Een nieuwe (pijnlijke) teleurstelling en een kans minder

Hier ben ik dan... zoals in mijn vorige blog gezegd mocht ik vandaag om 16u30 bellen naar het fertiliteitscentrum van UZ Gent om hun beslissing te weten te komen. Na 5 keer bellen, altijd bezet gezien iedereen die besproken werd waarschijnlijk op hetzelfde uur mocht inbellen en in dezelfde spanning zat zoals ik om hun beslissing zo snel mogelijk te weten te komen. Jammer genoeg voor mij opnieuw negatief... dus best wel weer een teleurstelling. En niet alleen voor mezelf maar ook voor alle mensen rond op me. Ik stuurde hen allemaal hetzelfde berchtje "Beslissing Gent: Nee" en van iedereen kreeg ik super lieve reacties terug. Niemand begrijpt het ook... Het is ook vooral zo pijnlijk omdat ik in Gent, in tegenstelling tot Kortrijk, al alles in orde had moeten brengen i.v.m. donoreigenschappen en aanvraag donorzaad. Dat deed het lijken alsof die 'Ja' enkel een formaliteit was. Ik wist natuurlijk dat dat het niet was en dat de kans aanwezig was om opnieuw een 'Nee' te krijgen maar dat maakt het natuurlijk niet minder pijnlijk.


Effe over het telefoontje zelf: Die psychologe (de contactpersoon) zei me dat ze wel zagen dat ik enorm veel positieve vorderingen had gemaakt in dat jaar en dat alles heel positief was geëvolueerd en dat ze dat zeker erkenden. Maar ze stelden zich vragen bij de haalbaarheid, mijn netwerk in nood en mijn pijnmedicatie. Dingen waar ik dus zelf geen invloed meer op heb. Mijn eigen psychologe vond dit ook raar omdat zowel ik, zij als mijn andere artsen dit allemaal weerlegt hadden en wij de indruk hadden dat ik, en zij ook, op die 3 punten toch genoeg (niet voor Gent dus) hadden bewezen dat het allemaal goed zat. Mijn psychologe zal morgen nog eens naar Gent bellen zei ze. Niet dat dat iets zal veranderen aan de zaak maar misschien komt zij nog iets meer te weten. Ikzelf heb aan de telefoon niet zo heel veel meer gezegd, ik kreeg er ook niets meer dan "Ja", "Nee" en "Bedankt" uit en moest mezelf serieus inhouden om niet aan de telefoon nog in tranen uit te barsten.


Ik geef mezelf vanavond een serieuze baal-avond en tijd om de tranen de vrije loop te laten. En morgen herpak ik me wel weer!


Volgende week zie ik mijn eigen psychologe terug en na dat gesprek zal ik me waarschijnlijk in Brugge aanmelden. Poging 3 en wie weet lukt het daar wel? Misschien zien ze daar minder problemen dan in Gent en kan ik die punten wat ze in Gent hebben aangehaald nog beter toelichten dan ik nu al heb gedaan. Ik moet wel sneller schakelen nu want mijn 'tijd' raakt op. In februari word ik 35 en met maar 1 eierstok/eileider heb ik niet veel overschot aan kansen meer lijkt me. Maar ik geef niet op aan mijn droom/wens... NO WAY! Dan kennen ze mij nog niet! ;-)


(Ik weet dat sommige mensen dit weer als positief zullen zien dat ik geen mama mag worden en me zullen aanraden mij er bij neer te leggen maar aan die boodschappen heb ik geen nood. Ik heb iedereen van familie, vrienden tot artsen achter mij staan en weet wat ik en mijn lichaam aankan.)

1708 x gelezen, 4

In Zwanger worden

reacties (13)


  • Kato89

    Iemand in mijn wijk had een meisje ze is nu 28 via een arts ook donorschap gedaan ze had tweeling en jaar later terug en dit maal een 3ling en ze woont ook nog in bij haar zieke moeder, waarom zou het voor jou niet haalbaar zijn?

  • snoezelke

    Ik snap er, net zoals al de mensen uit mijn omgeving, ook niets van. Die beslissing is zo subjectief, ze maken een beslissing na 2 uurtjes met mij gesproken te hebben.

  • flierefluiter

    Het feit dat twee klinieken een nee zeggen, zegt natuurlijk behoorlijk veel. Het is hun job, hebben er zeer zeker wel kijk op. Zij zien zoveel in iemand na 2 uurtjes, en een geheel dossier wat ze uiteraard ook hebben gelezen.

  • flierefluiter

    Omdat je dan even de oude blogs terug zou moeten lezen. Bijna heel babybytes en twee klinieken vinden het geen goed idee, en zien het niet haalbaar.

    Kort gezegd: TO is zelf behoorlijk medisch (fysiek en mentaal) en kan amper voor zichzelf zorgen. Werkt niet, door ziekte. TO is geen gemiddelde alleenstaande vrouw met kinderwens. Dat maakt het verhaal zo ingewikkeld. Een kinderwens herkent hier bijna iedereen wel. Sommigen herkennen het machteloze gevoel van geen kinderen op de wereld kunnen zetten, veelal door onvruchtbaar te zijn. Ikzelf kan me niet indenken hoe het is van anderen afhankelijk te zijn om deze grote wens te laten vervullen. Ik snap dat het enorm pijnlijk is als je dan wordt afgewezen. Maar als dat tot twee keer toe gebeurt moet je wel achter je eigen oren krabben en jezelf in de spiegel aankijken en inzien wáârom mensen dat besluit nemen.

  • Rachel38

    en het zonder hulp van het ziekenhuis doen is dat geen optie? hor vaak genoeg verhalen van alleenstaande mama's die een zaaddonor zoeken en zichzelf insemineren....

  • snoezelke

    Ja dat is een optie maar dat is natuurlijk niet gecontroleerd. Een man kan vb HIV hebben en het niet weten en zo doorgeven aan mij (en het kind). In het ziekenhuis worden alle donoren helemaal getest op van alles en vanaf ze drager zijn van een bepaald gen worden ze geweigerd om te vermijden dat het kind een bepaalde aandoening heeft doordat zowel moeder als donor drager zijn van hetzelfde gen. Dus daarom wil ik het liever via het ziekenhuis doen ook al is die afwijzing krijgen enorm pijnlijk. Maar als ik in het volgende ziekenhuis terug word geweigerd zal ik die optie van het zelf te doen toch zeker bekijken en bekijken hoe de risico's zo klein mogelijk te houden.

  • Rachel38

    Ik ken vanuit mijn werk genoeg vrouwen ( al zijn dit lesbische koppels maar dat maakt niets uit ) die een donor uit het buitenland hebben gebruikt. Gewoon via ern officiële ej gecontroleerde bank, dus geen kans op ziektes etc

  • Annanm

    Wat een gevaarlijk advies dit. Het gaat om een enorm labiele vrouw hier die amper in staat is om voor zichzelf te zorgen, hoe moet zij voor een kind gaan zorgen? Het is niet voor niets dat de ziekenhuizen dit weigeren.

  • snoezelke

    Effe herhalen wat ik privé al naar iemand stuurde: Hoezo kan ik amper voor mezelf zorgen? Vind ik raar van andere mensen om te zeggen terwijl ze mij niet kennen. Ik doe alles zelf (koken, de was en de plas, boodschappen, mijn eigen hygiëne, het lichte opruimwerk,...) buiten poetsen, en er zijn veel mensen met poetshulp dus dat lijkt me overdreven dat enkel dit voor jullie betekend dat ik niet voor mezelf kan zorgen.

    En euh... labiel? Alweer, goed dat je mij kent om zo over mij te oordelen. Volgens jou is iedereen die ooit een burn-out of een depressie heeft gehad voor de rest van hun leven labiel dan?

  • Yune

    Hè, dat is balen

    Zoals een paar voorgangers al zeiden, neem even de tijd om deze afwijzing een plaats te geven, en ga met goede moed weer verder

  • Jvb

    Wat mensen er ook van vinden, je hebt een grote wens, je had nu ook veel hoop en dat die nu weer onderuit gehaald is, is gewoon hartstikke rot voor je. Natuurlijk voel je je nu klote, balen lijkt me zelfs een beetje een understatement. Gun jezelf maar wat meer dan die ene avond hoor, je mag echt even niet sterk zijn. Sterkte!

  • Dame68

    Helemaal mee eens. Je mag hier natuurlijk ontzettend verdrietig van zijn. Erg moeilijk als je wens groot is. Wens je sterkte!

  • Assiral

    Helemaal mee eens! Heel veel sterkte🩷