Afscheid... (+gedichtjes)

Vandaag is mijn grootmoe gestorven, bijna 3 maand na mijn grootva (16/07). Ik ben uiteindelijk wel wat gerustgesteld dat ze is kunnen sterven vandaag. Want sinds mijn grootva is gestorven is het echt bergaf gegaan met haar. De tumor in haar hoofd speeld daar ook een grote rol in maar ze wou vooral zo snel mogelijk terug bij mijn grootva zijn. De laatste weken was ze enorm verward, sliep veel, kon niet meer eten of drinken dus het ging echt niet meer goed. Ze lag ook al enkele weken op palliatieve in het ziekenhuis. Dus misschien is het gewoon goed dat ze nu is ingeslapen.

Ik had zowel voor mijn grootva als mijn grootmoe nu een gedichtje geschreven die ik in de kerk heb voor gelezen/ zal voorlezen. Donderdag is de begrafenis.

***

Jaar in, jaar uit heb jij met veel toewijding voor iedereen gezorgd,

en ineens lag je daar, afhankelijk van al die machines.

Samen met grootmoe leefde je van dag tot dag,

genietend van jullie mooie leven samen, gesterkt door jullie geloof.

De laatste keer dat ik op bezoek kwam liep ik zonder krukken,

je glunderde en zei toen: 'Als Sien iets wil zal ze het bereiken.'

Wel die vechtlust heb ik duidelijk van geen vreemden,

na bijna 89 jaar is jou strijd nu gestreden en kan je rusten.

Jij hebt B. en mij zoveel geleerd en getoond,

de wandelingen in de kinderwagen langs de beek,

het verzorgen van de konijntjes en het bewerken van het land...

Het zijn allemaal herinneringen die ik zal blijven koesteren,

net zoals alle goeie raad die je ons meegaf.

Jij vertelde H. en mij dat geduld de kern van een relatie is,

iets waar wij al vaak aan gedacht hebben en dat zullen we nog doen.

Ik weet dat dit alles nooit meer zal terugkomen,

maar wat we gehad hebben nemen ze mij niet meer af.

Ik heb veel respect voor jou en ben daar zeker niet de enige in,

je zult altijd in mijn hart zitten, ik hou van jou!

Rust zacht grootva!

***

Liefste grootmoe,

Ik herinner me al die keren dat bij het binnenkomen,

ons de aroma's van de pannenkoeken tegemoet kwamen.

De ontelbare keren dat je voor ons worst, appelmoes en patatjes maakte,

en de lekkernijen die je me bracht tijdens het studeren.

Ik kijk al heel mijn leven naar je op en dat zal ik altijd blijven doen,

je was altijd zo gedreven in alles wat je deed.

De talrijke verhaaltjes en liedjes waarmee je B. en mij zelfs na 50 keer kon blijven boeien,

de leerkracht in jou is nooit verdwenen zelfs niet na je pensioen.

Je had altijd informatie voor spreekbeurten of maakte blaadjes rekenoefeningen.

En ook al heb ik die blaadjes soms met heel veel tegenzin gemaakt,

ik besef wel dat je alleen het allerbeste voor mij en B. wou.

Sinds ik alleen woon belde je me steevast iedere donderdag rond 17u op,

ons spreekuurtje noemde je dat.

Als ik jou opbelde legde je snel af om terug te bellen zodat het mij niets zou kosten,

en als ik dreigde de moed eventjes te verliezen wist je me altijd weer op te peppen.

De laatste maanden, sinds grootva ons verliet waren zwaar voor jou,

je kon niet meer naar jullie huis terug en dat knaagde aan je.

Toen ik je de vraag stelde waar het liefste wou verblijven zei je,

“Het maakt mij allemaal niets uit, zolang ik maar snel bij grootva ben.”

En ik hoop dat je daar nu mag zijn, samen, zoals het altijd is geweest.

Ik hou van jou! Rust zacht!