Waarom ik een tijdje niet van me heb laten horen

Een tijd lang heb ik getwijfeld om dit te doen. En elke keer dat ik de moed had verzamelt om aan de blog te beginnen liep het internet vast, drukte ik de verkeerde knop of liep de laptop vast waarna ik zo gefrustreerd en kwaad was dat ik het niet voor elkaar kreeg opnieuw te beginnen.
Ik heb internet de afgelopen maanden grotendeels ontweken, en zit nu ook met heel erg veel tegenzin dit stukje te typen. Elke keer dacht ik, nou ik doe het morgen wel, dan voel ik me beter. Maar ik besef me nu dat de maanden voorbij kruipen, en dat het alleen maar moeilijker word.
Maar af en toe kom ik toch even spieken en lees ik de berichtjes van bezorgde mensen, waaronder jullie, mijn bb-vriendinnetjes en dan voel ik me schuldig dat ik me er gewoon niet toe kan zetten om te reageren. Maar aangezien jullie wel gigantisch met mij hebben mee geleefd in een zware situatie, verdienen jullie toch een verklaring.

De hele situatie met mijn ex, heeft mij PTSS opgeleverd. Ik kan het niet goed uitleggen, maar heb een website gevonden die het allemaal goed beschrijft, zodat jullie het misschien beter snappen.

http://psychischegezondheid.nl/page/201/wat-is-ptss.html

Inmiddels is de diagnose door 2 psychologen vast gesteld, en de psychiater die ik 9 feb zal zien, zal waarschijnlijk niet anders reageren. Deze angststoornis, zorgt ervoor dat ik alles ontwijk wat mij ook maar aan die periode kan herrinneren. Zo ben ik sinds dat ik mijn nieuwe vriend ken, niet meer in Eindhoven geweest, tenzij mij verplicht werd te gaan om de bedrijfsarts op te zoeken, of het cb voor Jayden's inentingen bijvoorbeeld. Ik kom zelfs niet eens in mijn eigen huis. Ben er nu 2 keer geweest sinds ik de sleutel heb.
Ook ontwijk ik internet, en mensen die in mijn hoofd aan hem gelinkt zijn (zijn familie, vrienden, kennissen etc.) en dus ook BB en hyves, eigenlijk iedereen die mij ook maar kan vragen hoe het nou zit tussen mij en hem en wat er nou gebeurd is. Ik kan het niet uitleggen, maar ik krijg het gewoon niet gedaan.

Ik heb overdreven hysterische en agressieve, woede aanvallen richting mijn huidige vriend, als hij ook maar iets zegt wat mij doet herrinneren aan een reactie van mijn ex. Ik ga dan, vaak om helemaal niks, zo hysterisch tegen hem tekeer, alsof ik mijn ex voor me heb staan. Ik ben laatst helemaal over de rooie gegaan, omdat hij op de bank in slaap was gevallen. Die aanvallen worden gevolgd door hysterische jankbuien, waarbij ik me zo klote voel van schuldgevoel en onbeschrijfelijk verdriet.
Soms kan ik 's nachts niet slapen, is het donker en helemaal stil. Dan kan ik panisch worden bij alleen het horen van een tikkende klok. Als mijn vriend iets te lang door gaat met kietelen, of kleine onschuldige pesterijtjes word ik gek van woede, of eindig ik jankend op de vloer. De hele dag hoor ik auto's langzaam voorbij rijden die er niet zijn. Om GEK van te worden. Ik ga wel honderd keer kijken of ik de deur wel echt op slot heb gedaan, want ik hoor hem toch ECHT open gaan. Als ik in mijn ooghoeken iets zie bewegen schrik ik heel heftig, om er vervolgens achter te komen dat het mijn eigen reflectie is in het raam. Hierdoor hou ik vaak de gordijnen dicht. Ik ben CONSTANT op mijn hoede, terwijl dit helemaal niet nodig is. Paranoide en overdreven gestresst. Ik heb herbelevingen, die zich uiten in flashbacks en nachtmerries.

Ik heb alle energie die ik over heb, nodig om een goeie mama voor Jayden te kunnen zijn. Ik probeer hem zo min mogelijk hier van te laten merken. En zo te zien gaat dat goed. Hij is namelijk gelukkig. Hij lacht en is gezond. en dat is het belangrijkste.
Ik wil me nu nog opsluiten in huis het liefst, en er niet meer uitkomen. De gordijnen en deuren dicht en iedereen buitenlaten die hier niet hoort. Ik wil niet bezoek bij mensen, of nieuwe mensen leren kennen. Ik wil nog niet dood, maar echt een leven opbouwen lukt me ook niet.
Maar ik heb hulp gezocht, omdat mijn nieuwe relatie hier heel zwaar onder lijd. Daarbij wil ik niet dat het uit de hand loopt, omdat straks Jayden hier nog onder gaat lijden, en dat zou ik mezelf nooit vergeten.

1 van de werkende therapieen zouden zijn, om erover te schrijven. Dus dat moet ik dan maar doen, maar voor dat ik het probleem bij de haren vat, leek het mij handig om eerst dit uit te leggen, en over de eerste drempel heen te stappen. Ik ga er een eind aan breien, maar als mensen vragen hebben hierover, dan hoor ik het graag. Jullie weten nu in ieder geval waarom ik moeite heb gehad met reageren op de berichten. Wel heel erg bedankt voor jullie interesse meiden!

Dikke kus

Sha