Deel 2
Ik wil jullie even bedanken op jullie reacties op mijn vorige blog. En het klinkt misschien stom, maar jullie berichten laten mij echt nadenken, en het doet veel voor mij dat ik steun krijg van zo veel mensen, die mij eigenlijk helemaal niet kennen. Ik heb met tranen in mijn ogen de reacties gelezen. En ergens kwam er een greintje jaloezie omhoog. (ik weet het, ik schaam me diep! Maar ik gun jullie allemaal een fantastische vent!)
Ik zou ook zo graag een vent willen, die meer respect kreeg voor mij, nadat ik zijn kind heb gedragen en gebaard. Wat ik niemand heb verteld, is dat hij mijn complete zwangerschap, bevalling, en kraamtijd verkloot heeft. Door achter mijn rug om met zijn ex om te gaan. Terwijl ik thuis hoogzwanger zat, is hij met haar gaan afspreken. De hoer heeft mij de avond van de bevalling een bericht gestuurd, via het beroemde hyves. Met allemaal neerbuigende texten, waaronder dat mijn ''zielige ongeboren kind'' al kansloos is voordat hij uberhaupt zijn eerste levenslicht gezien heeft. Ik zal er niet te ver op in gaan, maar ik heb me zo alleen gevoeld bij de bevalling. Ik voelde me zo verraden. Ik heb die bevalling alleen gedaan. Zonder slaap die nacht, niet gegeten, en met knallende ruzie met mijn vriend. En HIJ SCHAAMDE zich omdat ik schreeuwde van de pijn. Nee geen respect, SCHAAMTE. De kraamtranen heb ik in de slaapkamer, heel stil in een hoekje 0over me heen laten komen, en na ze gedroogd te hebben, ben ik beneden (bij ZIJN vrienden), gaan zitten met een lach op mijn gezicht.
Ik ben niet een persoon die veel klaagt. Al zeg ik het zelf. Er zijn weinig mensen die weten hoe het er aan toe gaat tussen onze 4 muren. Omdat ik niet wil overkomen als zielepiet, naieve stommeling of aandacht trekker. Wat dus de reden is dat ik niet ga zitte janken, of mijn gal spugen bij mensen ''in real life''. Al heb ik soms echt de behoefte daar toe. Soms wil ik het uitjanken,
Soms wil ik horen dat er iemand (het kan me intussen niet eens meer interesseren wie), trots is op mij. En me verteld dat ik het goed doe. Dat het knap van mij is dat ik met hoogzwangere buik aan het werk ben gegaan, zonder ook maar 1 keer te klagen of ziek te melden. Dat het knap is dat ik zonder steun van vrienden of familie (mensen die ook daadwerkelijk voor mijn neus stonden en langskwamen) mijn laatste zware lootjes heb uitgezeten. Dat ik ben bevallen!(uitleg lijkt mij hier niet nodig!) Dat ik alle nachtvoedingen alleen heb gedaan. Dat ik samen met Jayden, de poepbroeken, het spugen, de krampjes, en de aankomende tandjes trotseer. Dat ik gewoon weer aan het werk ben gegaan toen Jayden 12 weken was. Een 20uur contract heb verdient, en tussendoor alleen voor mijn kind zorg en daarbij ook nog het COMPLETE huishouden om handen neem. Je hoort mij niet klagen omdat ik maar 1 spijkerbroek heb, omdat ik al mijn geld in Jayden stop, terwijl papa 3 (VAST) geplande zuipavondjes heeft in de kroeg met collega's. Soms wil ik ook horen dat ik ook knap ben, en niet alleen die flinterdunne meiden die nog nooit meer dan 55kilo hebben zien staan op de weegschaal.
Ja inderdaad. Soms wil ik horen dat ik geweldig ben.
In plaats van dat ik lui ben. Dat ik zeur. Dat ik hem zijn vrijheid niet gun. Dat het mijn eigen schuld is dat ik zo ''dik'' ben en blijf. (Terwijl ik al bijna 20 kilo kwijt ben).
En daarom ben ik heel erg blij dat ik een profiel op BB heb aangemaakt. Want hoe stom het ook is, ik ben zo blij dat er zo veel vrouwen rondlopen die WEL respect voor mij hebben, zonder ook maar alles te weten.
Ik blijf ook niet bij hem. Ik weet dat. Ik weet dat wij niet bij elkaar horen of gelukkig zijn samen. Ik weet dat als ik niet ga op een dag, dat hij me er wel uitzet, met kind en al. Ik durf gewoon nog niet zo goed. Ik heb zoveel al meegemaakt met hem. Nu bijna 2 jaar, een woning en een zoon verder is het zo moeilijk om te vertrekken, omdat ik niet zou weten waar ik heen moet.
Ik vind het nu al zwaar genoeg, en als ik dan ook nog helemaal alleen echt ALLES alleen moet doen. Weet ik niet in hoeverre ik goed voor Jayden kan zorgen.
Terwijl ik dit met tranen eruit gooi kijk ik naar mijn lieve, lieve jongen. Vredig slapend in zijn maxi-cosi. En nu weet ik waar ik het allemaal voor doe. Hij is zo lief. Hij maakt het me wat makkelijker om vol te houden. Hij is de makkelijkste baby die ik me maar kon wensen. Hij slaapt door van 9 tot 9(minstens), hij eet goed, huilt niet als hij geen honger heeft of verschoont is. Heeft bijna nooit ergens last van.
Ik hou zoveel van Jayden, en ik moet zeggen dat ik niet weet waar ik was geweest als ik niet mijn lieve zoon had om mij te motiveren om op te staan, en de dag te trotseren.
Dames, heel heel erg bedankt voor jullie steun en berichtjes. En om mij niet te veroordelen voor de dingen die ik hier over hem heb verteld. Jullie zijn stuk voor stuk geweldig, en dat mag best gezegd worden.
Liefs
Sharon
reacties (0)