Voor Frutsel

Je bent er nog lang niet, maar toch wil ik je even vertellen hoe ik het zwanger zijn beleef. Zodat je later kunt lachen om al mijn rare dingen. Of wanneer je zelf een kindje krijgt, dat je weet wat er allemaal met mij gebeurde toen ik zwanger was.

- Je maakt me moe! Heel erg! Ik slaap waar ik zit. Ik doe niet meer aan een klein slaapje op de bank. Als ik op de bank ga liggen ben ik minstens 2 uur onder zeil. En ik maak tegenwoordig rustig een nacht van 12 uur slapen. Ik probeer er van te genieten, want voor ik het weet ben jij er om mijn nachten heerlijk te verstoren met honger, natte luiers en weet ik wat meer. Maar ongezellig is het soms wel...als papa thuis komt ben ik hooguit nog anderhalf uur aanspreekbaar en daarna lig ik te snurken. Aan de andere kant ben ik straks wel goed uitgerust als jij er bent! In ieder geval de eerste week ;-)

- Je hebt me kennis laten maken met zoogcompressen. Weer een stapje dichterbij het mama-worden, al vind ik het zelf niet zo'n heel elegant stapje. Ik werd van de week wakker met een nat shirt. Niet een beetje, nee het leek wel een hele plas. Schrok me helemaal het heen-en-weer. Dus heb ik je oma gebeld. Zij stelde me gerust, had het al heel vroeg toen zij zwanger was van mij. Ik moest maar zoogcompressen halen. En dan staat er op de verpakking dat die dingen heel discreet zijn. Nou, mijn rug op! Ik vind er niks aan haha. Maar goed, ik kan er vast aan wennen. Heb er op zich niet zoveel last van. Behalve als ik aan jou denk. Als je schopt, of als ik in je kamertje sta, als ik denk aan de bevalling, of als ik fantaseer over die heerlijke kleine voetjes die ik straks zo lekker vol met kussen kan plakken. Dan begint het weer en ben ik toch nog dankbaar voor die zoogcompressen.

- Ik hou niet meer van kaas. Best vreemd, aangezien ik normaal gesproken gek ben op kaas. Ik word er niet warm of koud van. Hoewel ik ontzettend veel zin heb in een kaasfondue, durf ik er niet aan te beginnen, want waarschijnlijk smaakt het heeeeeel anders dan ik nu denk. Het maakt ook niet uit wat voor kaas ik wil eten, het smaakt gewoon niet, heel anders. Kun je dat ook voor me regelen met chocola en koekjes??? Dan hoef ik me geen zorgen meer te maken over de weegsessies bij de verloskundige.

- Ik voel me soms heel schuldig omdat je niet tegen je vaders hand wil schoppen. Eigenlijk, heel eerlijk, voel ik me schuldig dat ik me daar juist niet rot over voel. Want tegen mijn hand schop je lekker wel. Maar zodra je vader zijn hand op mijn buik legt, is het spontaan stil daarbinnen. Als hij zijn hand weghaalt, dan begin je weer vrolijk te spartelen. Waarom doe je dat toch? Kun je dat onthouden? En als je dan straks, later, over heel veel tijd, kunt praten, wil je dan eens in mijn oor fluisteren waarom?

- Ik weet soms niet meer waar ik eindig en de hormonen beginnen. Soms roep ik iets, terwijl er diep in me een klein stemmetje roept 'he, wat zeg ik nou weer voor raars????' Maar dat stemmetje negeer ik dan. Ik kan overstuur raken van de domste dingen, boos worden op je vader over het feit dat ie zijn sokken niet in de wasmand stopt (maar dat heeft ie eigenlijk nog nooit gedaan), ik maak me zorgen als je vader naar zijn werk gaat. Opeens ben ik zo bang dat er iets met hem zal gebeuren...gek word ik ervan. Nu zit ie een weekend in de Ardennen en ik moet me inhouden om niet ieder uur te smsen en te vragen of het toch wel goed met hem gaat.

- Ik ben zo vergeetachtig! Het is te belachelijk voor woorden. Soms schrijf ik alles op briefjes, maar die raak ik dan ook weer kwijt.

- Ik vind het fantastisch als ik je voel bewegen. Nu is het nog leuker, want soms zie ik het ook. Dan zie ik mijn buik schudden. Ik vind het heerlijk dat je me zo laat weten dat alles goed gaat daarbinnen. Als papa en ik gaan trouwen, krijgen we een videocamera. Ik hoop dat ik het dan ook een keertje kan filmen, zodat ik nooit vergeet hoe het eruit zag en hoe ik me toen voelde.