Jayden morgen 1 jaar!!

Ik zie mezelf nog zo goed zitten een jaar geleden. Hoogzwanger. Heel moe, heel kapot en vooral heel erg dik. Ik had het gehad met elke 3.5 naar de wc te moeten om te plassen. Huilend liep ik weg bij de gyneacoloog, omdat hij mij niet wou verlossen van mijn hummel in mijn buik, maar vond dat de natuur zijn gang moest gaan. Uren en uren heb ik weg gesleten achter internet, om elk mogelijk signaal van een beginnende bevalling te bespeuren. Al weken sliep ik op een laken met plastic eronder, voor het geval mijn vliezen zouden breken. Onder het bed stonden bed verhogers en naast het bed stond de oh zo charmante ondersteek, of wat het ook moge zijn. Naar mijn idee was het gewoon een piespot met een mooie naam, maar dat maakte de pot niet minder vies.

Ik had het gehad met zwanger zijn. Ik vond het mooi geweest. Na 41 weken me als een kangaroo gevoeld te hebben vond ik dat het tijd werd voor de volgende stap. Maar de kleine hummel vond van niet.
Tot ik op Woensdag ochtend, 10 December, voelde dat mijn vliezen braken. Kort daarop begon een weeen storm en binnen 4.5 uur lag ik in het ziekenhuis met, niet in maar op, mijn buik, mijn zoon. Mijn eigen zoon. Mijn Jayden.

Van daaruit ging het heel erg snel. De jonge meid die ik was, transformeerde in een panische geobsedeerde moeder. Een huilende moeder, die tranen liet bij elke keer dat Jayden knipperde. Niet lang daarna werd ik een alleenstaande moeder. Verhuizingen hebben plaats gevonden, veel ruzie's en heel veel stress, waarvan ik mijn kleine vent niet alles heb kunnen besparen, helaas.
Maar ik zie hoe mijn kleine hoopje baby, is getransformeerd naar een echt kind. Hij is sterk, dat weet ik, dat voel ik. Hij lacht, al valt de wereld om hem heen. Hij huilt, als hij aanvoelt dat ik tegen mijn tranen vecht. Hij gaat op onderzoek uit, kruipend, zich optrekkend aan tafels, stoelen en alle andere onzin wat niet omvalt als hij er een ruk aan geeft.
Hij heeft een hartsmeltende blik, met prachtige mooie grote ogen. Een koppie met een bos langer wordend haar. Een rits tanden in zijn mond en een wil waar je u tegen kan zeggen.

En morgen is het dan zo ver. Zijn eerste verjaardag. Geemotioneerd zit ik dit verhaal te schrijven, hopend dat Jayden dit op een dag ook kan lezen. Dat hij kan voelen wat ik vandaag voelde. Zo dubbel. Ik ben zo onbeschrijfelijk trots op hem, dat de tranen me in de ogen schieten bij het schrijven van de zin. Hij is voor mij de reden dat ik nog leef. De reden dat ik heb kunnen door knokken in deze moeilijke tijd. Hij is de redding geweest van een op die dag, 19 jarige ziel. En alles wat hij daarvoor heeft moeten doen, is geboren worden..

Zijn eerste verjaardag zal niet worden, zoals ik dat gepland heb. Ik bak niet samen met mijn vriendinnetje Marisia een mooie verjaardagstaart. Ik bombardeer hem niet met cadeautjes(met een bedankje aan de zogenaamde ''papa'' die mijn spullen, en dus ook zijn verjaardagscadeau niet wil terug geven). Ik word niet omringt in het gezelschap wat ik dacht dat er zou zijn. Ik zal niet in Eindhoven zijn.

In plaats daarvan, komt 1 van mn aller beste vriendinnen aller tijden, naar Gouda waar ik bij mijn vriend ben. Zij was ook naar Eindhoven gekomen toen Jayden geboren was. Natuurlijk is mijn nieuwe vriend er, die nu al meer vader voor Jayden is dan dat mijn ex ooit geweest is. Zijn ouders. En verder zien we wel.. Ik weet in ieder geval, dat Jayden en ik samen zijn op een plek waarvan ik zeker weet dat we allebei gelukkig zijn.

Lieve Jayden, ik ben zo trots op je. Als je dat maar altijd onthoud. Ik heb nog nooit zo'n mooi en knap kereltje gezien als jij. Vanaf morgen ben je geen baby meer, maar een echte dreumes. Dit is de 1e van nog vele verjaardagen die komen. Ik hou van je lieverd!

Dikke kus van mama........