Weer een tijd geleden...

Sorry dat ik me hier de laatste tijd niet meer heb laten horen. Maar ik ben door een zee van emoties moeten gaan, snap nog steeds niet waar mijn leven nu naar toe moet.

Tijdens het weekend van 8-9-10 augustus ben ik zoals jaarlijks naar Ieperfest geweest, een hardcore/metal festival. Ik ben er door een hel gegaan. Fysiek was het ook helemaal niet verantwoord om te gaan. Maar thuis komen de muren op me af en daar was ik toch onder de mensen. Ik was er nooit alleen, iedereen sprong (bij wijze van spreken) voor me om me op het podium te krijgen van de bands die ik wou zien of als ik iets wou drinken of eten. Dat is ook een reden dat ik blijf gaan, omdat ik weet dat iedereen (dus ook mensen die me niet kenden) alles deden om me te helpen. Uren heb ik in de hulppost van het rode kruis gelegen en vanaf zaterdagnamiddag heb ik brace rond mijn nek gekregen omdat ik mijn hoofd niet eens meer recht kon houden. Zondag was het echt slecht weer en hebben ze me proberen droog en warm te houden met van die foliedekentjes die ze bij het rode kruis hebben. Ze hebben me de zondag met 3 in moeten leggen, zo op was ik. En ik heb vaak gehoord dat ik koppig was en ik beter was thuisgebleven voor mijn gezondheid. Maar waar het me fysiek afbeulde, sterkte het me in het mentale. Rond mensen zijn, buiten mijn huis zijn... dat was mijn doel van mijn weekend.

Op 19 augustus moest ik naar Leuven daar hebben ze (eindelijk, na 5,5 jaar) een conclusie genomen. Er zitten nergens zenuwen gekneld en in mijn hoofd is er ook niets verkeerd in de besturing naar mijn zenuwen toe. Het zou een aandoening zijn die onstaat in de zenuwen zelf. Momenteel kunnen ze het nog niet verklaren, zo ver staan ze nog niet. Er zijn meerdere patienten die diezelfde symptomen vertonen dus vandaar dat ze uit gaan dat het wel degelijk om een aandoening gaat en het niet 'tussen mijn twee oren' zit. Maar het is dus wel zeker dat het voor het leven is. Dus nu heb ik een 'attest van handicap' en nu zullen ze beginnen met een aangepaste rolstoel voor me te maken, misschien zelfs twee (1 voor korte uitjes en 1 om daguitstappen enzo te doen).

Momenteel voel ik me echt verdoofd, mij hoofd is leeg en ik weet niet wat te denken. Ik ben 25 jaar (en het is al 5 jaar bezig) en ik heb een aandoening die me voor mijn leven zal blijven volgen. Dit is wat/wie ik zal blijven voor de rest van mijn leven en het zal me tekenen zolang ik leef. Opgeven wil ik niet maar hoe het verder moet... geen idee, alle is wit... ik zie en voel enkel het hier en nu.

Afsluitend met een positieve noot: op 23 augustus is mijn metekindje gedoopt. Ik heb die dag echt genoten van haar. Haar vasthouden, met haar spelen, haar flesje geven... ik denk dat ik daar gewoon nog meer van geniet wetende dat ik zelf nooit moeder zal worden. Ze is nu iets meer dan 4 maand en wat een lieve, sterke en levensvolle meid is het, echt super!