben bijna allemaal last van de verlatingsangst-fase. Nu maar hopen dat het echt een fase is. Eén van deze mama’s is al ruim anderhalve maand bezig. Als het echt zo erg blijkt overweeg ik een zoon-gaat-logeren-schema te maken ;-) En ondanks een paar slapeloze nachten, krijg ik vanmorgen een glimlach. 2 tandjes onderin en 2 prachtige blauwe ogen die me naar hem toe trekken. Ik neem hem in mijn armen en krijg een heerlijke, natte, snottige knuffel. Hij is om op te eten. En zoals oma zegt 'soms zou je willen dat je het had gedaan' ;-)