We staan nog..

Nou.. De eerste nacht en dag hebben we achter de rug in dit huis. De 2e nacht alweer voor de deur. En ik zou liegen als ik zei dat ik het niet zwaar vind. Ik vind het dodelijk zwaar. Ik mis alles. Of tenminste. De paar goede dingen die we hadden. Ik wil er niet aan herinnerd worden, aan zijn en onze goede kanten. Ik wil hem alleen maar haten en boos op hem zijn. Maar in dit huis kan ik dat niet. Hij heeft mij getroost in dit huis toen ik huilde om mijn familie die me niet op kwam zoeken. Hij is hier ''bijna'' elke nacht naast mij in bed gekropen. We hebben avonden hier met vrienden gezellig tot diep in de nacht gezeten zitten praten en wat drinken. We keken bijna elke zaterdag avond met een vriend van ons films op de bank. Hij vertelde me hier dat hij van me hield, toen niemand anders dat deed. Hij heeft mij hier een zoon gegeven...

Ja, ik begrijp dondersgoed dat hij is vreemdgegaan, dat hij mij pijn heeft gedaan en heeft bedrogen op zoveel misselijke en ondenkbare manier. Ik weet ook dat het meer vereist dan een zaadlozing om een vader te zijn. Ik weet dat ik hem niet terug wil/kan nemen, en hij mij niet terugwil. Ik weet dat het niet gaat. Ik weet dat ik hier mijn gezin nooit meer terugkrijg.
Maar door in dit huis te zitten zie ik ook weer (hoe belachelijk ook) onze mooie dingen. In verhouding zijn het er belachelijk weinig geweest, ook dat besef ik me. Maar ze waren er wel. Het waren de kleine dingen.. En die mis ik nu. Zo ongelofelijk erg..

Maar goed, ik dwaal af. Ik wou net vol trots vertellen dat ik de dag heelhuids ben doorgekomen. Na een zware nacht, gewoon gaan douchen, aangekleed, makeup op gedaan en naar een verjaardag van mijn lieve vriendinnetje geweest. Zonder te huilen. Tot ik hier weer op de bank zit die blog te schrijven. Verdorie.. Ik haat mezelf om dit te zeggen, maar ik mis hem nu gewoon. Bah bah bah.. Ik weet het.. Absurd.. Belachelijk.. Dom en naief. Maar alleen zijn maakt me gek.

Maargoed. Ik pak mezelf bij elkaar, adem diep in en uit en word alweer wat rustiger. Elke dag moet een beetje beter gaan. Nog heel even, en dan mijn eigen nieuwe huis.
En dan mogen de dames die trouw en elke keer mijn zeur en klaagblogs lezen, en zo ongelofelijk lief reageren en me steunen, langskomen voor een bakkie... Bedankt dames voor al jullie steun!

Dikke kus

s