In afwachting van urgentie
Gisteren is de urgentie comissie samen gekomen. Gisteren hebben ze met zn alle mijn verhaal gelezen, dat van 2 maatschappelijk werkers, een getuigen verklaring en nog een hele reeks papierwerk bekeken. Gisteren werden er weer een aantal meningen gevormt over mij, mijn kind, en mijn situatie. Gisteren besloten een paar mensen of ze mij een huis gunde, of niet.
Nu moet ik afwachten. Ik ben als de dood. Ik ben op van de zenuwen. Want wat nou als ik het niet krijg. Moet ik dan echt met mijn kind gewoon in een opvang zitten? Is er geen andere weg. Is er echt niemand die ons op kan vangen? Nee, niemand hier in dit klote gat. Geen familie achter mij die dit hoort te doen. Niet 1 familielid die mijn kind en mij uit de ellende kan helpen?
En bij vrienden dan. Die tijd heb ik al gehad. Bij mensen voor de deur staan met 2 boodschappentasjes vol kleding om te vragen of je een nachtje zou mogen blijven en dan gewoon nee krijgen. Het zou even niet uitkomen. Ik heb wel vrienden gehad waar ik een maand heb mogen blijven toen, maar wil ik echt weer serieus die kant op? Met mijn kindje. En als ik eenmaal daar zit. Hoe verder dan? Want de kans dat ik in een korte tijd weer een woning krijg is heel erg klein. Ik wil niet weer door het stof.
En wat als ik het wel krijg. Dan sta ik er ook alleen voor. Geen ouders, ooms, broers, zussen of tantes die helpen laminaatje leggen of behangen. Ik heb niet eens geld voor een interieur. Ik heb geen geld voor meubels, of een tv. Een was machine. Zit ik weer in een kaal en leeg huis. Alleen dit keer. Gelukkig heb Jayden gewoon een eigen bedje. Dat neemt niemand mij nog af.
Ik ben heel bang nu. Voel me echt onwerkelijk klein in de grote boze wereld. Ben al zo vaak opgevreten en uitgekotst. Ik wil niet meer. Ik wil zo hard knocken voor mijn mooie jongen. Voor mijn eigen lieve zoon. Voor mijn enige familie, waar ik uberhaupt iets aan heb, en die net zoveel van mij houd als ik van hem. Mijn alles. Maar hoe moet ik knocken als ik niet meer weet welke kant ik op moet slaan.
Ik wil mijn zoon een thuis geven. Waar hij kan leren staan. Ik heb niet eens een box voor hem waar hij zich aan op kan trekken. Waar hij veilig kan leren lopen. Waar hij zich thuis voelt. Waar ik gewoon eten voor hem kan koken en hij niet alleen dingen hoeft te eten uit een glazen potje. Een plek waar zijn mama ook blij is. Het is niet eerlijk. Ik wil niet alleen maar mama zijn. Ik wil iemands dochter zijn, niet gewoon zomaar een kind. Iemands partner, niet zomaar iemands scharrel of back up. Ik wil meer zijn dan alleen maar mama. Ik wil mijn zoon laten zien wat familie waarden zijn. Hoe doe ik dat als ik geen contact heb met mijn familie en zijn vader knallende ruzie heb met zijn zus, terwijl dat ook zo bijna de enige familie is die hij heb
Ik word gek. Ik kruip tegen de muur omhoog. Ik moet zoveel doen. Naar de bank, boodschappen doen, maatschappelijk werk, en dan verdomme nog een hele dag werken. Daar staat mn kop nou echt niet naar gewoon. Ik hoop dat ik snel bericht krijg, want dit is niet meer te doen. Wish us luck? x
reacties (0)